Αυτή η τούρκικη παροιμία μας υπενθυμίζει πως ο θυμός μας είναι πάντοτε προσωρινός και αντί να μας οδηγεί σε δράση χρησιμεύει απλώς για να ξεθυμάνουμε και να συνεχίσουμε στα ίδια.
Δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση οι γείτονες φαίνεται πως μας ξέρουν πολύ καλά. Στην αρχή της κρίσης φωνάζαμε όλοι πως κάποιος πρέπει να πληρώσει για το χάλι στο οποίο είναι σήμερα η χώρα. Να πάνε φυλακή κανέναν κλέφτη δημοσίου χρήματος, να παύσουν κανένα αποδεδειγμένα ανίκανο δημόσιο λειτουργό ή πολιτικό κ.λπ.
Όχι μόνο δεν έγινε τίποτε από αυτά αλλά σταματήσαμε και να το ζητάμε τώρα. Φωνάζει βέβαια ο κόσμος για την έκτακτη εισφορά και το τέλος στα ακίνητα αλλά η τιμωρία όσων μας έφτασαν ως εδώ μοιάζει να έχει ξεχαστεί.