Ο Κανατιάν Αλιμπέκοβ, ο Ρώσος επιστήμονας που αυτομόλησε στις ΗΠΑ το 1991, αποκάλυψε ότι τα εργαστήρια Biopreparat της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είχαν δημιουργήσει στελέχη του βακτηρίου της πανώλης, Yersinia pestis που παρουσίαζαν ανθεκτικότητα σε 16 διαφορετικά αντιβιοτικά. Στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν έναν παράγοντα που θα συνδύαζε υψηλή μεταδοτικότητα και θνησιμότητα, πειραματίστηκαν επίσης με υβρίδια ιών που προκαλούν αιμορραγικό πυρετό, όπως ο Έμπολα και ο ιός του Μάρμπουργκ.
Ο Κανατιάν Αλιμπέκοβ, ο Ρώσος επιστήμονας που αυτομόλησε στις ΗΠΑ το 1991, αποκάλυψε ότι τα εργαστήρια Biopreparat της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είχαν δημιουργήσει στελέχη του βακτηρίου της πανώλης, Yersinia pestis που παρουσίαζαν ανθεκτικότητα σε 16 διαφορετικά αντιβιοτικά. Στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν έναν παράγοντα που θα συνδύαζε υψηλή μεταδοτικότητα και θνησιμότητα, πειραματίστηκαν επίσης με υβρίδια ιών που προκαλούν αιμορραγικό πυρετό, όπως ο Έμπολα και ο ιός του Μάρμπουργκ.
Τον Ιανουάριο του 2001, Αυστραλοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι είχαν κατά λάθος μετατρέψει τον ιό της ευλογιάς των ποντικών -που δεν προσβάλλει τον άνθρωπο- από σχετικά ακίνδυνο σε θανατηφόρο. Με δημοσίευσή τους προειδοποιούν, μάλιστα, ότι η ίδια τεχνική θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στον ιό της (ανθρώπινης) ευλογιάς για να δημιουργηθεί ένα βιολογικό «υπερόπλο».
Η γενετική μηχανική θα μπορούσε σήμερα να χρησιμοποιηθεί για να εισαχθούν σε παθογόνα βακτήρια γονίδια που προσδίδουν ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά, ή για να εισαχθούν γονίδια παθογόνων παραγόντων σε κατά τα άλλα ακίνδυνους οργανισμούς. Μπορεί επίσης να εφαρμοστεί για τη δημιουργία υβριδικών ιών μέσω του ανασυνδυασμού του γενετικού υλικού διαφορετικών στελεχών.
Πάντως, πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι θα ήταν δύσκολο να κατασκευαστούν παθογόνοι παράγοντες κατά παραγγελία, καθώς θα ήταν ίσως αδύνατον να τροποποιηθεί μια ιδιότητά τους χωρίς να επηρεαστούν και οι υπόλοιπες. Οι οργανισμοί αυτοί έχουν προσαρμοστεί κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών σε συγκεκριμένο τρόπο διαβίωσης, έτσι ώστε η σχέση μεταδοτικότητας, χρόνου επώασης και ακτίνας δράσης να είναι η ιδανική για την επιβίωσή τους. Έτσι, ένας ιός που έχει τροποποιηθεί ώστε να σκοτώνει υπερβολικά γρήγορα τα θύματά του ίσως δεν «προλάβει» να μολύνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού πριν τελικά περιοριστεί η εξάπλωσή του.
Το πιθανότερο είναι ότι στη φύση οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί θα αδυνατούσαν να επιζήσουν ή θα εκφυλίζονταν σε ακίνδυνες μορφές. «Τελικά ίσως προέκυπτε κάτι που είναι μεν ανθεκτικό στα αντιβιοτικά, αλλά δεν είναι παθογόνο» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γουίλεμ Στέμερ, επικεφαλής του τμήματος ερευνών της εταιρείας Maxygen, η οποία έχει αναπτύξει μεθόδους ταχείας κατευθυνόμενης μεταλλαξογένεσης για βακτήρια.