Ακόμη περιμένουν να βαρέσει το νταούλι…

Ερχεται λοιπόν η μεγάλη ώρα…

Τα εγκαίνια της ιστορικής 83ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης πλησιάζουν και το ερχόμενο Σάββατο ο Αλέξης Τσίπρας θα εξαγγείλει την επιστροφή στον Παράδεισο, θα καλωσορίσει τις αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν την τιμητική τους στην εφετινή διοργάνωση και θα περιγράψει (θέλοντας και μη) το προεκλογικό πλαίσιο.

Μετά θα περιμένει.

Και μαζί του ολη η μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Ίσως όμως δεν θα περιμένουν όλοι για το ίδιο πράγμα και με τις ίδιες προσδοκίες.

Ο κ. Τσίπρας θα περιμένει να δει πόσοι θα έχουν τσιμπήσει σε αυτά που θα πει και πώς αυτό θα μεταφράζεται δημοσκοπικά.

Οι άλλοι θα περιμένουν να δουν αν αυτά που θα πει θα τα πραγματοποιήσει κιόλας.

Υπάρχει όμως και μία τρίτη κατηγορία στην ουρά της αναμονής. Η οποία δεν θα φαίνεται ότι θα χαρεί με τις εξαγγελίες και πολύ περισσότερο με την υλοποίηση τους.

Είναι οι διεθνείς συνομιλητές (υπαρκτοί ή δυνάμει) της χώρας.

Και κυρίως αυτό που ονομάζουμε αγορές.

Είναι κάτι πολύ πιο σκληρό και άτιμο από τους δαιμονοποιημένους θεσμούς, τις τρόικες, τα κουαρτέτα κλπ. Είναι αυτές που θα χόρευαν όταν ο Τσίπρας θα βάραγε το νταούλι και απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα πάνε και πολύ καλά με τον χορό.

Θα περιμένουν λοιπόν και οι αγορές το Σάββατο να ακούσουν τι θα έχει να πεί ο Πρωθυπουργός, για να κανονίσουν την πορεία τους.

Και απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει ένας κίνδυνος. Προειδοποιεί γι’ αυτό το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ, Μπενουά Κερέ, λέγοντας ότι ο διάλογος με τις αγορές δεν θα είναι πιο εύκολος από ό,τι με τους θεσμούς.

Το χειρότερο είναι δε ότι το περιβάλλον για την χώρα και οι διαθέσεις των αγορών δεν διαμορφώνονται μόνο από εξαγγελίες και προεκλογικές υποσχέσεις. Διαμορφώνονται και από τον αντίκτυπο συγκεκριμένων επιλογών. Και υπό αυτήν την έννοια, δημοσιεύματα όπως αυτό των Financial Times με τίτλο «Ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί ανησυχίες για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα», δεν είναι και ό,τι καλύτερο…

Ο κίνδυνος λοιπόν είναι να ακούσουν στις αγορές αυτές τις ωραίες εξαγγελίες για τα προεκλογικές παροχές του ΣΥΡΙΖΑ και να μην γοητευτούν ιδιαιτέρως.

Και το κόστος δανεισμού της χώρας να πάει στον Θεό.

Και στην συνέχεια, αν αρχίσει ο Τσίπρας να μοιράζει το δικό μας υπερ-πλεόνασμα να ανέβει το κόστος ακόμη πιο ψηλά.

Και σε ένα χρόνο από σήμερα η χώρα να βρίσκεται εκεί που ήταν, όχι το 2014 αλλά το 2010.

Ας αναμένουμε λοιπόν την αντίδραση των αγορών από την ερχόμενη Δευτέρα. Μπορεί να μας δείξει πολλά.