Συνέντευξη στο in.gr/autoΛάμπρος Αθανασούλας: Γράφοντας ιστορία στο Ράλι Ακρόπολις

Πάνος Ν. Διαμάντης

Τόσες μέρες πέρασαν κι η επιτυχία του Λάμπρου Αθανασούλα στο 56^ο Ράλι Ακρόπολις εξακολουθεί να φαντάζει ασύλληπτη. Εξακολουθεί, οδυνηρά, να επιβεβαιώνει ότι οι Έλληνες οδηγοί ράλι έχουν γεννηθεί σε λάθος χώρα. Εξακολουθεί να υπάρχει και να φωνάζει ότι μπορεί να αποτελέσει το υπόβαθρο για πράγματα μεγαλύτερα.

Στην εποχή μας δεν υπάρχει κάτι εφάμιλλο της νίκης του Λάμπρου, με το συνοδηγό του Νίκο Ζακχαίο, στην κατηγορία Production WRC του 56^ου Ράλι Ακρόπολις. Δεν υπάρχει κάτι εφάμιλλο ούτε καν σε άλλες μορφές του motorsport. Στο σύγχρονο αθλητισμό κανείς ιδιώτης δεν έχει τύχη απέναντι στην εξειδίκευση, την οικονομική ευχέρεια, τις υποδομές των αθλητών / εργοστασίων παγκόσμιας εμβέλειας. Εκεί βρίσκεται η ουσία του επιτεύγματος των δύο Ελλήνων.

Λάμπρο, πάνε λίγες μέρες από το τέλος του Ράλι Ακρόπολις – αρχίζεις να συνειδητοποιείς την επιτυχία σου;

Αργείς να το χωνέψεις… Όσο κι αν το πίστευα ότι μπορούσα να πάω γρήγορα όσο άλλοι αγωνιζόμενοι, πίστευα ότι αυτό θα το πετύχαινα τη δεύτερη μέρα. Διότι δεν είχα οδηγήσει το αυτοκίνητο, δεν με βόλεψε αρχικά η ρύθμισή του.

Τις Ειδικές Διαδρομές τις ήξερες;

Όλες τις ήξερα. Βέβαια τις περισσότερες δεν τις είχα ξανατρέξει – μόνο κάποια κομμάτια τους. Στο Λουτράκι είχα αγωνιστεί στο παρελθόν, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον [Nasser] Al Attiyah και για τους άλλους. Τη Θήβα την ήξεραν όλοι -μη σου πω καλύτερα από μένα- και στις Ειδικές της Πελοποννήσου είχα τρέξει μόνο την αρχή στο ΄Κεφαλάρι΄ και τα δύο τελευταία της χιλιόμετρα. Τις άλλες όχι.

Ρωτάω διότι ναι μεν ο [Nasser] Al Attiyah είπε ότι είσαι πολύ γρήγορος, αλλά επίσης δήλωσε και ότι είσαι τοπικός και γνωρίζεις τους δρόμους. Αυτό σε αδικεί λίγο;

Δεν με αδικεί, όχι. Αν πάω κι εγώ να τρέξω στο Κατάρ σίγουρα δεν θα γνωρίζω το δρόμο όσο εκείνος. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνο ο δρόμος, αλλά και η ψυχολογία ότι γνωρίζεις το δρόμο. Διότι όταν βρίσκεσαι στην εκκίνηση της Ειδικής και έχεις δει πέντε φίλους, δέκα άγνωστους που σου δίνουν το χέρι και σε εμψυχώνουν, είναι η ψυχολογία τέτοια που σε κάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου και να πιέσεις λίγο παραπάνω από όσο συνήθως. Αλλά έχοντας κάνει και έξι αγώνες του Παγκοσμίου το 2006 έχω δει ότι δεν έχω πρόβλημα στο δρόμο. Δηλαδή και με δύο περάσματα έχω την ταχύτητα που έχουν και οι τοπικοί. Σίγουρα ο τοπικός ξέρει λίγο καλύτερα το δρόμο και με αυτή την ψυχολογία μπορεί να αποφύγει το λάθος – αλλά και πάλι αν δεν διαχειριστεί σωστά την πίεση ότι είναι τοπικός και πρέπει να πάει γρήγορα γιατί πρέπει να ξέρει το δρόμο, ίσως το πλεονέκτημα γίνει μειονέκτημα.

Πάντως δεν βλέπουμε σε άλλες μορφές αγώνων να κερδίζει μια ολόκληρη κατηγορία κάποιος που δεν κάνει παγκόσμιο πρόγραμμα, κάποιος ιδιώτης. Για παράδειγμα στην πίστα δεν γίνεται αυτό…

Όχι, δεν γίνεται, εκεί είναι διαφορετικό. Βέβαια, εγώ έχω αγωνιστική εμπειρία, δεν είναι ότι ήρθα από το πουθενά και αυτός ήταν ο πρώτος μου αγώνας. Ο συνοδηγός μου (σ.σ.: Νίκος Ζακχαίος), για παράδειγμα, μου είπε ΄Λάμπρο, απορώ πως μπήκες στον αγώνα και από την πρώτη Ειδική ήσουν γρήγορος΄.»

Εχει να κάνει και με το στήσιμο του αυτοκινήτου, αυτό πως το πέτυχες;

Το στήσιμο δεν μου άρεσε την πρώτη μέρα – τη δεύτερη το βελτιώσαμε, γι΄ αυτό και μέχρι να παρουσιαστεί το πρόβλημα του αυτοκινήτου τους πήραμε τριάντα δευτερόλεπτα σε τρεις Ειδικές. Το αυτοκίνητο ήταν πολύ καλύτερο και αν δεν είχαμε το πρόβλημα με τον κινητήρα θα είχαμε χτίσει μια καλή διαφορά. Διότι στο δεύτερο πέρασμα θα τους είχαμε πάρει κι άλλα δευτερόλεπτα. Αν ήμουν ένα λεπτό μπροστά ο Al Attiyah δεν θα είχε λόγο μετά να πιέσει. Θα έλεγε ότι ΄έχασα από έναν τοπικό οδηγό και κράτησα τη δεύτερη θέση γιατί χρειαζόμουν τους βαθμούς΄. Σε μένα αυτό εκμυστηρεύτηκε, ότι στην τελευταία Ειδική δεν πίεσε – αλλά εγώ γνωρίζοντας τους χρόνους και βλέποντας τα ελαστικά του είδα ότι πίεσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Μόλις είδε ότι τα σπλιτ του ήταν κοντά και δεν αρκούσαν για να με κερδίσει, σήκωσε το γκάζι. Μέχρι τότε δεν είχε σηκώσει καθόλου.

Γενικότερα τι βοήθεια δέχθηκες με τις ρυθμίσεις;

Μόνος μου τα έφτιαξα όλα. Το μόνο που ρώτησα τον [Patrik] Sandell ήταν αν αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα με μένα, την υπερστροφή όταν σήκωνε το γκάζι. Μου είπε ότι θα ήταν καλό να έκανα μια διαφορετική ρύθμιση στο πίσω διαφορικό. Την έκανα, αλλά συγχρόνως άλλαξα και ελατήρια και λίγο και τα αμορτισέρ και το αυτοκίνητο έγινε πολύ καλύτερο.

Αν είχες πετύχει τα στησίματα από την πρώτη μέρα, το προβάδισμά σου θα ήταν μεγαλύτερο;

Δεν νομίζω ότι μπορούμε να το υπολογίσουμε. Μπορεί να είχα βγει από το δρόμο. Ποτέ δεν ξέρεις. Το ότι ήταν μαλακό το αυτοκίνητο στην αρχή ίσως βοήθησε να μένει στο δρόμο, αλλά στα σημεία που πίεζες πολύ γινόταν υπερβολικά υπερστροφικό. Συνεπώς δεν μπορώ να ξέρω – ίσως να είχαμε κερδίσει χρόνο, ίσως και να είχαμε χάσει χρόνο. Πάντως σίγουρα δεν μου άρεσε στα πολύ γρήγορα κομμάτια. Στα αργά ήταν καλό. Αλλά στα γρήγορα, στο Δροσοχώρι και στους Βωξίτες, ήταν δύσκολο.

Ποιά ήταν η στρατηγική σου; Ξεκίνησες αμέσως να πας flat-out ή φυλαγόσουν;

Από το πρώτο δευτερόλεπτο είπα ότι θα πάω γρήγορα κι ό,τι γίνει. Δεν είχαμε πολλές δύσκολες στιγμές. Υπήρξαν δύο ή τρεις, αλλά συνέβησαν όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα του κινητήρα. Ήταν τέτοιο το άγχος και το ζόρισμα στα αργά κομμάτια που το αυτοκίνητο κάπως πήγαινε με δευτέρα – προσπαθούσα να κλέψω δευτερόλεπτα για να μην χάσω. Λογικά δεν θα έκανα κάτι τέτοιο αν ήταν εντάξει το αυτοκίνητο.

Ακόμα και στο Γυμνό, πήγες flat-out;

Παντού! Στο ΄Γυμνό΄ πιο flat-out από παντού!

Ρωτάω γιατί άκουσα από άλλους οδηγούς ότι αυτή η Ειδική ήταν σκληρή – όπως και άλλα σημεία του αγώνα…

Για το δικό μας αυτοκίνητο εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Ήταν τέτοιο το αυτοκίνητο, οι αναρτήσεις του κ.λπ. και αισθανόμουν ότι περνάει τα πάντα και δεν έκοψα πουθενά. Όπως δεν έκοψε ούτε το [Tosihiro] Arai, ούτε ο Al Attiyah και οι άλλοι. Απλά ο Al Attiyah κάποια στιγμή, προς το τέλος, χτύπησε μια πέτρα και στράβωσε το τιμόνι του.

Τι προετοιμασία έκανες για το φετινό Ράλι Ακρόπολις;

Ψυχολογική. Φυσικά έκανα γυμναστική, με συγκεκριμένες ασκήσεις στον αυχένα, στα χέρια, στα πόδια και στη μέση. Έκανα πολλή προετοιμασία με κάμερα, στις Ειδικές, τις οποίες ήθελα να τις δω καλά. Έβαλα το μυαλό πάνω από όλα – έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν σε ορισμένα σημεία τι μπορώ να κάνω, αν μου τύχαινε κάτι συγκεκριμένο πως θα αντιδρούσα… Πιστεύω ότι είναι πολύ βασικό να έχεις σκεφτεί εκ των πρωτέρων ορισμένες άσχημες συνθήκες και να έχεις στο μυαλό σου πως πρέπει να αντιδράσεις. Για παράδειγμα αν έχεις κλατάρισμα, να έχεις σκεφτεί ήδη πως θα βγεις, τι θα κάνεις… Να έχεις ετοιμάσει στο μυαλό σου τις εικόνες που μπορεί να δεις μέσα στον αγώνα.

Οι Ειδικές γενικώς σου άρεσαν;

Πάρα πολύ. Η μόνη που μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε ήταν η Θήβα, η οποία -σε σχέση με τις δύο προηγούμενες χρονιές- είχε πιο χαλασμένο δρόμο, γλιστρούσε περισσότερο. Αν σκεφτούμε ότι πέρσι και πρόπερσι ήταν από τις ωραίες Ειδικές, φανταστείτε πόσο ωραίες ήταν οι καινούριες. Μου άρεσαν πάρα πολύ. Ίσως τα τελειώματα της ΄Κλένιας΄ δεν ήταν τόσο ωραία – ήταν μια τεράστια ευθεία χωρίς νόημα, αλλά εντάξει. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, υπάρχουν και τέτοια κομμάτια.

Ο κόσμος και οι αντιδράσεις του;

Πιστεύω ότι είχε αρκετό κόσμο, σε σχέση με άλλες χρονιές, από όσα μου έλεγε και ο συνοδηγός μου. Με στενοχώρησε μόνο ότι οι Ειδικές της Παρασκευής, στο Δροσοχώρι και στους Βωξίτες, για τις οποίες όλοι έλεγαν πόσο ωραίες Ειδικές είναι και ΄καλά που πήγε ο αγώνας εκεί΄, δεν είχαν κόσμο. Ισως ήταν λόγω Παρασκευής.

Πέτυχε το πείραμα με τις διάσπαρτες Ειδικές, παρότι ήταν μεγάλες οι απλές;

Αν υπήρχε και μια ενδιάμεση Ειδική, όπως η ΄Ευαγγελίστρια΄αν δεν είχε ακυρωθεί, θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τον αγωνιζόμενο.

Πάντως, η [αλυτάρχης του Ράλι Ακρόπολις] Ανίτα Πασαλή είπε ότι το απομακρυσμένο Service της Ιτέας ήταν το καλύτερο του παγκοσμίου.

Δεν έχω ανάλογη εμπειρία από απομακρυσμένο Service, αλλά όλα ήταν μια χαρά. Ο χώρος ήταν άνετος, είχε σκιά όσο περιμέναμε… Όλα καλά.

Για το Λουτράκι; Είπες βέβαια στη συνέντευξη Τύπου ότι αποδείχθηκε πολύ καλό.

Σε αυτό το θέμα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Είναι το μέρος που ζω, που εργάζομαι, το αγαπάω πολύ, το θεωρώ πανέμορφο – με θάλασσα, βουνό, είμαστε κοντά στην Πάτρα και κοντά στην Αθήνα. Έγινε τρομερή προσπάθεια στο χώρο. Έγιναν ορισμένα παράπονα για το πάρκινγκ του Service Park – έχουν απόλυτο δίκιο ότι είχε σκόνη, αλλά μην ξεχνάμε ότι αυτός ήταν ένας χώρος εγκαταλειμμένος, με μπάζα, για την κατασκευή του οποίου και η δημοτική αρχή και ο στρατός και η ΕΛΠΑ έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Έγινε το ΄χοντρο΄, οι πίσσες, τα κτήρια κ.λπ., οπότε του χρόνου με λίγα ακόμα χρήματα θα φτιαχτεί ο χώρος κι εκεί μπορούν να γίνουν τα πάντα. Από πάρκο για παιδιά ή πίστα Καρτ – μέχρι και Υπερειδική. Θα γίνει σίγουρα καλύτερος ο χώρος. Απορώ γιατί έγραφαν σε διάφορα fora ότι ήταν ερασιτεχνικό το Service Park. Δεν ξέρω γιατί. Έχω κάνει Service στη Γερμανία, με βροχή, στη λάσπη. Εμείς είχαμε άσφαλτο, ήταν πάνω στη θάλασσα, οργανωμένα – δεν ξέρω ποιούς και πως τους ξένισε. Ο χώρος στο Καζίνο ήταν ό,τι καλύτερο στο Παγκόσμιο.

Θα ήθελες να υπήρχε Υπερειδική Διαδρομή στο φετινό Ακρόπολις;

Είμαι κατά της Υπερειδικής αν είναι να φύγουν από εδώ τα αυτοκίνητα να πάνε στην Αθήνα (ή όταν φύγαμε από τη Λαμία και ήρθαμε στην Αθήνα)… Αυτή είναι μεγάλη ταλαιπωρία.

Κάνει κακό σε έναν Έλληνα οδηγό ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι χαμηλού επιπέδου;

Μέγιστο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελληνικών αγώνων είναι ότι δεν υπάρχει φθηνή κατηγορία που να έχει συναγωνισμό. Όταν ήμουν εγώ στην Α5, σήκωνα το πόδι από το γκάζι γιατί με… έπιανε κράμπα και σε ένα δευτερόλεπτο με είχαν περάσει πέντε. Δεν προλάβαινες να κλείσεις τα μάτια για τα φταρνιστείς! Τώρα πηγαίνεις βόλτα και έρχεσαι πρώτος.

Γιατί οι ελληνικοί αγώνες έχουν πάρει τόσο πολύ την κάτω βόλτα;..

Πρώτα από όλα φταίνε οι αγωνιζόμενοι. Όταν, για παράδειγμα, παίρνουν δέκα δραχμές από τον χορηγό, πρέπει να του δώσουν δεκαπέντε. Πρέπει να προσπαθήσουν να τον προβάλλουν όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό δεν συμβαίνει συνήθως, με αποτέλεσμα πολλοί χορηγοί να κάνουν πίσω. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν χορηγοί δεν υπάρχουν και λεφτά και όταν δεν υπάρχουν λεφτά δεν μπορεί να κινηθεί κανείς γρήγορα διότι αν κάνει μια ζημιά στο αυτοκίνητο δεν θα έχει να την πληρώσει. Κι από τη στιγμή που δεν πάει γρήγορα, δεν θα πάει κόσμος στο βουνό να τον δει, δεν θα έχει θέαμα. Κι αν δεν υπάρχει θέαμα, δεν μπορεί να υπάρξει και προβολή ούτε από την τηλεόραση, ούτε από τα περιοδικά, γιατί δεν πουλάει. Είναι ένας κύκλος, που προκύπτει από την οικονομική συγκυρία των δύο τελευταίων ετών, μαζί με την εκτίμηση των χορηγών ότι δεν θα αποδόσει η επένδυσή τους.

Τι θα μπορούσε να δώσει ένας οδηγός για το χορηγό του;

Θα μπορούσε η Toyota Ελλάς, για παράδειγμα, να κάνει ένα θεσμό όπως ήταν το Yaris Cup και να δίνει κίνητρα σε εκείνους που τρέχουν με Yaris, μέσω πριμ τερματισμού, θέσεων, κατάταξης στο τέλος τη χρονιάς, ώστε να έχει κάποιος το κίνητρο να ξεκινήσει από αυτή την κατηγορία. Το έκανε τρία, τέσσερα χρόνια η Toyota και κάποια στιγμή σταμάτησε – δεν ακολουθεί κανείς. Αν δεν μπουν δυο, τρεις μεγάλες εταιρείες στο χώρο -η Citroen με το C1, η Toyota με το Aygo κ.λπ.- για να κάνουν ένα πρωτάθλημα με αντίστοιχα αυτοκίνητα, δεν θα μπουν καινούριοι οδηγοί. Από εκεί βγήκαν όλοι, όλοι οι γρήγοροι οδηγοί που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχουν βγει από αυτά τα Cup. Και παρόλα αυτά είναι όλοι στον πάγκο.

Αν -για παράδειγμα- η Toyota ήταν δική σου, εσύ θα το ρίσκαρες;

Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι κάποιος πρέπει να ρισκάρει – και δεν μπορεί να ρισκάρει ο αγωνιζόμενος που δεν έχει λεφτά. Πρέπει να ρισκάρει κάποιος που είναι στο χώρο, πουλάει αυτοκίνητα και προσπαθεί να πάρει κάτι πίσω.

Για να γυρίσουμε πάλι σε σένα και στο Παγκόσμιο, πιστεύεις ότι είσαι εξίσου καλός και σε άλλες επιφάνειες; Για παράδειγμα, αν σου δινόταν η ευκαιρία να τρέξεις με ένα Super 2000 στην άσφαλτο, τι πιστεύεις ότι θα μπορούσες να κάνεις;

Πιστεύω ότι στην άσφαλτο είμαι πιο γρήγορος – ειδικά σε σχέση με όσους τρέχουν στην κατηγορία Production WRC, διότι εκείνοι δεν έχουν καμία εμπειρία από άσφαλτο. Αν το Ράλι Ακρόπολις ήταν ασφάλτινο πιστεύω ότι θα ήμουν πιο γρήγορος – ειδικά με ένα αυτοκίνητο S2000. Αλλά το τι νομίζω εγώ με το τι ισχύει πραγματικά δεν μπορώ να το ξέρω.

Ποια επιφάνεια σου αρέσει περισσότερο;

Δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω. Υπάρχουν χωμάτινοι αγώνες που μου αρέσουν πιο πολύ από έναν ασφάλτινο – δηλαδή αν συγκρίνω το Ράλι Φινλανδίας με τον Γύρο Κορσικής, μπορώ να πω ότι μου αρέσει πιο πολύ η Φινλανδία. Αλλά αν συγκρίνω το Ράλι Σαρδηνίας με το Ράλι Καταλούνια, μου αρέσει το ισπανικό. Παίζει ρόλο τι είναι το καθένα. Ο Γύρος Κορσικής είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος ασφάλτινος αγώνας, ο οποίος θέλει πολύ καλή γνώση του δρόμου και ουσιαστικά δεν υπάρχει ευθεία – πας από στροφή σε στροφή. Το Ράλι Καταλούνια μου αρέσει γιατί έχει γρήγορους δρόμους, με γρήγορες στροφές και πολλές ΄μπούκες΄.

Πως αντιμετώπισαν οι χορηγοί σου τη μεγάλη σου επιτυχία στο Ράλι Ακρόπολις και τι κέρδισαν;

Πιστεύω ότι η προβολή που πήραν ήταν πολύ μεγαλύτερη φέτος από αυτό που έχει επενδυθεί. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι βρίσκονται μαζί μου εδώ και τέσσερα, πέντε χρόνια – συνεπώς άξιζαν να πάρουν τέτοια προβολή, διότι άλλες φορές δεν έχουμε τερματίσει, άλλες δεν έχουμε κινηθεί σε τέτοιους ρυθμούς. Οπότε πιστεύω ότι είμαστε πια όλοι πολύ ευχαριστημένοι και χαίρομαι που κατάφερα να πάρω το αποτέλεσμα και να τους δικαιώσω.

Τι στόχους θέτεις τώρα; Έχουν να κάνουν με το Ακρόπολις του 2010 ή μπορείς να ελπίζεις σε κάτι παραπάνω;

Αυτό που θα ήθελα είναι να κάνω όλο το πρωτάθλημα Παραγωγής, αλλά είναι κάτι πολύ δαπανηρό -της τάξεως των 500.000 Ευρώ- οπότε το θεωρώ πολύ δύσκολο. Μακάρι να γίνει κάποιο θαύμα, να βρούμε τα χρήματα, αλλιώς ό,τι μπορέσω, ότι βρώ, εγώ να τρέχω θέλω.

Αν έβρισκες τα χρήματα να κάνεις όλο το Παγκόσμιο στην PWRC, τι στόχο θα έβαζες;

Την πρώτη τριάδα. Να μπορούσα να είμαι ανταγωνιστικός, να τερματίζω χωρίς SupeRally και να κινούμαι σε τέτοιο ρυθμό που να μπορώ να είμαι στους τρεις πρώτους.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΑΣ

Ο 33χρονος Λάμπρος, γεννημένος το Νοέμβριο του 1976, σπούδασε Μηχανολόγος – Μηχανικός στο Westminster University μετά την αποφοίτησή του από το Αμερικάνικο Κολέγιο της Αγ. Παρασκευής κι έπειτα απέκτησε MSc στα Χρηματοοικονομικά. Η εμπλοκή του με τους αγώνες ξεκίνησε το 2002, όταν κέρδισε τον διαγωνισμό Γίνε Πρωταθλητής του περιοδικού 4 Τροχοί. Σαν αποτέλεσμα, συμμετείχε με Toyota Yaris Gr.A στην κατηγορία Α5 του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ράλι 2002 εντυπωσιάζοντας στην πρώτη του επαφή με αγωνιστικό αυτοκίνητο, με καλύτερη επίδοση την τρίτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Ράλι ΕΛΠΑ στην κατηγορία Α5. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Α5, με Ford Puma Kit Car αυτή τη φορά, κερδίζοντας και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο ασφάλτου της κατηγορίας και μαζί την δεύτερη θέση της F3. Το 2006, σαν επίσημη ελληνική συμμετοχή (Team Greece) κατέκτησε την πρώτη θέση στο Fiesta Sporting Trophy στον αγώνα WRC της Γερμανίας και πέρσι, ως επίσημη ελληνική συμμετοχή ξανά, κατέκτησε την πρώτη θέση μεταξύ των ελληνικών συμμετοχών στο Ράλι Ακρόπολις, εντυπωσιάζοντας με τους χρόνους του στην κατηγορία PWRC καταφέρνοντας να κερδίσει και μία Ειδική.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΚΧΑΙΟΣ

Ο Νίκος, συνοδηγός του Λάμπρου την τελευταία τριετία, γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1980. Απέκτησε BSc στα ναυτιλιακά και εργάζεται στον ειδικό τύπο ως αρχισυντάκτης σε περιοδικά και ιστοσελίδες. Η πρώτη του επαφή με αγώνες έγινε το 2001. Έκτοτε συμμετέχει συνεχώς, είτε στο μπάκετ του συνοδηγού είτε και του οδηγού. Διακρίθηκε για πρώτη φορά το 2002 και έχει συνοδηγήσει δίπλα σε καταξιωμένους οδηγούς κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις όπως το Πανελλήνιο Κύπελλο Α/5 2005 με τον Λευτέρη Μανιαδάκη. Λάτρης των ασφάλτινων επιφανειών, ο Νίκος είναι δις Κυπελλούχος Ασφάλτου (2006 και 2008) στο πλευρό του Λευτέρη Σωτήρχου, ενώ σε επίπεδο Πρωταθλήματος ήταν τρίτος το 2006. Ως οδηγός, κατέκτησε το Κύπελλο της Κλάσης Ν1 πέρσι και πρόπερσι.

auto.in.gr