Σε μια σκοτεινή αίθουσα έπεσε φως στις άγνωστες πτυχές της ζωής του Κ.Π. Καβάφη. Η συγκίνηση, το ποιητικό μεγαλείο και η πολύπλευρη προσωπικότητά του ζωντάνεψαν μέσα από την παράσταση «Κ. Π. Καβάφης αυτοβιογραφούμενος» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη με τον Κωνσταντίνο Τζούμα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η σκηνοθεσία της παράστασης, που λόγω της υψηλής προσέλευσης παίρνει παράταση […]
Σε μια σκοτεινή αίθουσα έπεσε φως στις άγνωστες πτυχές της ζωής του Κ.Π. Καβάφη. Η συγκίνηση, το ποιητικό μεγαλείο και η πολύπλευρη προσωπικότητά του ζωντάνεψαν μέσα από την παράσταση «Κ. Π. Καβάφης αυτοβιογραφούμενος» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη με τον Κωνσταντίνο Τζούμα στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η σκηνοθεσία της παράστασης, που λόγω της υψηλής προσέλευσης παίρνει παράταση μέχρι την Πέμπτη 26 Ιουνίου, ανήκει στον Γιάννη Φαλκώνη. Βασισμένο σε μαρτυρίες και ημερολόγια, το έργο αναδεικνύει τις διαφορετικές πτυχές της ταυτότητας του μεγάλου ποιητή, αλλά και εστιάζει στις μύχιες σκέψεις του, που συχνά προσπαθούσε να καταπιέσει βυθίζοντάς τις στα χαρτιά.
Μπορεί, η συγκίνηση και η ανάδυση του αθάνατου λόγου του Κ.Π Καβάφη να «βγαίνουν» μέσα από την παράσταση με τον Κωνσταντίνο Ζούμα να αποτελεί καλή επιλογή για να τον ενσαρκώσει, το καβαφικό όμως μεγαλείο μένει στον πάτο της υποκριτικής «θάλασσας».
Πολλά από τα γεγονότα της ζωής του και τα αντιθετικά ζεύγη της προσωπικότητάς του τονίζονται, δεν δίνεται όμως ιδιαίτερο βάρος στον τρόπο της ποιητικής δημιουργίας για την οποία έγινε γνωστός ο μεγάλος ποιητής.
Η σκηνοθετική ματιά δεν έχει ενδοσκοπικό χαρακτήρα. Αντίθετα, το αποτέλεσμα έχει τη μορφή ενός κακοφτιαγμένου κολάζ, ενός ημιτελούς παζλ με τα κομμάτια του να είναι σπασμένα και να αποτρέπουν την εμβάθυνση. Ειδικά όταν πρόκειται για τη ζωή μιας σπουδαίας προσωπικότητας ο πήχης των προσδοκιών ανεβαίνει.
Η ερωτική ζωή και οι σκέψεις του Κ.Π. Καβάφη αναδύθηκαν μέσα από έναν ρεαλιστικό και εναλλακτικό τρόπο. Πρωτότυπη η σκηνή που ο ποιητής κάθεται σκεπτικός στο γραφείο του και ξαφνικά από το μυαλό του ξεπηδά ένας γυμνός άντρας με καπνούς γύρω του.
Η καταπιεσμένη σεξουαλικότητά του, οι εραστές του ηλικιακού του φάσματος, αλλά και ο Καβάφης ως ηλικιωμένος, που αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα και στέκεται ανήμπορος μπροστά στον πανδαμάτορα χρόνο, είναι στοιχεία που έβγαλε η παράσταση.
Το ενδιαφέρον του για όλες τις εποχές της ιστορίας, την αγάπη του για την Αλεξάνδρεια, αλλά και το διφορούμενο «πέπλο» σχετικά με το εάν ήθελε ο Καβάφης να θεωρείται εθνικός ποιητής, αναδεικνύει, επίσης, το έργο.
Πίσω από το καβαφικό μεγαλείο κρύβονταν διάφορες τρελές σκέψεις στις οποίες επιχειρεί να εισέλθει η σκηνοθετική ματιά άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Η επιλογή, όμως, του Κωνσταντίνου Τζούμα ως Καβάφη είναι καλή, καθώς ο ηθοποιός έχει μια ποιητική αύρα, που εντείνεται μέσα από την κίνηση και τη φωνή του.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερμηνεία της Κερασίας Σαμαρά που ενέχει κάτι το συγκινητικό, ενώ η αυλαία πέφτει με στίχους του ποιητή, που προκαλούν ρίγη:
«Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα […]Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.»….