Κι όμως, ο κ. Τσίπρας την έχει ήδη αλλάξει την Ευρώπη…

Πριν από τέσσερα χρόνια ξεκινούσε η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα για την «μεγάλη αλλαγή».

Το εγχείρημα θα ξεκινούσε από την αλλαγή της Ευρώπης, καθώς οι ευρωεκλογές προηγούνταν των εθνικών, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Θυμόμαστε ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός είχε τότε στρατευθεί και είχε ριχτεί με γενναιότητα στην μάχη κατά της συντηρητικής νομενκλατούρας κλπ., ως υποψήφιος για την προεδρία της Επιτροπής, απέναντι στον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και τον Μάρτιν Σουλτς.

Μετά έγινε Πρωθυπουργός και επιχείρησε την αλλαγή σε άλλα πεδία, όπου όλοι ξέρουμε τι έγινε.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα και εν όψει ευρωεκλογών, ο κ. Τσίπρας λέει και πάλι τα ίδια. Ετοιμάζεται και πάλι να αλλάξει την Ευρώπη, έστω και αν η μετριοφροσύνη του τον αναγκάζει να παραδεχτεί ότι δεν θα είναι εύκολο κάτι τέτοιο…

Το είπε στην μακροσκελή τοποθέτησή του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο Σάββατο: «Ας πάρουμε διδάγματα απ’ αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν στον κόσμο και είναι εξελίξεις πάρα πολύ σημαντικές. Όμως ούτε αυτό το σχέδιο, ούτε η ακροδεξιά επέλαση συνιστούν νομοτέλεια. Έλεγα λοιπόν ότι η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να αλλάξει σε μια νέα, προοδευτική κατεύθυνση».

Μάλιστα…

Πρέπει να αναγνωριστεί κάτι στον Ελληνα Πρωθυπουργό. Η Ευρώπη έχει ήδη αλλάξει, δεν έχει σημασία αν η κατεύθυνση της αλλαγής είναι αντίθετη από αυτήν που πίστευε ο κ. Τσίπρας. Εχει όμως σημασία ότι η συμβολή η δική του, των συνεργατών που εκείνος επέλεξε και του κόμματός του στην αλλαγή αυτή ήταν καθοριστική.

Ήταν κομβικής σημασίας για την αλλαγή και την άνοδο των ακροδεξιών και εν πάση περιπτώσει αντιευρωπαϊστών, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που πίστευε ότι θα σαμποτάρει και θα τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, εκβιάζοντας τάχα με μοχλό το ελληνικό χρέος. Εκτός τόπου και χρόνου προσδοκία, αλλά πάντως αυτή ήταν. Εδωσε, πιθανώς, παράδειγμα και ιδέες σε άλλους επίδοξους σαμποτέρ.

Ήταν επίσης καθοριστική η ανάδειξη του πόσο εύκολα η Αριστερά του ηθικού πλεονεκτήματος συνεργάζεται και εναγκαλίζεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με ένα κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι προσιδιάζουν με αυτούς που ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται να περιφρονεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και ήταν περισσότερο σημαντική από όλες η μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Που ξεκίνησε από το δόγμα των ανοιχτών συνόρων και της «ηλιοθεραπείας», μεταλλάχθηκε στην πολιτική των οικονομικών ανταλλαγμάτων για την υποδοχή προσφύγων και μεταναστών, και κατέληξε στην μετατροπή της χώρας και των νησιών σε απέραντα και άθλια στρατόπεδα… συνωστισμού των προσφύγων.

Ειδικώς η επιλογή των ανοιχτών συνόρων βοήθησε πράγματι σημαντικά στην διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος στην Ευρώπη και την άνοδο των αντιδραστικών και ακροδεξιών δυνάμεων. Ως προς τούτο κάποιοι, έστω και αν δεν το αντιλαμβάνονται, θα μπορούσαν έως και να ευγνωμονούν τον κ. Τσίπρα.

Το πρόβλημα παρουσιάζεται σαν μία παραλλαγή της εμπειρίας του παρελθόντος. Η Αριστερά με πράξεις και παραλείψεις έχει συμβάλλει στην ενίσχυση της ακροδεξιάς.

Το κακό είναι ότι όπως και στο παρελθόν, κάνει ότι δεν το αντιλαμβάνεται και θεωρεί ότι η ίδια είναι η απάντηση στην ακροδεξιά. Δεν είναι.

Όποτε ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε αυτός ο πολιτικός κύκλος, το φίδι από την τρύπα δεν το έβγαλε η Αριστερά.

Το έβγαλαν οι άλλοι, οι πραγματικά φιλελεύθερες και συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις.