Transitions 3: Στις πατρίδες του «χαμένου» κομουνισμού με ένα φεστιβάλ
Η νέα γενιά δημιουργών της Κεντρικής Ευρώπης, τους οποίους προσκαλεί στην Αθήνα το τρίτο φεστιβάλ Transitions, ισορροπεί ανάμεσα στα κλασικά κείμενα της στιβαρής λογοτεχνικής τους παράδοσης και σε πειραματικές, μεικτές φόρμες που κινούνται στα όρια του κινηματογράφου, της θεατρικής εγκατάστασης, της περφόρμανς και του θεάτρου ντοκουμέντου. Το γεωπολιτικό φεστιβάλ της Στέγης ανοίγει στις 11 Νοεμβρίου […]
Η νέα γενιά δημιουργών της Κεντρικής Ευρώπης, τους οποίους προσκαλεί στην Αθήνα το τρίτο φεστιβάλ Transitions, ισορροπεί ανάμεσα στα κλασικά κείμενα της στιβαρής λογοτεχνικής τους παράδοσης και σε πειραματικές, μεικτές φόρμες που κινούνται στα όρια του κινηματογράφου, της θεατρικής εγκατάστασης, της περφόρμανς και του θεάτρου ντοκουμέντου.
Το γεωπολιτικό φεστιβάλ της Στέγης ανοίγει στις 11 Νοεμβρίου με την παγκόσμια πρεμιέρα της νέας δουλειάς του Αrpad Schilling και της περίφημης ομάδας του Kretakor, από τη Βουδαπέστη, η οποία έχει τον τίτλο Η μέρα της οργής και είναι μια ριζοσπαστική «μουσική κωμωδία με κάθαρση» για τους εγκαταλελειμμένους πολίτες της σημερινής Ευρώπης.
Ο τρίτος και τελευταίος κύκλος του Transitions περιλαμβάνει παραστάσεις, σεμινάρια, συζητήσεις, αναγνώσεις, προβολές, αλλά και δύο σημαντικές μετακλήσεις από τους δύο προηγούμενους κύκλους: o Dan Perjovschi, ηγετική μορφή του ρουμάνικου ακτιβισμού και της πολιτικοποιημένης τέχνης, τον οποίο γνωρίσαμε στο πλαίσιο του αφιερωμένου στα Βαλκάνια πρώτου Transitions, έρχεται ξανά στη Στέγη με μια νέα εικαστική παρέμβαση, ενώ η Lola Arias από το Μπουένος Άιρες, η οποία άνοιξε πέρυσι το φεστιβάλ-αφιέρωμα στη Λατινική Αμερική, επιστρέφει στις 17 Νοεμβρίου με μια παράσταση-ακρόαση, με θέμα τη συλλογική μνήμη και την πολιτική συμμετοχή.
Για τους καλλιτέχνες του Transitions 3, οι οποίοι βίωσαν την απότομη μετάβαση στον «άγριο καπιταλισμό» και τον κόσμο της ελεύθερης αγοράς, το θέατρο αποτελεί μια πράξη κατεξοχήν πολιτική, καθώς μετέχει ενεργά στο δημόσιο διάλογο παίρνοντας θέση στα σύγχρονα κοινωνικά, ιδεολογικά και οικονομικά αδιέξοδα.
Αφετηρία της παράστασης «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν» είναι η προσέγγιση του ρόλου του πατέρα και του αποτυπώματος που αφήνει στις επόμενες γενιές.