Μια νέα αρχή

Περπατά πια ανεξάρτητο στα δύο ποδαράκια και αυτό είναι το σημαντικότερο επίτευγμα
της ηλικίας. Επίσης, αναπτύσσεται και η ικανότητά του να επικοινωνεί μέσω της
ομιλίας. Το λεξιλόγιό του πλουτίζεται, όπως άλλωστε και ο συναισθηματικός κόσμος
του.

Η έναρξη του δεύτερου χρόνου σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή. Το παιδάκι σας
παύει οριστικά να είναι το μωράκι που αναγκάζεται να μπουσουλήσει στα τέσσερα
για να φτάσει στον προορισμό του. Σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμο να επιτελέσει
το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής του: την ανεξάρτητη βάδιση στα δύο πόδια. Θα
αρχίσει πλέον να περπατά μόνο του, χωρίς να έχει ανάγκη να στηρίζεται σε έπιπλα
και σε πρόθυμα χέρια.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Το περπάτημα περνά
από διάφορα εξελικτικά στάδια που διαρκούν εβδομάδες ή/και μήνες. Στην αρχή,
το μωράκι σηκώνεται όρθιο, ενώ κρατιέται από κάποιο έπιπλο και κάνει μικρά βηματάκια.
Σιγά σιγά, όσο αυξάνονται η ικανότητα και η αυτοπεποίθησή του, αρχίζει να απομακρύνεται
λίγο από το στήριγμα. Τώρα όλο το βάρος είναι συγκεντρωμένο στα πόδια και χρησιμοποιεί
τα χεράκια μόνο για ισορροπία. Δεν μπορεί όμως ακόμη να αφήσει το ένα χεράκι
πριν πιαστεί με το άλλο από κάπου αλλού. Ωστόσο, πλησιάζει η μεγάλη στιγμή για
το πρώτο ανεξάρτητο βήμα. Κρατιέται στο πρώτο στήριγμα, κουνά το ένα πόδι, αφήνει
το χεράκι και κάνει ένα βήμα πριν πιάσει το νέο στήριγμα. Όταν πια έχει κάνει
το πρώτο βήμα για να πάει από το ένα στήριγμα στο άλλο, είναι έτοιμο για το
επόμενο εξελικτικό στάδιο.

Κάποια στιγμή ανάμεσα στους 12 και 16 μήνες, θα κάνει δύο, τρία βηματάκια για
να πάει εκεί όπου θέλει, χωρίς να πτοηθεί, αν διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει στο
δρόμο του κάποιο διαθέσιμο έπιπλο για να στηριχτεί. Πριν προλάβει όμως να κόψει
το νήμα του τερματισμού, θα βρεθεί στο πάτωμα. Δοκιμάζει όμως ξανά και ξανά
και κάθε μέρα κάνει ολοένα και περισσότερα βηματάκια. Το νέο αυτό κατόρθωμα
απορροφά όλη την ενέργειά του. Δεν έχει καθόλου καιρό για χάσιμο ή διάθεση να
ασχοληθεί με κάτι άλλο. Τρώει λιγότερο, γιατί δεν μπορεί να μείνει ακίνητο πάνω
στο καρεκλάκι. Ανακαλύπτει την αυτονομία του και έχει πλέον πολύ πιο σημαντικά
πράγματα να κάνει. Εγκαταλείπει παροδικά τα αγαπημένα του παιχνίδια, ενω τα
βιβλία που ξεφυλλίζει μαζί με τη μαμά μένουν ξεχασμένα στο ράφι.

Προπονείται ασταμάτητα από το πρωί έως το βράδυ. Εντούτοις, δεν μπορεί ακόμη
να πάει μακριά. Προχωρά σε ευθεία γραμμή μέσα στο δωμάτιο, κάνει λίγα βηματάκια
και, αν στο δρόμο του συναντήσει κάποιο παιχνίδι που μπορεί να του τραβήξει
το ενδιαφέρον, σταματά και κάθεται στο πάτωμα για να παίξει. Μετά, όμως, πρέπει
να βρει κάτι για να πιαστεί, προκειμένου να σηκωθεί και να συνεχίσει την προπόνηση.
Πάντως, προοδεύει διαρκώς.

Λίγο καιρό αργότερα (γύρω στους 18 μήνες), το μωράκι σας θα μάθει να σηκώνεται
χωρίς βοήθεια, θα γυρνά το κεφαλάκι του για να βλέπει δεξιά και αριστερά καθώς
περπατά, ενώ θα μπορεί να κρατά συγχρόνως ένα παιχνιδάκι και να σας ακούει όταν
του απευθύνετε το λόγο. Κάποια στιγμή θα ανακαλύψει ότι μπορεί να βαδίζει προς
τα πίσω όπως και προς τα εμπρός και να σκαρφαλώνει σε καρέκλες. Αρχίζει μάλιστα
να ανεβαίνει σκάλες κρατώντας το κάγκελο με το χεράκι του. Βάζει και τα δύο
ποδαράκια στο ίδιο σκαλοπάτι και μετά ανεβαίνει στο επόμενο.

Στο τέλος του δεύτερου χρόνου, έχει αποκτήσει πλήρη κινητική ανεξαρτησία. Είναι
πια τόσο σίγουρο για τον εαυτό του και για τα ποδαράκια του, ώστε αρχίζει να
τρέχει. Αυτή η κινητική ανεξαρτησία συμβαδίζει με μια πρωτόγνωρη περιέργεια.
Η περίοδος των μεγάλων ανακαλύψεων ξεκινά και ο μικρός Κολόμβος δεν αφήνει ούτε
σπιθαμή του σπιτιού ανεκμετάλλευτη. Γι’ αυτό και η ηλικία ανάμεσα στους 18 και
24 μήνες θεωρείται η πιο επικίνδυνη για ατυχήματα. Το παιδάκι σας είναι ενθουσιασμένο
με τον καινούριο άθλο του. Κουράζεται όμως εύκολα: θα το διαπιστώσετε, αν αποτολμήσετε
μια έξοδο χωρίς καροτσάκι. Αν το αφήσετε να περπατήσει δίπλα σας, πολύ γρήγορα
θα σταματήσει και θα καθήσει κάτω. Δεν ξέρει το καημένο πώς να σας ακολουθήσει.
Αν το πιάσετε από το χεράκι, αισθάνεται πολύ άβολα. Το χέρι σας δεν είναι αρκετά
μακρύ και αναγκάζεται να σηκώνει ψηλά τον ώμο του για να σας φτάσει. Περπατά
πολύ αργά, ξεκινά, σταματά, ξαναξεκινά, εσείς το τραβάτε και στο τέλος εκνευρίζεστε
και οι δύο. Μπαίνει λοιπόν μπροστά σας και σηκώνει παρακλητικά τα χεράκια του
για να το πάρετε αγκαλίτσα, διότι ξέρει ότι αν αρχίσετε να περπατάτε ξανά, θα
είναι αδύνατον να σας προλάβει. Γι’ αυτό, πάρτε το αγκαλιά. Έτσι, θα γλιτώσετε
χρόνο και κόπο, ενώ και το αγγελούδι σας θα είναι ευχαριστημένο.

health.in.gr