Η Δικαιοσύνη που θέλουμε

Οταν για πρώτη φορά σε συνέλευση δικαστικής ένωσης, μίλησα ως νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΔΣΑ για προσπάθεια, διαχρονικά, κομματικοποίησης της Δικαιοσύνης με παροχές και διορισμούς μετά τη συνταξιοδότησή τους, ανέμενα ότι κάποιος από τους παρευρισκομένους υπουργούς, εκπροσώπους κομμάτων και ανώτατους δικαστικούς, θα εξανίστατο και θα διαμαρτύρετο, έστω με την έκφραση του προσώπου του. Μάταια αναζήτησα στην αίθουσα δείγματα δυσαρέσκειας ή αμηχανίας, αντίθετα διαπίστωσα μια ψύχραιμη, φλεγματική αντιμετώπιση, που νόμιζα προς στιγμήν, ότι γίναμε Αγγλοι. Θεώρησα, περαιτέρω, ότι κάποιο σχόλιο, κάποια συζήτηση θα υπάρξει στη συνέχεια, σχετικά μ’ αυτό που για μένα τον αφελή, ήταν (φάνταζε) περίπου έγκλημα καθοσίωσης.

Δυστυχώς, το κακό της κομματικοποίησης – η οποία δεν έχει καμία σχέση με την καθαρή, ευγενή, οργανωμένη προσπάθεια αναβάθμισης στο ύψος της αποστολής του, πρώτα του κλάδου στον οποίο αυτή δραστηριοποιείται και κατ’ επέκταση των μελών του – όλων των χώρων της κοινωνικής ζωής (στρατός, παιδεία κ.λπ.) έμελλε να πλήξει και τη Δικαιοσύνη.

Θεωρήθηκε μεγάλη τομή, από την κοινωνία των νομικών, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άλλαξε την ατζέντα και διόρισε πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κάποιον που δεν ανήκε πολιτικά στον χώρο του. Επρόκειτο για τον πρώην πρόεδρο Αρείου Πάγου Δημήτρη Σκούμπη, που η θητεία του θεωρήθηκε επιτυχημένη και χωρίς κραδασμούς εσωτερικούς, που διάφοροι ανέμεναν. Ο χώρος της Δικαιοσύνης, πολυπαθής κι αυτός, έχει, όπως όλοι με έμφαση τονίζουν, ανάγκη ηρεμίας.

Το τονίζουν, αλλά το εννοούν και το βλέπουν από τη δική τους πλευρά. Οτι δηλαδή, όλα είναι καλώς καμωμένα, όπως στο απώτερο παρελθόν και όσοι διαμαρτύρονται επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα, προερχόμενα ιδιαίτερα από τον κομματισμό, τη χαλαρότητα, τον ωχαδερφισμό έχουν άδικο και πλήττουν τη Δικαιοσύνη και το έργο της.

Το έργο της, όμως, είναι γνωστό και ως τέτοιο θα ‘πρεπε να απασχολεί τη δικαστική ηγεσία, το υπουργείο Δικαιοσύνης, την κυβέρνηση, τα κόμματα, τις δικαστικές ενώσεις και την κοινωνία. Η κοινωνία ανησυχεί και δεν χρειάζεται να δούμε από τις σφυγμομετρήσεις να κλονίζεται η εμπιστοσύνη της και στη Δικαιοσύνη, που αποτελεί τον βασικότερο πυλώνα της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Κι όμως «μπάζει» από παντού. Μοιάζει να είναι η Δικαιοσύνη των ισχυρών, των πλούσιων, των δυνατών σε αγαστή συνεργασία με το εκάστοτε ισχύον πολιτικό σύστημα.

Οποια κυβέρνηση κατορθώσει να υπερβεί αναχρονιστικές κατεστημένες αντιλήψεις, καταργώντας διατάξεις, που ευνοούν την εξάρτηση και την πελατειακή σχέση, θα μείνει στην ιστορία και ως ένα παράδειγμα για τις επόμενες γενιές, ξεφεύγοντας από τη μίζερη αντίληψη του τι μας νοιάζει το αύριο και το μεθαύριο. Αν όχι, όλο και θα ξεπέφτουμε ως κοινωνία και όλο και περισσότερο θα ζούμε με τις ψευδαισθήσεις του σήμερα, μέχρι να αντικρίσουμε (ξαφνικά;) την εφιαλτική επόμενη ημέρα, στην οποία οδηγηθήκαμε μετά πολυετή πορεία εθελοτύφλωσης.

Ο Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών