O καλός πατέρας Ντομίνγκο

H «Λουίζα Μίλερ» είναι μια από τις όπερες του Βέρντι που δεν παρουσιάζονται συχνά. Η μετάδοσή της απευθείας από τη σκηνή της Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης στις 14 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Θεσσαλονίκης και σε μια σειρά ακόμη επιλεγμένους πολιτιστικούς χώρους ανά την Ελλάδα, λοιπόν, προσφέρει σ΄όλους εμάς που αγαπάμε το λυρικό θέατρο μια σπάνια ευκαιρία.

Το ενδιαφέρον, όμως, δε σταματά εδώ. Στην εν λόγω παραγωγή, ο θρυλικός Πλάθιντο Ντομίνγκο ερμηνεύει τον ρόλο του πατέρα Μίλερ προσθέτοντας έναν ακόμη, τον 149ο (!) σύμφωνα με την αρίθμηση του ιδίου , ρόλο στην καριέρα του! Οι επίσημες πηγές τον θέλουν να’ χει συμπληρώσει τα 77 του χρόνια ενώ οι «κακές γλώσσες» υποστηρίζουν ότι έχει πλέον περάσει τα 80.

Οποια κι αν είναι η αλήθεια, το γεγονός ότι σ΄αυτή την ηλικία εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στις μεγαλύτερες λυρικές σκηνές είναι αναμφίβολα αξιοθαύμαστο.
Εκεί γύρω στο γύρισμα του αιώνα, όπως εύστοχα θυμίζει αυτές τις ημέρες ο αμερικανικός Τύπος, όταν ο σούπερ σταρ ισπανός τενόρος είχε μόλις περάσει τα 60, όλοι πιστέψαμε ότι σιγά-σιγά θ΄αποσύρονταν από την Οπερα. Ε, δεν θα έπληττε κιόλας… Διηύθυνε ήδη δυο μεγάλα θέατρα στις ΗΠΑ, έκανε μια δεύτερη καριέρα ως αρχιμουσικός, διοργάνωνε έναν άκρως επιτυχημένο διαγωνισμό για νέους τραγουδιστές, κι αν του έλειπε η σκηνή, θα μπορούσε να συνεχίζει να τραγουδά σε συναυλίες…

Ο ίδιος διέψευσε τις εκτιμήσεις. Αφησε πίσω του τις ψηλές νότες του τενόρου _ άλλωστε δεν έπειθε πλέον σε ρόλους νεαρών εραστών_ και τόλμησε να στραφεί στο ρεπερτόριο του βαρύτονου , κυρίως στις πατρικές φιγούρες του Βέρντι.
Εγωισμός; Προσωπικό στοίχημα; Δύσκολο ν΄απαντήσει κανείς.

Οι κριτικοί, πάντως, δεν του χαρίστηκαν. Κάμποσες ήταν οι φορές μέσα σ΄αυτά τα χρόνια που με λεπτότητα, είναι αλήθεια, τον παρότρυναν ν΄αποσυρθεί από τις λυρικές σκηνές. Αλλωστε, δεν είναι βαρύτονος αλλά ένας τενόρος που μεγάλωσε. Ο ίδιος επέμεινε. Επιμένει.

Οι μέχρι τούδε κριτικές απ΄την «Λουίζα Μίλερ» που αναβιώνει στη Μετροπόλιταν από τις 28 Μαρτίου, καταλογίζουν τεχνικά προβλήματα στην απόδοσή του. Ωστόσο, υποκλίνονται στη μουσικότητά του, στον τρόπο που ρέει η φωνή του, στη φρεσκάδα που εξακολουθεί να διατηρεί μα, επάνω απ΄όλα, στη συγκίνηση που αποπνέει η ερμηνεία του η οποία, όπως γράφτηκε κάπου χαρακτηριστικά » καταφέρνει να κάνει ακόμη και τις πέτρες να λυγίσουν».

Απ ό,τι φαίνεται, η σκηνή όχι μόνο τον «αντέχει» αλλά τον έχει ανάγκη…