Η «Ομάδα Αλήθειας» και οι διαδρομές μιας κομματικής ΣΔΙΤ

Οι αποκαλύψεις που έχουν γίνει για τη μισθοδοσία των στελεχών που συμμετείχαν στην «Ομάδα Αλήθειας» και άλλων κομματικών στελεχών της ΝΔ από μια ιδιωτική εταιρεία στο χώρο της επικοινωνίας, σε συνέχεια της απασχόλησης τους στον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας, έχουν εγείρει πολύ σοβαρά ερωτήματα. Δεν είναι μόνον ότι καταδεικνύουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με κάποιους «αγωνιστές της παράταξης» που στο υστέρημα του χρόνου τους κάνουν παρεμβάσεις στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά για ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποτέλεσαν και αποτελούν επικοινωνιακούς βραχίονες του κυβερνώντος κόμματος. Κάτι που κατ’ επέκταση σημαίνει ότι και το κόμμα «πιστώνεται» το ύφος και ήθος των επικοινωνιακών αυτών παρεμβάσεων. Αλλά και γιατί διαπιστώνονται πρακτικές που παραπέμπουν σε ένα είδος κομματικού «μαύρου ταμείου».

Και αυτό γιατί τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως καταγράφουν ανθρώπους που είχαν την τυπική διαδρομή και απασχόληση του κομματικού στελέχους, δηλαδή τη μισθοδοσία από το ίδιο το κόμμα, ή από τη Βουλή (ως συνεργατών βουλευτών), ή από κάποιο φορέα του δημοσίου, από αυτούς στους οποίους κυβερνητικές παρατάξεις μπορούν να τοποθετούν ανθρώπους που παράλληλα κάνουν κομματική δουλειά, και στη συνέχεια εμφανίζονται ως υπάλληλοι μιας ιδιωτικής εταιρείας, χωρίς ούτε αυτή η εταιρεία να έχει ένα εμφανές επικοινωνιακό έργο, ούτε οι ίδιες και οι ίδιοι να διακόπτουν την αμιγώς πολιτική και κομματική ενασχόλησή τους (πλήρη απασχόληση με όρους «επαγγελματικής πολιτικής και όχι απλώς πολιτική ένταξη), ούτε να θεωρούν σκόπιμο να αναφέρουν αυτή την απασχόληση στο βιογραφικό τους, παρότι το κόμμα τους υποτίθεται ότι αποτιμά ιδιαίτερα θετικά την εργασία στον ιδιωτικό τομέα.

Υποθέτω ότι σίγουρα κάποιος νεοφιλελεύθερος θα μπορούσε να χαιρετίσει αυτό το outsourcing της κομματικής μισθοδοσίας σε μια ιδιωτική επιχείρηση, ή να μιλήσει για ένα πετυχημένο παράδειγμα ΣΔΙΤ στον χώρο της επαγγελματικής πολιτικής. Όμως, καλό είναι θυμόμαστε ότι μέχρι τώρα θεωρούσαμε αυτού του είδους τη σύμπραξη κομματικού και ιδιωτικού τομέα ως αθέμιτη μορφή διαπλοκής, εξ ου και το γεγονός ότι η ελληνική τουλάχιστον νομοθεσία δεν επιτρέπει τη χορηγία από εταιρείες προς κόμματα. Γιατί πολύ απλά όταν μια ιδιωτική εταιρεία – ιδίως όταν αυτή λειτουργεί ως ενδιάμεσος σταθμός χορηγιών από άλλες εταιρείες, που έχουν οικονομικές συναλλαγές με το δημόσιο – εμπλέκεται στη μισθοδοσία των στελεχών ενός κόμματος εξουσίας, τότε εύλογα υποθέτουμε ότι οι αποφάσεις αυτού του κόμματος λαμβάνονται εντός αυτής της συναλλαγής.

Το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει μέχρι τώρα απαντήσει για το εάν υπήρξε μια παραβίαση της νομοθεσίας για τη χρηματοδότηση των κομμάτων, αλλά σπεύδει να αγκαλιάσει την «Ομάδα Αλήθειας», θεωρώντας την υπόδειγμα πολιτικής επικοινωνίας και στηρίζοντας την εκδήλωσή της με την παρουσία δύο προβεβλημένων υπουργών, συμπεριλαμβανομένου του αρμοδίου για τα περί του Τύπου ζητήματα, απλώς υπογραμμίζει αυτό που έχει πολλάκις διαπιστωθεί, ήτοι την αντίληψη της κυβερνητικής εξουσίας με όρους «καθεστώτος» που δεν υποχρεώνεται σε λογοδοσία.