Teatro alla Scalla

Τα alfajores που μάς έφερε ο Apos κοντεύουν να… μπαγιατέψουν στο πρωτοσέλιδο της Πυξίδας, η οποία τον τελευταίο καιρό τον έχασε τον προσανατολισμό της…

Γύρισε δεξιά, γύρισε στα αριστερά, τελικά τον βρήκε τον Βόρειο πόλο και ελπίζω ότι για αρκετό ακόμα καιρό θα εξακολουθήσει να δείχνει τη σωστή πορεία, ότι και εάν συμβαίνει γύρω της…

Γιατί διάθεση έχει, και πολλές ιδέες, είναι όμως ευμετάβλητη, ανάλογα με τον «καιρό»…

Η κουβεντούλα που είχαμε με την Elenitsa, αλλά και το κείμενο του Damian για το θέατρο Κολόν στο Μπουένος Αϊρες, μου έδωσαν την ιδέα να καταπιαστώ με ένα αντικείμενο, που το γνωρίζω επιεικώς ελάχιστα: την όπερα!

Δεν είμαι γνώστης αυτού του μουσικού είδους, μολονότι έχω αρκετά cd, καθώς πάντα έλεγα ότι ίσως κάποια στιγμή θα ήθελα να ενημερωθώ σχετικά με αυτό. Είχα, όμως, πάντα την περιέργεια να παρακολουθήσω μια παράσταση. Στην Αθήνα φοβόμουν να το κάνω… Πίστευα ότι θα ένοιωθα άβολα, μεταξύ ανθρώπων που είναι λάτρεις του είδους, ενώ εγώ δε γνωρίζω που πάνε τα τέσσερα…

Την απόφαση την πήρα όταν οργάνωνα το ταξίδι στο Μιλάνο. Έφτανα στην πόλη περίπου το μεσημέρι Δευτέρας και αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω το βραδάκι. Διαβάζοντας έναν οδηγό για το Μιλάνο, έπεσε το μάτι μου σε κείμενο σχετικό με τη Scalla, το οποίο είχε μάλιστα αναφορά και στον δικτυακό τόπο της. Σκέφτομαι λοιπόν: «Και δεν μπαίνω να το δω; Δεν… δαγκώνει».

Έχω δε μια μανία… Μου αρέσει να κλείνω εισιτήρια μέσω του internet. Για τρένα, λεωφορεία, θέατρα, κινηματογράφους, αεροπλάνα (φυσικά), τα πάντα… Ας μην αναφερθούμε στις αγορές που κάνω! Η χαρά του διαδικτύου, είμαι!

Οπότε ήταν φυσικό το ενδιαφέρον μου να στραφεί στο καλεντάρι της Scalla (στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε την πλατεία που βρίσκεται απέναντι από την Scalla, όπως φαίνεται μέσα από τη  Galleria Vittorio Emanuele II). Και ανακάλυψα ότι εκείνη τη Δευτέρα είχε πρεμιέρα  το έργο Una lade Macbeth del distretto di Mcensk, παραγωγής της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου, με μουσική Dmitrij Sostakovic. Η περιέργειά μου μεγάλωσε και θέλησα να δω ποιο είναι το κόστος των εισιτήριων. Ε, δεν περίμενα ότι θα έβρισκα εισιτήρια των 24 ευρώ! Και τέτοιες ευκαιρίες δεν αφήνεις να πάνε χαμένες!

Και το έκλεισα το εισιτήριο! Και αγχώθηκα! Σκεφτόμουν: «Παναγιά μου, τι θα φορέσω, εκεί όπου όλοι θα είναι με σμόκιν και τουαλέτες! Σαν τη μύγα μες το γάλα θα είμαι»

Αδίκως ανησυχούσα. Με ένα μαύρο παντελονάκι και ένα εκρού ζακετάκι δε διέφερα σε τίποτα (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) από τους υπολοίπους. Και αυτό φυσικά διότι υπήρχαν πολλοί τουρίστες. Εντάξει δεν είχαν έρθει και με τις βερμούδες τους, αλλά τα εξεζητημένα ντυσίματα μολονότι υπήρχαν δεν ήταν πολλά. Είδα γηραιές κυρίες με τις τουαλέτες τους και τα διαμαντικά τους, είδα όμως και νεαρούς με τα πουκαμισάκια τους.

Η θέση μου ήταν στο 6ο εξώστη (loggione), πάνω από την ορχήστρα (palcosenico). Δηλαδή το δεξί κομμάτι της σκηνής δεν το έβλεπα με ευκολία. Αν και φοβάμαι τα ύψη δεν αισθάνθηκα άσχημα, γιατί το τοιχάκι μπροστά από τα καθίσματα ήταν αρκετά ψηλό. Οι θέσεις, όμως, ήταν αρκετά στενόχωρος, σε σημείο που να εύχεσαι να μην κάθεται δίπλα σου εύσωμος άνθρωπος γιατί θα την έχεις στην αγκαλιά σου. Αλλά 24 ευρώ έδωσα, δεν θα καθόμουν και στα ιδιωτικά κουτιά (palchi).

Όσο για το θέαμα… Αφού πέρασαν τα πρώτα δέκα λεπτά που χρειάστηκαν τα άμαθα αυτιά μου για να συνηθίσουν στο άκουσμα, άρχισε να με ενθουσιάζει. Βοήθησε σε αυτό και η οθόνη που υπάρχει μπροστά από κάθε θέση (φανταστείτε τις όπως αυτές που έχουν τα αεροπλάνα υπερατλαντικών πτήσεων, αλλά πολύ μικρότερες) και προβάλλει το libretto στα αγγλικά, τα ιταλικά και τη μητρική γλώσσα κάθε έργου. Είναι ένα σύστημα (electronic libretto system) που τοποθετήθηκε μετά τη μεγάλη ανακαίνιση του θεάτρου, που διήρκησε από τον Ιανουάριο του 2002 έως το Νοέμβριο του 2004. Σε αυτό των λίγων δευτερολέπτων βιντεάκι μπορείτε να δείτε το εσωτερικό του θεάτρου.

Αναμφίβολα ήταν μια εμπειρία, που αρχικά τη φοβόμουν αλλά θα ήθελα πολύ να τη ξαναζήσω…