Η αβάσταχτη «αθωότητα» του ξένου Τύπου

Καθώς μία μακρά πολιτική περίοδος της χώρας φαίνεται ότι κλείνει, κάποιες διαπιστώσεις επιδρούν αφυπνιστικά.

Πολλά συνέβησαν στα δέκα χρόνια της κρίσης, πολλά καταγράφηκαν, αρκετά αποσιωπήθηκαν, περισσότερα διαστρεβλώθηκαν και παραποιήθηκαν.

Με βάση αυτές τις διαδικασίες διαμορφώθηκαν αντιλήψεις και πολιτικές συμπεριφορές στο εσωτερικό, αλλά και συγκεκριμένες στάσεις και απόψεις στο εξωτερικό.

Και εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι ο ρόλος του ξένου Τύπου στην περίοδο της κρίσης δεν ήταν και ο πιο εποικοδομητικός. Σπανίως οι πηγές ξένων δημοσιευμάτων ήταν περισσότερο αξιόπιστες από τις αντίστοιχες των ελληνικών. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα διάβαζε κάποιος διάφορα τερατουργήματα και καταλάβαινε από πού προέρχονταν, πόσο (δεν) είχαν «φιλτραριστεί» και πόσο (δεν) είχαν αξιολογηθεί.

Με την πάροδο των ετών έφτασε κανείς να διαβάζει διθυράμβους για τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του, ειδικώς αφότου συνθηκολόγησαν με τους δανειστές και κυρίως αφότου προθυμοποιήθηκε να φέρει σε πέρας την ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Εγιναν κατανοητά τα κίνητρα, μέχρις ενός σημείου μπορεί να πει κανείς ότι ήταν και δικαιολογημένα τα θετικά σχόλια του ξένου Τύπου για κάποιον που ήταν πρόθυμος να πει «ναι» σε όλα.

Παρά ταύτα, οφείλεται μία επισήμανση.

Σε πολλές περιπτώσεις ο ξένος Τύπος διακίνησε ειδήσεις, πληροφορίες και απόψεις, οι οποίες διαμόρφωσαν στρεβλές αντιλήψεις, αβάσιμες προσδοκίες και πολιτικές συγχύσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο ελληνικός αρχοντοχωριατισμός καθαγιάζει ως έγκριτα και σοβαρά τα ξένα δημοσιεύματα, απλώς επειδή είναι ξένα…

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα προχειρότητας του κατά τα άλλα έγκριτου ξένου Τύπου φανερώθηκε με ένα ακατανόητο δημοσίευμα των New York Times την προηγούμενη εβδομάδα. Υπό τον τίτλο «Οι ενήλικες κάνουν και πάλι κουμάντο στην Ελλάδα. Και είναι πραγματικά δεξιοί», το άρθρο ήταν ένας πρωτοφανής λίβελος σε βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Οι ανυποψίαστοι αναγνώστες της εφημερίδας «πληροφορούνταν» ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει «αντιδημοκρατικά ένστικτα», ότι η υποκρισία είναι το «ψωμοτύρι του» (“his meat and drink’), ότι ο ίδιος και η σύζυγός του είναι μπλεγμένοι σε σκάνδαλα, ότι σκοπεύει να χτίσει ένα θαλάσσιο τείχος που θα σταματά τους πρόσφυγες, ότι θέλει να εγκαταστήσει την αστυνομία στα πανεπιστήμια.

Το συμπέρασμα ήταν ότι ο Μητσοτάκης είναι ένα νέο πολιτικό υβρίδιο που συνδυάζει τις σατανικές ιδιότητες του Ορμπαν, του Τραμπ, του Σαλβίνι και κάθε άλλου ακραίου των ημερών μας.

Το ακατανόητο εκ πρώτης όψεως είναι τι δουλειά έχει ένα τέτοιο σημείωμα σε μία τέτοια εφημερίδα, από την στιγμή που είναι ψευδές και ανυπόστατο.

Το πιο ακατανόητο είναι ότι ο συντάκτης του, ονόματι Ματθαίος Τσιμιτάκης, παρουσιάζεται ως «Ελληνας δημοσιογράφος».

Πρόκειται για πρόσωπο διορισμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνο κοινωνικών δικτύων του πρώην Πρωθυπουργού. Εν ολίγοις, για ένα πρόσωπο του οποίου η άποψη δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Ήταν μία απλή και αθώα γκάφα της έγκριτης εφημερίδας, την οποία επιχείρησε να διορθώσει λίγες ώρες αργότερα απλώς αναφέροντας την ιδιότητα του συντάκτη και αφότου έλαβε επιστολές διαμαρτυρίας πολλών αναγνωστών;

Ή μήπως ένα ακόμη δείγμα του αρνητικού ρόλου μερίδας του ξένου Τύπου κατά την διάρκεια της ελληνικής περιπέτειας;

Προφανώς και απαιτούνται κάποιες αναθεωρήσεις…