Ο δικός μου «Τρελαντώνης»

«”Αντώνη, Τρελαντώνη, έλα μέσα, μην πάγω στην Κυρία!” φώναξε η Αφροδίτη από μέσα από την κρεβατοκάμαρα. “Φυσάει μπάτης”, αποκρίθηκε ο Αντώνης από το μπαλκόνι, όπου, με το νυχτικό του ακόμα…». Ο μικρός αναγνώστης (γιος φίλων) σήκωσε το κεφάλι από το βιβλίο του και ρώτησε τον μπαμπά του: «Μα κορίτσι ήταν ο Τρελαντώνης και φορούσε νυχτικό;». Οσο οι γονείς του τού εξηγούσαν πως τα χρόνια εκείνα, πριν καν να γεννηθούν και αυτοί οι ίδιοι, όλοι φορούσαν νυχτικά, σκεφτόμουν πόσο ξένα θα φαίνονται στα σημερινά παιδιά τα παιχνίδια και οι συνήθειες του «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα.

Όμως, το βιβλίο (που τους ζήτησε μια δασκάλα να διαβάσουν, για μια εργασία) άρεσε στον μικρό, σε ένα παιδί ο κόσμος του οποίου απέχει από τον κόσμο του Τρελαντώνη όσο η Γη από το Διάστημα. «Τι είναι αυτό που σου αρέσει;», τον ρώτησα. «Οι σκανδαλιές των παιδιών», απάντησε γελώντας. Γιατί, τελικά, τα παιδιά είναι πάντα παιδιά.

Και εμένα, θυμάμαι, μου άρεσαν οι σκανδαλιές του «Τρελαντώνη» όταν τον πρωτοδιάβασα, μαθητής δημοτικού ήμουν, για να τον ξαναδιαβάσω ξανά και ξανά, άπειρες φορές εκείνο το καλοκαίρι που παραθέριζα στο νησί.

Εχω ακόμα μπροστά μου την εικόνα: Το κρεβάτι κάτω από το παράθυρο, στρωμένο με κάτι σεντόνια λευκά με λεπτές χρωματιστές ρίγες, το αεράκι που έμπαινε στο δωμάτιο και μύριζε θάλασσα, και εγώ με τα βιβλία μου, υποχρεωμένος να κάνω ησυχία των ώρα που οι μεγάλοι έπαιρναν τον μεσημεριανό ύπνο τους: «Ο Τρελαντώνης και «Ο μάγκας» (πάλι της Πηνελόπης Δέλτα), ο «Κανέλλος, Αγαθίας, Γκέκας» της Καλλιόπης Σφαέλλου – Βενιζέλου, «Το καμπλάνι της βιτρίνας» και «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Αλκη Ζέη,  «Ο θησαυρός της Βαγίας» και το «Όταν ο ήλιος» της Ζωρζ Σαρή…

Και κάτι βιβλία του Ιούλιου Βερν, αλλά τότε δεν μου πολυάρεσαν αυτά, προτιμούσα τη Σαρή και τη Ζέη, με τον «Τρελαντώνη» της Δέλτα (μία – μία έχω απομνημονεύσει τις ζωγραφιές του βιβλίου) να είναι το μυθιστόρημα στο οποίο επέστρεφα κάθε δεύτερη – τρίτη μέρα.

Γι΄ αυτό, επειδή ξύπνησε μέσα μου η συναισθηματική ανάμνηση, χάρηκα που σαράντα χρόνια μετά, ο «Τρελαντώνης» άρεσε και στον γιο των φίλων μου, σε ένα παιδί που δεν έχει παίξει ποτέ κουτσό αλλά παίζει Candy crush στο Ipad του και που δεν ξέρει τι είναι τα πεντόβολα αλλά ξέρει τι σημαίνει roaming.
Σκέφτηκα πως ο Τρελαντώνης που άφησα πίσω μου έχει ακόμα πράγματα να πει στους Τρελαντώνηδες του μέλλοντος. Ωραία!