5+1 θεατρικές παραστάσεις sold out από την πρεμιέρα τους, που αξίζει να δείτε
Η θεατρική σεζόν που ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες αριθμεί μεγάλο αριθμό παραστάσεων. Ωστόσο, το θεατρικό κοινό ήδη έχει κάνει τις επιλογές του και έχει ξεχωρίσει κάποιες από αυτές, οι οποίες είναι sold out από την πρεμιέρα τους. Ποιες είναι αυτές;
Μετά την εποχή της καραντίνας, λόγω της πανδημίας και του πολιτιστικού «εγκλεισμού», το τοπίο φαίνεται να αλλάζει και το κοινό να επιστρέφει στα καλλιτεχνικά δρώμενα πιο δυναμικά από κάθε άλλη χρονική στιγμή. Τρανή απόδειξη, η καλοκαιρινή- φθινοπωρινή περίοδος, που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία, όσον αφορά στην ανταπόκριση των θεατών, στην πλειοψηφία των εκδηλώσεων, που πραγματοποιήθηκαν ανά την Ελλάδα. Ο θεατρικός χειμώνας άνοιξε στον ίδιο δυνατό και ένθερμο ρυθμό, με τις πρεμιέρες και τις νέες παραγωγές να μετρούν τριψήφιο αριθμό για τη σεζόν 2022- 2023.
Παραστάσεις που αφορούν πολλά είδη, από κωμωδίες μέχρι δράματα και από μιούζικαλ μέχρι μονολόγους, σε μια θεατρική Αθήνα που συναγωνίζεται και ίσως να ξεπερνά τις θεατρικές σκηνές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης.
Ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, στο θέατρο Γκλόρια
Θα ξεκινήσουμε με τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Γκλόρια και έκανε πρεμιέρα πριν λίγες εβδομάδες. Μια παράσταση που έχει γίνει το απόλυτο talk of the town της σεζόν, αφού για να βρεις εισιτήριο πρέπει να περιμένεις αρκετές εβδομάδες.
Ο Γιάννης Κακλέας καταπιάνεται με τον Ιταλό νομπελίστα και με βασικό συντελεστή της παράστασης τον Πάνο Βλάχο (σε μια εξαιρετική ερμηνεία) δημιουργούν μία σκληρή πολιτική κωμωδία. Το κείμενο του Ντάριο Φο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ιταλία σε καιρούς έντασης δημιουργώντας μια αριστουργηματικά φαρσική, καυστική και καταγγελτική σάτιρα για τη βία, την ηλιθιότητα, την αυθαιρεσία της εξουσίας, κατασκευασμένα ψεύδη και τη σκόπιμα «τυφλή» Δικαιοσύνη, υπηρέτη ενός συστήματος διαφθοράς.
Ο Ντάριο Φο καταφέρνει να ξεσκεπάσει μέσα από το έργο του, τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι, που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στην ασύδοτη εξουσία του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας και της κυβερνητικής διαφθοράς, σήμερα, χρόνια μετά, ο θεατής δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές –πάρα πολλές- ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα.
Κι όλα αυτά σε μια παράσταση με δαιμονική ενέργεια τραγούδια, ζωντανή μουσική και καυστικό χιούμορ από μια ομάδα ηθοποιών που παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν διακωμωδώντας βιωματικά το δικό τους σήμερα μέσα από την ιστορία του έργου.
Μετά από μια αποθεωτική περυσινή χρονιά (2021-2022), με αλλεπάλληλα sold out, οι «Παίxτες»του Ν.Β. Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, με τους Γιάννη Νιάρρο, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ηλία Μουλά, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Γιώργος Τζαβάρα, Γιώργο Μπουκαούρη και guest star τον Θέμη Πάνου, συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους στο Θέατρο Κιβωτός. Η πρεμιέρα έγινε τον περασμένο μήνα και συνεχίζει στον ίδιο επιτυχημένο ρυθμό.
Ζωντανή μουσική, αφηνιασμένοι ρυθμοί και σκοτεινό χιούμορ σε μια παράσταση – οφθαλμαπάτη, μια φαρσοκωμωδία καταστάσεων, για την τέχνη της εξαπάτησης: Παράσταση ή πραγματικότητα, ηθοποιός ή ρόλος, θύτης ή θύμα, αλήθεια ή ψέμα, όλα συγχέονται και τελικά, το μόνο που μένει είναι το παιχνίδι.
Η αδρεναλίνη της κομπίνας, η μαεστρία και η αρρώστια του τζόγου, η κάψα να εξαπατήσεις τους πάντες, αλλά να μην εξαπατηθείς εσύ ο ίδιος και η εμμονή του ανθρώπου για την επικράτηση απέναντι στον οποιονδήποτε «δίπλα», κυριεύουν την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ κάπου στο 1836, για να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, που ακούει στο όνομα «Οι παίχτες».
Η ιστορία
Σε ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφτάνει ένας δεινός χαρτοπαίχτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του, και να τα «γδάρει». Αλλά δε θα είναι τόσο απλή υπόθεση. Στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί κομπιναδόροι, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον πρώτο: ένα λαχταριστό, αθώο και, φυσικά, κεφαλαιούχο θύμα.
Οι δύο συναντούν τον ένα και σύντομα ενώνουν τις δυνάμεις τους, οδηγώντας την παράσταση σε ένα πανδαιμόνιο γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις κι ανατροπές, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν σιγά-σιγά όλοι οι παράξενοι ένοικοι που τριγυρνούν σ’ αυτό το μικρό και ήσυχο πανδοχείο.
Ο Δημήτρης Καραντζάς, μετά την παράσταση «Πέρσες»του Αισχύλου, που σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία στην καλοκαιρινή περιοδεία της, επανέρχεται θεατρικά με το κλασσικό έργο του Τσέχωφ, προσεγγίζοντας το με μια διαφορετική οπτική.
Αφορμή γι’ αυτό το ανέβασμα γίνεται ένα τραπέζι, ένας υπαρξιακός τόπος όπου τα πρόσωπα καταναγκασμένα να συνυπάρχουν ή σα ριγμένα από πάντα εκεί καλούνται να αναμετρηθούν με τη ματαίωση, τις ψευδαισθήσεις και να αποπειραθούν να συμφιλιωθούν με τη ζωή. Το τεράστιο αυτό τραπέζι ως αίθουσα πρωινού ή ως ένα παρατηρητήριο ζωής ή ως ένας τόπος που τα πρόσωπα ανεβαίνουν για να δοκιμάσουν τη διαφυγή τους από την καθημερινότητα ενώπιον των υπολοίπων «καλεσμένων».
Τα πρόσωπα του Τσέχωφ, καθηλωμένα, καθισμένα περιμετρικά τρώνε βουλιμικά, πίνουν τσάι, παλεύουν να ξανανιώσουν και φαντασιώνονται την ομορφιά της ζωής σε μια χορογραφία των μικροπραγμάτων. Ένας ύμνος στη συμφιλίωση με το αδιέξοδο, κι ένας χορός ανθρώπων που προσπαθεί να απαλλαγεί από την επίπονη αναζήτηση της ουτοπίας.
Συντελεστές
Χρήστος Λούλης – Βάνιας
Ξένια Καλογεροπούλου – Μαρία Βασίλιεβνα
Μανώλης Μαυροματάκης- Σερεμπριακώφ
Θεοδώρα Τζήμου – Έλενα Αντρέεβνα
Ηρώ Μπέζου – Σόνια
Φιντέλ Ταλαμπούκας – Άστρωφ
Μαρία Φιλίνη – Μαρίνα
Αντώνης Αντωνόπουλος – Τελιέγκιν
Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Πληροφορίες
Τετάρτη 19:00
Πέμπτη 20:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 17:00 & 21:00
Κυριακή 19:00
Θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8, Αθήνα – 21 0825 6838)
Ο κωλόκαιρος, στο θέατρο Τζένη Καρέζη
Το νέο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που έκανε πρεμιέρα πριν λίγες ημέρες είναι από τις πρώτες επιλογές του θεατρικού κοινού.
Ο «κωλόκαιρος» στο έργο, κυριολεκτικός και μεταφορικός, δημιουργεί ένα σφιχτό κλοιό σε χαρακτήρες οικείους και αναγνωρίσιμους, προκειμένου ο θεατής να ταυτιστεί και να μπει στο ταξίδι τους, να διασκεδάσει και να κουβαλήσει τελικά τα συμπεράσματα και τα ερωτηματικά του. Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό έργο, στο οποίο δεν υπάρχουν όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος,ένα έργο που βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι: με όλη την τραγικότητα και τη γελοιότητά της. Η γλώσσα είναι σκληρή όπως και τα γεγονότα, τα οποία κορυφώνονται σταδιακά μέσα από το σασπένς και το χιούμορ.
Η Λένα Κιτσοπούλου παρουσιάζει μια ανατρεπτική θεατρική παράσταση, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει, η οποία ενώ αρχικά είχε προγραμματιστεί για περιορισμένο αριθμό είναι ήδη sold out και παίρνει την πρώτη παράταση της, μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου.
Η ίδια περιγράφοντας την παράσταση
«Τα νέα είναι πραγματικά σαρωτικά αυτή την εποχή, παιδιά, θα καταργηθεί η μεσαία τάξη, ακούτε, θα καταργηθεί η μεσαία τάξη, παιδιά, θα κόβεται το ρεύμα, θα ακριβαίνουν τα πάντα, θα έρθει φτώχεια, θα γίνονται πολλά σίριαλ μυθοπλασίας, θα ανέβει η μυθοπλασία, παιδιά, θα γίνονται καλά πράγματα στην τηλεόραση, η Αθήνα, παιδιά, θα είναι ούρμπαν, θα είναι φιούζιον, έχει έρθει η εποχή της αποδόμησης του μαμαδίστικου φαγητού, έρχονται θεατρικές παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα, ακούτε τι γίνεται;
Θα σωθεί η Κυψέλη, θα σωθεί, όλοι θα σωθούμε αρκεί να μιλάμε, αρκεί να ποστάρουμε, παιδιά, και τα σπυριά στη μούρη μας να ποστάρουμε, έχει έρθει επιτέλους η εποχή να σχολιάσουμε όλοι μαζί τα σπυριά μας, επιτέλους ελευθερία, καρδούλες, καρδούλες, παιδιά, βάλτε καρδούλες στα σπυριά, πείτε μία ζεστή ΚΑΛΗΜΕΡΑ και ανεβάστε τα κωλόσπυρά σας όλα, σαρώνει η εποχή, σαρώνει, ο εβδομηντάρης είναι πια νέος, νεότατος, δεν γερνάει κανείς, το ακούσατε αυτό;
Δεν υπάρχει γήρας, η νεότητα είναι εσωτερική, το μάθατε αυτό; Θα κόψουμε το κρέας, θα δώσουμε μεγάλη βάση στην πρώτη ύλη, η νέα γενιά δεν θα καπνίζει πια, καταλαβαίνετε τι γίνεται; Δεν θα είναι πια πλαστικά τα καλαμάκια του καφέ, παιδιά, θα ρουφάς, θα ρουφάς και δεν θα ρουφιέται τίποτα, είναι σαρωτικά τα νέα, είναι τόσο σαρωτικά που δεν υπάρχουν λόγια.»
Θέλω να σου κρατάω το χέρι για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου
Η ιστορία δύο εραστών, που βρίσκονται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής, αναζητώντας διέξοδο στα προβλήματα των γάμων τους. Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίνα, ζευγάρι και στη ζωή έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια παράσταση με πολλές αλήθειες, σκληρό λόγο, ερωτισμό, ατμόσφαιρα, χιούμορ και ανατροπές, η οποία ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο αγαπημένο θέατρο της οδού Πατησίων. Το κοινό την ξεχώρισε τόσο πέρυσι όσο και στο δεύτερο φετινό ανέβασμα της.
Έμπνευση στον Τάσο Ιορδανίδη για τη δημιουργία του κειμένου, υπήρξε το τραγούδι των Beatles «I Want to Hold Your Hand» (Θέλω να σου κρατάω το χέρι):
«Μία νύχτα στην καραντίνα. H Θάλεια Ματίκα ξενυχτούσε μαζί μου. Σιγοτραγουδώντας για να μην ξυπνήσουμε τα παιδιά μας αποφασίσαμε να μιλήσουμε για όλα όσα αποτελούν την καθημερινότητα που μας κυνηγά, μας κάνει ευτυχισμένους και που εν τέλει είναι η ζωή μας.
Λίγες ώρες μετά βρέθηκα να γράφω ασταμάτητα. Αφορμή τα 14 χρόνια συμβίωσης με τη Θάλεια, οι γέννες των παιδιών μας, η κοινή μας επαγγελματική ζωή, οι ώρες στο σπίτι. Το έργο περιλαμβάνει πολλά δραματοποιημένα βιογραφικά στοιχεία. Για πράγματα που έχουμε βιώσει, για πράγματα που έχω παρατηρήσει, για κάποιες προσωπικές εμπειρίες ζωής. Για τη συμβίωση. Για τον έρωτα. Για την κοινή πορεία. Για τα προβλήματα. Για τις αμφισβητήσεις. Για τις ανάγκες, τον σεβασμό, την απόγνωση, την αγάπη, την έννοια της συντροφικότητας».