Δωρεάν θέατρο από ομάδα… ώριμων εφήβων

Το «μικρόβιο» της αγάπης για το θέατρο εγκαταστάθηκε στα «σωθικά» της ομάδας πριν από τρία χρόνια, όταν τα παιδιά πήγαιναν μόλις γυμνάσιο. Δεν ανεβάζουν έργα γνωστών συγγραφέων, αλλά προσπαθούν να δώσουν το στίγμα τους μέσα από τη νεανική τους γραφή. Το «αποτύπωμά» τους έδωσαν για πρώτη φορά με «Την τρελή πολυκατοικία».

«Τα κάνουμε όλα μόνοι μας»

Οι «πόρτες», όμως, της αποδοχής δεν άνοιξαν αμέσως για την ομάδα με τους διευθυντές του σχολείου να εκφράζουν ανοιχτά την αμφιβολία τους λέγοντας στους μαθητές :«θα κάνουμε θεατρικό που θα λέει πού είναι το βρακί μου το άσπρο;».

Μπορεί το σχολείο να μην τους άφησε να ανεβάσουν την παράσταση, η ομάδα δεν πτοήθηκε όμως, και την επόμενη χρονιά, μάλιστα, με νέο σενάριο έκανε πρόβες το έργο σε αυλές και σπίτια. Τότε λοιπόν ιδρύθηκε επίσημα η ομάδα και η δράση των «Αυτόνομων» ξεκίνησε.

«Τα δυο αυτά χρονιά έχουμε εισπράξει πάρα πολλά. Πρώτα από όλα τεράστια ικανοποίηση. Ο κόσμος μας στηρίζει και αυτό μας δίνει την δύναμη να συνεχίζουμε και να είμαστε πάλι εδώ για δεύτερη χρονιά ως ‘Αυτόνομοι’», αναφέρει ο Νίκος Μάνεσης θέλοντας να σκιαγραφήσει τον καρποφόρο χαρακτήρα της πορείας της ομάδας.

Παράλληλα, σημειώνει πως η δράση τους είναι αποκλειστικά ιδιωτική. «Τα πάντα τα κάνουμε μόνοι μας, σενάριο, σκηνοθεσία ,σκηνογραφία, χορογραφία ,αφισοκόλληση ,κλείσιμο χώρων, και πάρα πολλά ακόμα», επισημαίνει χαρακτηριστικά, ενώ εξηγεί πως αυτός είναι ο λόγος που ονομάζονται «Αυτόνομοι».

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ομάδα επιλέγει την πειραματική οδό για να ανεβάσει παραστάσεις. «Δεν έχουμε κανέναν δάσκαλο η σχετικό με το θέατρο . Φυσικά έχουμε ακούσει και κακές κριτικές άλλα πάλι καλά ελάχιστες έως και μηδαμινές. Εμείς είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε κριτική. Άλλωστε μόνο έτσι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νίκος.

Αυτά τα χρόνια της δράσης της, η ομάδα «Αυτόνομοι» κινείται με αισιοδοξία καθώς έχει στις «αποσκευές» της ελπιδοφόρα μηνύματα και την αγάπη του κόσμου.

«Γενικά οι δήμοι δεν στηρίζουν»

«Ζούμε σε πραγματικά δύσκολες εποχές. Το θέατρο πρέπει να προβληματίζει, είναι η διάγνωση της περιπέτειας της ανθρώπινης συνείδησης. Η τέχνη είναι παιδεία και πολιτισμός. Ολα αυτά δηλαδή που στην Ελλάδα αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση» αναφέρει η κινητοποιημένη ομάδα που αποσκοπεί στην εγρήγορση και στον προβληματισμό.

Δεν έχει, ωστόσο, αποταθεί σε δημόσιους φορείς για τυχόν προώθηση και χρηματοδότηση της δράσης της, απλά επικοινωνεί με δήμους για ενοικιάσεις χώρων για τις πρόβες.

«Τα θέατρα όλα τα κλείνουμε από το Πασχα για να ειμαστε σίγουροι. Υπήρχαν δήμοι που άπλα έπαιρνες τηλέφωνο και σου λέγανε μια τιμή γύρο στα 500 με 600 ευρώ χωρίς να έχουν ρωτήσει τίποτα για την ομάδα, το σενάριο κτλ. Αυτό το σύστημα είναι το πιο σύνηθες στη λεγόμενη ‘Παραχώρηση χώρων’, αλλά βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, δεν είναι όλοι οι δήμοι ίδιοι», υπογραμμίζει ο Νίκος.

«Υπήρχαν άνθρωποι στους δήμους που όντως με το που μιλάγαμε μας έκλειναν κατευθείαν το χώρο. Γενικά όμως οι δήμοι δεν βοηθούν, δεν στηρίζουν, δεν ενδιαφέρονται καν για προσπάθειες σαν τις δικές μας. Από τη στιγμή που εμείς δεν προσφέρουμε κανένα κέρδος στις τσέπες των υπευθύνων προφανώς και θα δώσουν την ημερομηνία σε γνώστες παράγωγες με γνωστούς ηθοποιούς», αναφέρει ο Νίκος αποτυπώνοντας έτσι τις δυσκολίες που ενέχουν οι αποκλειστικά ιδιωτικές πρωτοβουλίες, ενώ ταυτόχρονα πιστοποιείται το πείσμα και η όρεξη της ομάδας.

Η τέχνη για την ομάδα είναι «όπλο» διαμαρτυρίας. «Πιστεύουμε ότι μόνο με την τέχνη και ειδικά την τέχνη του θεάτρου, μπορούμε να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε καλύτερα», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

«Δεν είμαστε με κανένα σύστημα»

«Δεν μας αρέσει να βάζουμε καμιά ταμπέλα στους εαυτούς μας άλλα και στην ομάδα γενικά. Σίγουρα δεν είμαστε μια ομάδα που είναι με το σύστημα άλλα και με κανένα σύστημα. Ιδού και το όνομα μας ‘Αυτόνομοι’, δεν ανήκουμε σε κανένα κίνημα, κόμμα η παράταξη και αυτό πιστεύω είναι ξεκάθαρο. Πιστεύουμε ότι με αυτό που κάνουμε χτυπάμε το σύστημα. Αυτό που μας έφερε έως εδώ στην Ελλάδα είναι και η έλλειψη πολιτισμού και παιδείας. Τα μόνα όπλα μας λοιπόν, για να αλλάξουμε κάτι, είναι η σωστή παιδεία και ο πολιτισμός. Αυτό εμείς μπορούμε να πετύχουμε μέσα από το θέατρο», είναι τα λεγόμενα νεανικών φωνών που θέλουν να αντικρίσουν ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο.

Μιλώντας για την παράσταση «Απ τα κάγκελα βγαλμένοι», ο σεναριογράφος Νίκος αναφέρει: «Το έργο αυτό είναι ένα πραγματικά πολύ δυνατό έργο. Είναι μια κοινωνικοπολιτική κωμωδία που άπλα αποτελεί τροφή για σκέψη και τίποτα άλλο. Είναι ένα έργο που μπορεί να πειράξει, άπλα αυτό που λέμε σε όσους έρχονται να το δουν είναι να έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά. Μια ποιοτική σάτιρα σαν και αυτήν δεν έχει σκοπό να σε πειράξει αλλά μόνο να σε προβληματίσει. Μπορεί κάποιους να μην τους αγγίζει, αλλά για εμάς, έστω και έναν άνθρωπο να αλλάξουμε έχουμε κερδίσει»

Με αισιοδοξία συμπληρώνει ο Νίκος πως «είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους κάμποσα χρονιά μεγαλύτερους από σένα, να έρχονται και να σε επαινούν όχι μόνο για το υποκριτικό ταλέντο άλλα για όλα αυτά που πήραν μέσα στα 80 λεπτά που διαρκεί η παράσταση». Παράλληλα, μιλώντας για τα κοινά σημεία της παράστασης με το σήμερα, αναφέρει:

«Το θεατρικό αυτό είναι το σήμερα μέσα σε μια φυλακή. Η εξαθλίωση των κομμάτων, ο φανατισμός, ο έντονος ρατσισμός, η εκμετάλλευση των αλλοδαπών, η τυφλή δικαιοσύνη, η διάφορα του είναι και του φαίνεσθαι . Πιστεύουμε ότι αυτό το θεατρικό είναι μια αναπαράσταση της σημερινής κοινωνίας. Αυτός ήταν ο στόχος άλλωστε, να αποτυπώσουμε μέσα σε 60 σελίδες την κατάσταση που επικρατεί και πιστεύω ότι τα καταφέραμε.»

Η ομάδα είναι ανοιχτή σε ενδεχόμενες συνεργασίες με άτομα που αγαπούν την τέχνη, ενώ πολλά από τα μέλη της σκέπτονται να ασχοληθούν και επαγγελματικά στο μέλλον με το θέατρο.

«Σίγουρα δεν θα σταματήσουμε» είναι η κατακλείδα τους.

Ελισάβετ Σταμοπούλου