Aς αρχίσουμε με τα βασικά. O Chris Rea ΔΕΝ έγινε γνωστός επειδή κάποια στιγμή τραγούδησε το Driving Home For Christmas, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στις γιορτινές playlists όλων των ραδιοφωνικών σταθμών του κόσμου εδώ και χρόνια, κάτι σαν το Last Christmas των Wham για παράδειγμα.

Ο 74χρονος Rea που άφησε χθες το μάταιο τούτο κόσμο όντας εξαιρετικά ταλαιπωρημένος εδώ και χρόνια από σοβαρά προβλήματα υγείας έχει κερδίσει επάξια μια θέση ανάμεσα σε σπουδαίους καλλιτέχνες και κιθαρίστες της γενιάς του όπως ο Mark Knopfler των Dire Straits ή ο Tony Joe White.

Η φωνή του, αυτή η θεσπέσια, βραχνή, μπάσα φωνή αλλά και τα κιθαριστικά του σόλο, είτε στα μπλουζ του αμερικάνικου νότου (που είχε ξαναφέρει στην επιφάνεια στα τελευταία χρόνια της ενεργής καριέρας του), είτε στις δικές του δημιουργίες που τον έκαναν παγκόσμια γνωστό κι έναν απ’ τους πιο αγαπητούς rock/blues τροβαδούρους, θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει πως πρέπει να αναζητούμε πάντα το καλοκαίρι.

Απ΄ το «Μπόρο» στο κόσμο

Ο Rea γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μίντλεσμπρο. Τί εστί Μίντλεσμπρο ή απλώς «Μπόρο» όπως είναι το χαϊδευτικό της πόλης; Ένα λιμάνι στη βορειοανατολική Αγγλία που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πριν από 200 χρόνια δεν είχε περισσότερους από 25 κατοίκους. Η τελευταία απογραφή πριν λίγα χρόνια μιλάει για πληθυσμό που ξεπερνά ελαφρώς τα 148.000 άτομα, με την πόλη να είναι γνωστή κυρίως για την ποδοσφαιρική της ομάδα που αγωνίζεται εδώ και χρόνια στην Τσάμπιονσιπ αλλά έχει βρεθεί και στα σαλόνια της Πρέμιερ Λιγκ.

Το άλλο στοιχείο για το οποίο είναι γνωστά διαχρονική η πόλη είναι η τοπική σπεσιαλιτέ της, το Πάρμο ή αλλιώς κοτολέτα παναρισμένη με φρυγανιά, μπεσαμέλ και λιωμένο τυρί τσένταρ που συνοδεύεται με πατάτες τηγανιτές.  Αυτά είναι τα δύο χαρακτηριστικά πράγματα που μπορεί να μάθει κανείς για το Μίντλεσμπρο. Το τρίτο ίσως είναι πως η πόλη παραδοσιακά στηρίζει το Εργατικό κόμμα, εκλέγοντας σωρηδόν δημάρχους και βουλευτές από εκεί.

Σε αυτή την πόλη γεννήθηκε λοιπόν ο Rea, με πατέρα Ιταλικής καταγωγής και μητέρα με ρίζες από την Ιρλανδία. Πιστοί καθολικοί το ζευγάρι, κάπως έτσι μάλλον προέκυψαν και τα 7 παιδιά, ανάμεσά τους και ο Chris Rea, ο οποίος πραγματοποιεί τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στο οικογενειακό καφέ της οικογένειας, επιχείρηση παράλληλη με ένα εργαστήριο παραγωγής παγωτού του πατέρα της οικογένειας.

Η δεκαετία του 60 αποδεικνύεται κομβική για τον Rea -όπως και για πολλούς που ασχολήθηκαν ενεργά με τη μουσική- όπου αφενός αντιλαμβάνεται ότι το να σερβίρει καφέδες και παγωτά δεν είναι κάτι που του ταιριάζει, αντιθέτως τον τραβάει το ροκ. Και όπως θα πει και σε μια συνέντευξή του χρόνια αργότερα, «Το να ακούς ροκ όντας κομμάτι της εργατικής τάξης στο Μίντλεσμπρο του 60, δεν ήταν επιλογή. Ήταν κανόνας».

Πολιτική και εργατιά

Μιλώντας για εργατιά και πολιτική, ο Rea ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Τζέρεμι Κόρμπιν αλλά ταυτόχρονα και έντονα σκεπτικιστής απέναντι στην ενωμένη Ευρώπη, κυρίως μετά τα γεγονότα της οικονομικής κρίσης στις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Είδε κι έζησε από κοντά την οικονομική κρίση στην Ιρλανδία, το Brexit και τις συνέπειές του, ενώ σε συνέντευξή του είχε υποστηρίξει πως η αυτή η «γραφειοκρατική Ε.Ε.» έχει «αποτύχει να δει τα προβλήματα των απλών ανθρώπων».

Μιλώντας για τραγούδια λοιπόν, για έναν περίεργο λόγο η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, έβαλαν τίτλους για τον Rea, «που τραγούδησε το Driving Home for Christmas». Αυτή η ομαδική παράκρουση δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς παρά μόνο με τη στιγμιαία έμπνευση του αρχικού δότη της είδησης, που συνδύασε το θάνατο και το τραγούδι με το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Θα ήταν εξαιρετικά άδικο και κυρίως αναληθές, να υποστηρίξει κανείς ότι ο Rea έγινε γνωστός απ’ το συγκεκριμένο τραγούδι ή πως ήταν ό,τι πιο πετυχημένο έχει πει. Το Driving Home For Christmas όπως είχε δηλώσει ο ίδιος το έγραψε μόλις είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο, το 1978, αλλά δεν το ηχογράφησε αμέσως. Αρχικά το προόριζε για τον Van Morisson, τελικά το ηχογράφησε ο ίδιος 8 χρόνια αργότερα, το 1986, συμπεριλαμβάνοντας το ως b side στο single του τραγουδιού του Hello Friend.

Μια εκδοχή καλάντων

«Είναι μια εκδοχή για κάλαντα, αλλά στο αυτοκίνητο», είχε πει ο ίδιος, λέγοντας πως εμπνεύστηκε το τραγούδι την παραμονή των Χριστουγέννων του 1978 όταν με τη γυναίκα του βρίσκονταν αποκλεισμένοι λόγω αυξημένης κίνησης στην εθνική οδό, οδηγώντας απ’ το Λονδίνο στο Μίντλεσμπρο. «Το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει και γύρω σου στα υπόλοιπα οχήματα, έβλεπες πως ήταν όλοι κάπως κατσούφηδες. Εκεί άρχισα να μουρμουρίζω τη μελωδία και το στίχο, ήθελα κάτι χαρούμενο εκείνη την ώρα», θα πει ο Rea.

Για να μιλήσουμε πάντως με στοιχεία το τραγούδι μπορεί ν’ ακούγεται κάθε χρόνο την περίοδο των εορτών, αλλά δεν είναι το πιο επιτυχημένο εμπορικά τραγούδι του καλλιτέχνη. Ούτε κατά διάνοια. Ο Rea είχε κάνει την πρώτη του επιτυχία ήδη με το Fool (If You Think Its Over) από τον πρώτο κιόλας δίσκο του που κυκλοφόρησε το 1978, κερδίζοντας μάλιστα και μια υποψηφιότητα για τα βραβεία Γκράμι ως πρωτοεμφανιζόμενος.

Την τριετία 1988-1990 είναι συνεχώς υποψήφιος για τα βρετανικά μουσικά βραβεία, τα γνωστά Brit Awards. Έχει προηγηθεί η τεράστια επιτυχία του τραγουδιού The Road To Hell από τον ομώνυμο δίσκο. Ήταν το πρώτο κομμάτι στην καριέρα του που έφτασε στο νούμερο 1 του βρετανικού τσαρτ ενώ ο δίσκος έγινε 6 φορές πλατινένιος πουλώντας περισσότερα από 1.5 εκατ. αντίτυπα μόνο στη Βρετανία.

Κατά του Θατσερισμού

Για να φτάσει στην κορυφή με το The Road To Hell (ένα κομμάτι που οι στίχοι του μιλούν για την άναρχη εκβιομηχάνιση της Αγγλίας επί Θάτσερ και τη μόλυνση του περιβάλλοντος – this ain’t a technological breakdown, this is the road to hell…) είχαν προηγηθεί 9 άλμπουμς που είχαν δημιουργήσει ήδη για τον ίδιο ένα όνομα και μια καριέρα. Για παράδειγμα το On The Beach του 1986 από τον ομώνυμο δίσκο που κατάφερε να φτάσει ως το νούμερο 11 του βρετανικού τσαρτ, ήταν ένα τραγούδι ξέγνοιαστο, άκρως καλοκαιρινό που ακούγεται το ίδιο ευχάριστα έως σήμερα.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά που άγγιξαν τον κόσμο, ο οποίος αγκάλιασε τον Rea. Το Josephine -γραμμένο για την πρώτη του κόρη το 1985- ή τα Ace Of Hearts και Shine Shine Shine από τον δίσκο Wired to The Moon του 1984, τα Candles και I Can Hear Your Heartbeat από το άλμπουμ Water Sign του 1983, ήταν κομμάτια που του έστρωσαν το δρόμο για την κορυφή.

Από το The Road To Hell του 1989 ακολουθεί μια σειρά δίσκων που ίσως είναι πιο ώριμοι μουσικά για τον Rea. Από το Auberge του 1991 (νούμερο 1 σε πωλήσεις άλμπουμ στα UK charts) έως τα God’s Great Banana Skin (1992), Espresso Logic (1993) φτάνουμε στο κορυφαίο La Passione του 1996, εκεί που ο Rea συνεργάζεται στο ομώνυμο κομμάτι με την grande damme, Shirley Bassey.

H περίοδος αυτή κλείνει με 3 ακόμα άλμπουμς. Το The Blue Cafe του 1998 (έτσι ονομαζόταν η οικογενειακή επιχείρηση στη γενέθλια πόλη), το The Road To Hell part 2 του 1999 και το King of the Beach του 2000. Από εδώ διαλέγει και παίρνεις κανείς κομμάτια, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα Thinking Of You, Sweet Summer Day, As Long As I Have Your Love, Firefly, All Summer Long, Who Do You Love.

Η τελευταία περίοδος και η κλονισμένη υγεία

Η περίοδος 2002-2019 είναι η τελευταία στην καριέρα του Rea. Αλλάζει εντελώς ρότα και επιστρέφει στις αρχικές του επιρροές, τα γκόσπελ και τα μπλουζ του νότου των ΗΠΑ. Εγκαταλείπει την Warner Music και ιδρύει δική του εταιρεία από την οποία και κυκλοφορεί τους δίσκους του. Συνολικά θα εκδώσει 9 άλμπους αυτό το διάστημα, όλα γύρω από τα μπλουζ και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτό ήθελε πραγματικά να κάνει.

Η υγεία του όμως είναι ήδη κλονισμένη, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν κι έπαθε περιτονίτιδα και παραλίγο να πεθάνει, ενώ δύο χρόνια αργότερα τα πράγματα γίνονται εφιαλτικά. Η διάγνωση μιλά για καρκίνο του παγκρέατος, ένας από τους πιο επιθετικούς και θανατηφόρους καρκίνους. Βρισκόμαστε στο 20ο1 και ο Rea είναι μόλις 50 ετών.

Το γεγονός ότι έζησε 24 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση το λες και θαύμα. Υποβλήθηκε σε επέμβαση κι εν συνεχεία μπήκε σε μια δύσκολη θεραπεία που κράτησε μέχρι που πέθανε. Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του «έπαιρνα τριάντα χάπια την ημέρα κι έκανα επτά ενέσεις». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 2016 παθαίνει κι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο του αφήνει κάποια κινητικά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να δημιουργεί.

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να γίνει σταρ

Ο Rea άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο έπειτα από «σύντομη ασθένεια», όπως έγινε γνωστό. Ροκ σταρ δεν έγινε ποτέ, δεν το ήθελε άλλωστε. Όπως δήλωσε στο BBC ένας απ’ τους στενούς του συνεργάτες της πρώτης περιόδου του, εκεί στη δεκαετία του 80, «ο Chris ήταν ένας ποιητής της νότας και των λέξεων και γι’ αυτό δεν θα έκανε ποτέ καριέρα ροκ σταρ. Το γνώριζε και ο ίδιος και αυτό επιθυμούσε. Να γράφει απλώς και να παίζει τη μουσική που του αρέσει».

Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Rea δήλωνε πως το όνειρό του ήταν να γίνει δημοσιογράφος ειδικού Τύπου και να γράφει γι’ αυτοκίνητα και αγώνες ταχύτητας. «Πιστεύω ότι θα ήμουν καλός και αξιοπρεπής στη δουλειά μου», είχε δηλώσει αρχές του 2000 επ’ ευκαιρία ενός αγώνα με ιστορικά αυτοκίνητα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ήταν λίγο πριν πουλήσει τη συλλεκτική του Catheram 7 (αυτή που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ του Auberge) και τα χρήματα να δοθούν υπέρ των κακοποιημένων παιδιών.

Ειδήσεις Σήμερα: