Θοδωρής Βουρνάς: Είναι κοινή ανάγκη να αρέσουμε

Δημιουργικός και πολυάσχολος ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς βρίσκεται σχεδόν πάντα σε πυρετό προβών ετοιμάζοντας την επόμενη του παράσταση. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη ζωή του στην τέχνη «κωμική, τραγική και ανθρώπινη», με αφορμή και τον τίτλο της νέας του παράστασης που δεν είναι άλλη από την κωμωδία «Η ζωή μου στην τέχνη».

Το έργο του Andrew Cowie, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104 με πρωταγωνιστές τη Φιόνα Γεωργιάδη, τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο και τον Βαγγέλη Σαλευρή, σατιρίζει την υποκρισία που υπάρχει στον χώρο του θεάτρου βάζοντας στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή.

Ο Γκράχαμ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν, ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα, αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στον λάθος άντρα… Έτσι αρχίζουν όλα και η συνέχεια κρύβει πολλές ανατροπές.

Ο Θοδωρής Βουρνάς μίλησε στο in.gr για την ξεχωριστή αυτή κωμωδία, την ταύτιση του με τους ήρωες της, την ανάγκη μας να παίζουμε θέατρο και στη ζωή, αλλά και τις προετοιμασίες για μία ακόμα παράστασή του τον Μάρτιο.

Τι είναι αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο έργο;

«Η ζωή μου στην τέχνη» είναι ένα έργο μέσα στο έργο που σχολιάζει τη σοβαροφάνεια στο χώρο του θεάτρου. Τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική σχέση των συντελεστών στη διάρκεια της πρόβας. Είναι όλοι οι ρόλοι που επιλέγουμε να παίξουμε στην καθημερινότητα μας για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους και μας κάνουν στο τέλος της μέρας να αναρωτιόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα από τα πολλά πράγματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τότε θα πω αυτή η πολύ πετυχημένη του κλεφτή ματιά στο πώς είναι και πώς μπορούν να εξελιχθούν οι πρόβες μας!

Ως καλλιτέχνης πόσο ταυτίζεστε με αυτά που λέει ή υπονοεί το έργο για τον μικρόκοσμο του θεάτρου;

Οι χαρακτήρες του έργου είναι πολύ κοντά σε όλους μας. Τα θέλω τους και η ανάγκη τους για εξέλιξη και εκπλήρωση των στόχων τους τα συναντάμε κάθε μέρα σε ανθρώπους που γνωρίζουμε και φυσικά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Κατανοώ και τις δυνατότητες τους και τις αδυναμίες τους και ταυτίζομαι με τους τρόπους που βρίσκω για να τους συμπαθήσω, να τους εξελίξω και στη διαδρομή να τους θαυμάσω.

Στο δελτίο τύπου της παράστασης διαβάζουμε την ερώτηση: «Τελικά μήπως δεν σταματάμε ποτέ να παίζουμε θέατρο;» Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Ο συγγραφέας, Andrew Cowie, διακωμωδεί τις καταστάσεις που δημιουργούνται μέσα στις πρόβες, με σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να παρατηρήσει τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, την προσπάθεια για αυτογνωσία και την εγγενή τους ανασφάλεια. Όλοι οι ήρωες του έργου είναι δεμένοι με την ψεύτικη εικόνα τους. Όλοι μας είμαστε δεμένοι με την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς. Μοιραία όλοι για να επιβιώσουμε στο βάρος της καθημερινότητας παίρνουμε μικρούς ρόλους και ζούμε το δικό μας θέατρο.

Πόσο κωμική ή τραγική εντέλει μπορεί να είναι αυτή η εμμονή μας να υποδυόμαστε ασταμάτητα κάτι άλλο από αυτό που είμαστε;

Είναι ανθρώπινη. Τόσο κωμική όσο και τραγική, όπως και η ίδια η ζωή. Όλοι οι άνθρωποι υποδυόμαστε ρόλους και κρύβουμε το πραγματικό μας εαυτό ανάλογα με τη συνθήκη ή το πρόσωπο απέναντι μας. Είναι κοινή ανάγκη να αρέσουμε, να μας προτιμάνε, να μας αγαπάνε, να μας ερωτεύονται… και σίγουρα είναι και η διαδρομή για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, να βάλουμε τα όρια μας και να αποδεχτούμε αυτό που θα ορίσουμε ως ο εαυτός μας.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δική σας «ζωή στην τέχνη»;

Θα δανειστώ τρεις λέξεις από την προηγούμενη μου απάντηση: κωμική, τραγική, ανθρώπινη!

Και πώς την ονειρεύεστε στο μέλλον;

Να μπορώ να κάνω πράγματα που με εκφράζουν, με ανθρώπους που χαίρομαι να συνεργάζομαι μαζί τους. Και ανάλογα με τη στιγμή να νιώθω ότι εκπληρώνω ένα στόχο.

Πέρα από τη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν άλλα καλλιτεχνικά σχέδια που σας απασχολούν αυτό το διάστημα;

Τα επόμενα σχέδια έρχονται από τον Μάρτιο με το έργο “Όταν τα χελιδόνια κλαίνε” του Mike Van Graan στο Αγγέλων Βήμα. Η παράσταση είναι στο πλαίσιο της χώρας αναφοράς που παρουσιάζει φέτος το θέατρο και είναι η Νοτιά Αφρική, με αφορμή τα 25 χρόνια από την εκλογή του Νέλσον Μαντέλα. Είναι το πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα, η μετάφραση είναι της κυρίας Μαργαρίτας Δαλαμάγκα Καλογήρου και το έργο το συνσκηνοθετώ με τον καλό φίλο και συνεργάτη Βασίλη Τζιώκα.