Φουλ του παρακράτους

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Ετσι ζέχνει και αυτή η υπόθεση από την πρώτη ημέρα, την ημέρα που η κυβέρνηση ήθελε με κάθε τρόπο να ξεπεράσει το σοκ του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που πήγαν στο Σύνταγμα για τη Μακεδονία.

Τώρα, όμως, το ψάρι όχι απλώς βρωμάει πια ολόκληρο, αλλά η μπόχα που αναδύει δηλητηριάζει πλέον τα πάντα.

Μία ευρεία πολιτική δίωξη κατά πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, βασισμένη σε κουκουλοφόρους μάρτυρες και χωρίς κανένα απολύτως πραγματικό στοιχείο που να τη στηρίζει, τουλάχιστον από το υλικό που μέχρι στιγμής έχει δει το φως της δημοσιότητας. Ενα υλικό της δίωξης που διαρρέεται επιλεκτικά και συστηματικά από φίλια προς την κυβέρνηση μέσα “ενημέρωσης”. Ενας υπουργός, αναρμόδιος και ελεγχόμενος, που δίνει ανοιχτά γραμμή στη Δικαιοσύνη και τις λέει τι πρέπει να κάνει. Που έχει μετατρέψει σε δόγμα εκλογικής επικράτησης της κυβέρνησης τη φυλάκιση των αντιπάλων της.

Ενας άλλος υπουργός που, και μάλιστα αρμόδιος, που δεν μπορεί πλέον με κανένα τρόπο να κρύψει ότι επιχειρεί να κινήσει τα νήματα της δίωξης. Και όλα αυτά, πάνω σε καταγγελίες που ξεπερνούν το επίπεδο της πλήρους γελοιότητας, με τις… τροχήλατες βαλίτσες με τα εκατομμύρια που δήθεν έφταναν μέρα μεσημέρι στο Μέγαρο Μαξίμου από την Ηρώδου Αττικού. Πάλι καλά που δεν τους είχαν στήσει και το τιμητικό άγημα…

Και, τώρα, ένας από τους βασικούς κουκουλοφόρους μάρτυρες που αποκαλύπτεται και δηλώνει ο ίδιος ότι του ασκήθηκαν πιέσεις να κατονομάσει έναν πρώην πρωθυπουργό και δύο πρώην υπουργούς ως “ενόχους” χωρίς ο ίδιος, όπως είπε, να ξέρει το παραμικρό για το αν έχουν οιαδήποτε εμπλοκή σε αυτή την ιστορία.

Και, όλα αυτά, συμβαίνουν την ώρα που ο Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει τους περιπάτους του στο κέντρο της Αθήνας επισκεπτόμενος τις περιοχές που κάποτε έριχνε νεκρούς εκείνους που ο ίδιος και η παρέα του καταδίκαζαν (μόνον αυτοί;) σε θάνατο με το πιστόλι της “17Ν”.

Ολα αυτά, υπάρχει μία μόνον λέξη που να τα περιγράφει: παρακράτος. Αυτό ζούμε σήμερα: την αποκάλυψη ενός “φουλ του παρακράτους” στην Ελλάδα. Παρακράτος το οποίο είναι έτοιμο για όλα, που δεν γνωρίζει φραγμούς και όρια, που δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα στον αγώνα για τη διακράτηση της εξουσίας. Και οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί δεν έχουν πια σε τίποτα να “ζηλέψουν” τις πλέον σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας στην Ελλάδα. Τι διαφορά έχουν όλα αυτά από τις πολιτικές δίκες που είχαν στηθεί λίγο πριν τη χούντα; Αν πάντως έχουν διαφορά, αυτή είναι μία: ότι σήμερα, οι σκευωρίες είναι ακόμα χειρότερες: ακόμα πιο κακοστημένες, ακόμα πιο επικίνδυνες για τη Δημοκρατία, ακόμα πιο εξόφθαλμα βρώμικες, ακόμα πιο εμφυλιοπολεμικές.

Φαινόταν από την πρώτη στιγμή, αλλά, τώρα, όποιος δεν το βλέπει, απλώς δεν θέλει να το δει: η υπόθεση αυτή δεν αφορά πραγματικά ούτε τον Σαμαρά, ούτε τον Γεωργιάδη, ούτε τον Στουρνάρα, ούτε κανέναν άλλον. Αυτούς, μάλιστα, τελικά μάλλον θα τους ενδυναμώσει όσο καταρρέει με τέτοιο πάταγο παρά τους θίγει.

Αφορά όμως άμεσα πια στη λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ελλάδα η οποία, όταν τέτοιου είδους αποκαλύψεις έρχονται στο φως, προδήλως βρίσκεται σε άμεσο, πραγματικό κίνδυνο.