Επειδή η βία φέρνει βία…

Μετά τη Μινεάπολη, την Ατλάντα και τη Νέα Υόρκη, είναι η σειρά της Ευρώπης, και κυρίως της Γαλλίας, που από μόνη της είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, για να διαδηλώσει για τη ρατσιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Εδώ και μερικά εικοσιτετράωρα κάποιες χιλιάδες διαδηλωτών κατέβηκαν στους δρόμους, με τα ίδια συνθήματα, «no justice, no peace» (χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη) και «black lives matter» (οι ζωές των μαύρων ανθρώπων μετράνε), την ίδια στάση, με το ένα γόνατο στην άσφαλτο και τη γροθιά προς τον ουρανό και τις ίδιες αντιδράσεις. Υπερβολή; Οχι.

Αν θέλει κανείς να αντιληφθεί τη νοητή γραμμή που συνδέει τον βαθύ φυλετικό διαχωρισμό, ο οποίος όντως υπάρχει και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, ας διαβάσει τον αφροαμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Μπάλντουιν. Αναγκάστηκε να ζήσει για χρόνια στη Γαλλία και τα λόγια του σήμερα έχουν ιδιαίτερο βάρος, γιατί περιγράφει εμπειρίες.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι διαδηλώσεις, που κατέληξαν μπροστά στις κατά τόπους αμερικανικές πρεσβείες, στο τέλος της ημέρας προκάλεσαν μεγαλύτερη συζήτηση για το ζήτημα της αστυνομικής βίας παρά για το θέμα των φυλετικών διακρίσεων.

Στο Παρίσι, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί σιγοκαίει, σχεδόν μόνιμα, μια κοινωνική εξέγερση και λόγω των φυλετικών διακρίσεων. Συνεπώς, το θέμα είναι πιο «δικό τους», σε σχέση με τους Φινλανδούς ή τους Ελληνες. Και το γεγονός ότι βγαίνουν από μια μεγάλη καραντίνα, κάνει τα πράγματα πιο επικίνδυνα.

Για τους Γάλλους, σε αυτήν τη περίπτωση, ο δικός τους Τζορτζ Φλόιντ είναι ο Αντάμα Τραορέ, γιος ενός Γαλλοαφρικανού, που βρήκε τον θάνατο ύστερα από καβγά με αστυνομικούς. Το πόρισμα δεν έχει καταλήξει ακόμα αν προκλήθηκε από χτύπημα κλομπ ή αν είχε πρόβλημα υγείας. Το θέμα είναι ότι τέσσερα χρόνια μετά, η αδελφή του θύματος, στον απόηχο των διαδηλώσεων στην Αμερική, κάλεσε προχθές για συγκέντρωση μπροστά στα δικαστήρια του Παρισιού. Και παρόλο που απαγορεύτηκε λόγω των έκτακτων υγειονομικών μέτρων, πάνω από 20.000 άτομα έδωσαν το «παρών».

Προσέξτε τώρα: Ποιοι έδωσαν το «παρών» στη διαδήλωση, μεταξύ άλλων; «Κίτρινα Γιλέκα», συνταξιούχοι, καλλιτέχνες, ένα μείγμα ανθρώπων, με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με ένα κοινό πρόβλημα: Μέσω του Αντάμα ήθελαν να καταγγείλουν τις συνεχείς κι ολοένα αυξανόμενες φυλετικές διακρίσεις.

Βεβαίως, θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι Γαλλία και ΗΠΑ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ωστόσο αυτό που σιγοβράζει το αντιλαμβάνεσαι, κυκλοφορώντας στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Και δεν χρειάζεται καν να πας στα προάστια.

Το κοινό συμπέρασμα, λοιπόν, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι ότι η βία φέρνει βία. Και με τον θυμό δεν μπορείς να παίζεις κορόνα – γράμματα.