Ανακολουθίες

Θα ήταν ευλογία Θεού να ζει κανείς μέσα σε έναν κόσμο όπου οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις δεν θα ήταν κατασκευασμένες, υποβολιμαίες και μάλιστα με καλά κρυμμένο τον απώτερο στόχο τους που είναι, μέσω της επιχειρούμενης εξαπάτησης, το κέρδος. Το μεγάλο κέρδος. Η ζημιά και πάλι θα ήταν μικρή αν περιοριζόταν στο φαινόμενο που θέλουμε να επισημάνουμε και δεν απλωνόταν ώστε να προσβάλει καταστροφικά κάθε έννοια ιδεολογίας και ηθικής, ακόμη και καθημερινής συμπεριφοράς.

Δεν είναι πολλά τα χρόνια που σε επίπεδο πολιτικής – η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα υπήρξαν μπροστάρισσες ακόμη και ως προς αυτό – καλλιεργείται παγκοσμίως η άποψη πως όλος ο πλανήτης είναι μια γειτονιά, πως ό,τι συμβαίνει ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη σε σχέση με μας χώρα έχει άμεση επίδραση στη δική μας ζωή και επιπλέον πως είναι εγκληματικό να κλείνουμε τα μάτια μας σε ό,τι συντελείται έξω από τα, έτσι ή αλλιώς, υφιστάμενα κατά συνθήκην εθνικά μας σύνορα. Πώς γίνεται όμως με τόση εκτεταμένη καλλιέργεια μιας αυτόχρημα ουσιαστικής πολιτικής και ιδεολογικής θέσης να διακινείται καθημερινά μια πραγματικότητα που μας θέλει ταμπουρωμένους στο καβούκι μας, αφού σύσσωμοι αναγνωρίζουμε, για παράδειγμα, πως οι πύραυλοι που εκτοξεύονται στη «μακρινή» μας Κορέα είναι ανύπαρκτης σημασίας για μας, σε σχέση τουλάχιστον με το μέγεθος της απειλής που συνιστούν οι πύραυλοι της γειτονικής μας Τουρκίας.

Πώς γίνεται η Κορέα με την Τουρκία να γειτνιάζουν σύμφωνα με την άποψη που θέλει τον κόσμο μας να μπορείς να τον καλύψεις με μια δρασκελιά και αιφνίδια να τρομάζουμε μόνο με ό,τι διαδραματίζεται στον άμεσο περίγυρό μας; Ακόμη και αν δεν είχε χτυπήσει ένα καμπανάκι από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 όταν ο γάλλος φιλόσοφος Γκαμπριέλ Μαρσέλ έγραφε πως «στο μέλλον οι ζωές των ανθρώπων θα επηρεάζονται από χώρες στις οποίες δεν πρόκειται να πατήσουν ποτέ το πόδι τους», δεν θα όφειλε μια νεότευκτη έστω συνείδηση όσον αφορά τη βαθιά συνάφεια ανάμεσα σε λαούς και σε χώρες να μας υποχρεώνει ώστε την καταστροφή ή τη δημιουργία, τη δυστυχία ή την ευτυχία, να τις θεωρούμε ως μια συνολική υπόθεση και όχι ως μια συνθήκη που μπορεί να εννοηθεί και κυρίως να γίνεται αποδεκτή ως ένα μεμονωμένο συμβάν. Τι συμβαίνει λοιπόν και όταν πρόκειται να τρομάξουμε ή να απολαύσουμε, ο κόσμος, ο πλανήτης, να αντιμετωπίζεται σαν να μην υπάρχει καμία άλλη γειτονιά παρά μόνον η δική μας;

Οσο και αν αισθάνεται κανείς να ποικίλλουν οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, αποκλείεται να αρνηθεί την ύπαρξη μιας ολέθριας αντίφασης που αναδιπλούμενη μέσα στις ανθρωποθάλασσες, όπου γης, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου είδους ανθρώπου. Του ανθρώπου που φαντάζεται πως εγκαθιστά μια οικουμενικότητα, ενώ είναι αποκλειστικά η καλλιέργεια του προσωπικού του κήπου που τον ενδιαφέρει. Του ανθρώπου που ζει σε δύο ταυτοχρόνως επίπεδα, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως τρομάζοντας ή ευτυχώντας σε σχέση με ό,τι αφορά αποκλειστικά τον ίδιο μεταβάλλεται σε μια καταναλωτική μηχανή, με τη διεκδικούμενη διακαώς ελευθερία του να μην είναι παρά μια σκέτη εθελοδουλία.