Το επιλεκτικό δημοκρατικό ήθος του κυρίου Τσίπρα

Η απάντηση του πρωθυπουργού χθες σε ερώτηση για την κριτική που δέχθηκε σχετικά με την τραγική εικόνα της κυβέρνησής του για την τραγωδία στο Μάτι ήταν η εξής:

«Είδα την έντονη κριτική και από την πλευρά του Τύπου και από την αντιπολίτευση. Η κριτική στην Δημοκρατία είναι απαραίτητη αλλά υπάρχει ένα όριο που δεν πρέπει κανείς να ξεπερνά. Και εγώ ήμουν στην αντιπολίτευση και έχω ασκήσει κριτική αλλά γνωρίζω ότι όταν ξεπερνάς το όριο οι πολίτες το αντιλαμβάνονται και η κριτική παίρνει την μορφή στρατευμένης προπαγάνδας και γίνεται επωφελής γι αυτόν που την δέχεται».

Ωραία λοιπόν. Ενας πρωθυπουργός της ελληνικής δημοκρατίας, και μάλιστα ένα στέλεχος της Αριστεράς η οποία έχει δώσει αγώνες για τη Δημοκρατία και κυρίως για την ελευθερία της έκφρασης, λέει αυτά τα πράγματα. Μέμφεται τον Τύπο που του ασκεί κριτική και βάζει το δικό του μέτρο στο πώς πρέπει αυτή να ασκείται.

Είναι σα να παίρνει ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του μια μεζούρα και να μετρά. Αν η κριτική του είναι αρεστή είναι στο πλαίσιο της Δημοκρατίας. Αν πάλι… ξεφεύγει για τα δικά του μέτρα και σταθμά είναι προπαγάνδα.

Και ποιος ορίζει άραγε αυτή τη γραμμή; Ο κ. Τσίπρας; Ο κ. Καρτερός; Οι στρατευμένοι στην κυβέρνηση δημοσιογράφοι; Τι άλλο απομένει άραγε; Να φτιάξουν στα υπόγεια του Μαξίμου (αν δεν το έχουν ήδη φτιάξει), γραφείο… αντιπροπαγάνδας; Ή μήπως γραφείο λογοκρισίας σαν τις αλήστου μνήμης ημέρες της Χούντας;

Ας μας φτιάξει το Μαξίμου και κώδικα δεοντολογίας να ξέρουμε πώς να μιλάμε, πώς να γράφουμε και τι είναι αρεστό στους εκάστοτε… πολυχρονεμένους.

Για να μη μιλήσουμε για τον τρόπο που στήθηκε η συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ. Αυτό είναι μια ιστορία ντροπής.

Όμως, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συνέχεια της απάντησης του πρωθυπουργού. «Ημουν κι εγώ στην αντιπολίτευση, κι έχω ασκήσει σφοδρή κριτική αλλά γνωρίζω τα όρια», μας είπε και όλοι αναρωτηθήκαμε: Είναι το ίδιο πρόσωπο που από το 2012 μιλούσε για γερμανοτσολιάδες, για προσκυνημένους, για μερκελιστές; Είναι ο ίδιος που άφηνε τους βουλευτές του να μιλούν μέσα στη Βουλή για λιντσαρίσματα των πολιτικών τους αντιπάλων και για κρεμάλες;

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, αυτός δεν είπε «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν;»

Πάνω στην κουλτούρα της βίας, της υπερβολής, της άκρατης προπαγάνδας δεν στηρίχθηκε ο κ. Τσίπρας για να εκλεγεί;

Μαθήματα δημοκρατίας από έναν πολιτικό που πόνταρε στον ακραίο λαϊκισμό και στην λεκτική βία κατά των αντιπάλων είναι δυνατόν να γίνονται;

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι 44 ετών. Ουσιαστικά δεν έζησε τη Χούντα, και σίγουρα δεν θυμάται και μεταπολιτευτικά τι σημαίνει παρέμβαση της εξουσίας στον τύπο ή προσπάθεια ελέγχου της κριτικής. Το επιχείρησαν κι άλλοι και απέτυχαν παταγωδώς. Επειδή, λοιπόν, είναι νέος και δεν βαρύνεται με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις και με άλλες παθογένειες της ελληνικής δημοκρατίας, είχε μια ιστορική ευκαιρία. Να συμβάλει στη δημιουργία κουλτούρας διαλόγου, ελεύθερης έκφρασης, κριτικής ακόμη κι αν αυτή δεν του είναι αρεστή.

Δεν το έκανε και θα δέχεται και γι’ αυτό κριτική. Αλλά δεν μπορεί να μας κουνάει και το δάκτυλο, ούτε αυτός ούτε οι σταλινικής κουλτούρας σύμβουλοί του επί του Τύπου.