Η «Μεγάλη Χίμαιρα»: Η αιώνια αναζήτηση της «χίμαιρας» μέσα μας

Στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Δημήτρη Τάρλοου, εγγονού του μεγάλου συγγραφέα, η τέχνη του κινηματογράφου συναντά την τέχνη του θεάτρου και το «μπλέξιμό» τους είναι πραγματικά ευρηματικό. Οι κινηματογραφικές σκηνές του Χρήστου Δήμα προσδίδουν στην παράσταση την ιδανική ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, το παρελθόν συναντά το παρόν, ενώ η θάλασσα, που διαφαίνεται καθόλη τη διάρκεια του έργου, αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία και ακολουθεί τις ψυχικές διακυμάνσεις των ηρώων.

Εξαιρετική στο ρόλο της η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, που υποδύεται τη Μαρίνα Μπαρέ και κρατά ουσιαστικά το βάρος της παράστασης. Η νεαρή γαλλίδα, έχοντας περάσει τραυματικά παιδικά χρόνια, προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, αναζητώντας ανακούφιση σε εφήμερες και «άδειες» συναισθηματικά ερωτικές συνευρέσεις. Αυτό αλλάζει, ή καλύτερα, κρύβεται βαθιά, όταν γνωρίζει έναν Έλληνα εφοπλιστή, τον Γιάννη, τον ερωτεύεται και τον ακολουθεί στη Σύρο, όπου και ξεκινά μια νέα ζωή. Ο παλιός της εαυτός, ωστόσο, θα ξυπνήσει ξανά όταν γνωρίζει τον αδερφό του άνδρα της, Μηνά. Ο Μηνάς, σπουδαστής νομικής, επισκέπτεται σπάνια το νησί, είναι απόμακρος και «σκοτεινός». Το πάθος γεννιέται ανάμεσα στους δυο ήρωες και η φλόγα σιγοκαίει, μέχρις ότου παίρνει φωτιά και τα καίει όλα γύρω της.

Η κ. Αϊδίνη , λεπτεπίλεπτη και αεικίνητη, αποδίδει εξαιρετικά την ταραγμένη ψυχοσύνθεση της ηρωίδας. Η Μαρίνα, παθιασμένη με την ελληνική κλασική παιδεία, γίνεται μέλος μιας αρχοντικής οικογένειας της Σύρου. Τη μητέρα, επιβλητική και αυστηρή παρουσία, ενσαρκώνει επιτυχημένα η Σοφία Σεϊρλή, ενώ τον σύζυγο της Μαρίνας υποδύεται, επίσης επιτυχημένα ο Νίκος Ψαρράς. Ακριβής και ευθύς, φανερώνει την προσήλωσή του στην οικογένεια και στο καλό της. Ο Όμηρος Πουλάκης υποδύεται τον Μηνά, με μεστό και αυστηρό τρόπο, χωρίς όμως να εμβαθύνει και να βγάζει προς τα έξω την «σκοτεινή» του ψυχοσύνθεση. Μικρό, αλλά σημαντικό πέρασμα στην παράσταση έχει η Αλίκη Αλεξανδράκη, αν και με μια δόση παραπάνω υπερβολής από όσο θα χρειαζόταν, ενώ αξιόλογη είναι η εμφάνιση της Ηλιάννας Μαυρομάτη. Ο σκηνοθέτης και εγγονός του μεγάλου μας συγγραφέα πραγματοποιεί ένα μικρό, αλλά χαρισματικό πέρασμα, υποδυόμενος τον ίδιο τον Καραγάτση.

Η Μαρίνα και ο Γιάννης αποκτούν ένα κοριτσάκι, και λίγα χρόνια μετά, ένα γεγονός θα αναγκάσει τον Γιάννη να μπαρκάρει, με σκοπό να καλύψει την οικονομική ζημιά που υπέστη η οικογένειά του. Η Μαρίνα μένει μόνη και οι παλιές μνήμες ξυπνούν. Το βράδυ που συνευρίσκεται με έναν άγνωστο άνδρα, το παιδί της αρρωσταίνει, γεγονός που μπορεί να εκληφθεί ως η «τιμωρία» της. Όταν το πάθος της για το Μηνά βρίσκει το πολυπόθητο αντίκρισμα, το παιδί της πεθαίνει. Διαφαίνονται, έτσι, τα τραγικά στοιχεία της ιστορίας, μιας ιστορίας που θα οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή και στο τραγικό τέλος.

Η σκηνή της ερωτικής συνεύρεσης της Μαρίνα και του Μηνά αποδίδεται εξαιρετικά, χάρη στην χορογραφία της Ζωής Χατζηαντωνίου. Μια σκηνή πάθους και μάχης, που οδηγεί τους δυο ήρωες στην λύτρωση, αλλά και στην αρχή του τέλους. Η ιστορία της κεντρικής ηρωίδας αντλεί στοιχεία από τραγικές ηρωίδες, όπως είναι η Μήδεια. Το ανεξέλεγκτο πάθος, ικανό να σκορπίσει το χάος και να γκρεμίσει όλα τα οικοδομήματα, η τιμωρία και η κάθαρση. Το πάθος κυριαρχεί στην ψυχή και στο μυαλό, αποκτώντας μια απίστευτη δύναμη χειραγώγησης και καθοδήγησης της ανθρώπινης ψυχής, κάνοντας τον άνθρωπο έρμαιο και διαλύοντάς τα όλα στο πέρασμά του.

Συνολικά, πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση και άρτια από κάθε πλευρά. Η σκηνοθεσία και το πέρασμα του εγγονού του Μ. Καραγάτση, Δημήτρη Τάρλοου, η κινηματογραφική ματιά του Χρήστου Δήμα, οι ενδυματολογικές επιλογές της Ελένης Μανωλοπούλου, η έξοχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη, οι αξιόλογες ερμηνείες, οδηγούν σε μια παράσταση που θα προβληματίσει τον θεατή, θα την «πάρει» μαζί του φεύγοντας και θα προσπαθεί να απαντήσει στο εάν ο άνθρωπος κυνηγά χίμαιρες, αν και που υπάρχει το όριο, καθώς και να συνειδητοποιήσει ότι «νομίζουμε ότι πετυχαίνουμε και ότι δημιουργούμε πνευματικά, ενώ όλα καίγονται σε μια στιγμή».

Μαρία Πετροπούλου