Γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου στα 72 μου και ξαφνικά ζωντάνεψα

Στον δεύτερο σύζυγο της Βιρτζίνια Λιντς άρεσε να μένει στο σπίτι, οπότε πήγαινε μόνη της σε βραδιές μπριτζ και συναυλίες. Στα 72 της χρόνια, σε μια από αυτές τις σόλο εξορμήσεις, γνώρισε τον έρωτα της ζωής της. Επί μήνες, η Λιντς, η οποία σήμερα είναι 87 ετών, απολάμβανε συναυλίες μουσικής δωματίου σε ένα σχολείο κοντά στο μέρος όπου ζούσαν στο Κεντ.

Ανάμεσα στους τακτικούς θαμώνες ήταν και ένα ζευγάρι. Η γυναίκα, η οποία ήταν πολύ όμορφη, έπασχε από Αλτσχάιμερ. Η Λιντς και το ζευγάρι δεν μίλησαν ποτέ. «Αλλά τους παρακολουθούσα και έφτιαξα μια ιστορία για τον άνδρα στο μυαλό μου» λέει.

Τον Απρίλιο του 2007, η Λιντς πήγε σε μια συναυλία στο Λονδίνο. Στο διάλειμμα, εντόπισε τον άνδρα, τον Άλαν, δύο σειρές μπροστά.

«Αισθανόμουν αρκετά χαρούμενη και εξωστρεφής, και πήγα και είπα: «Ω, γεια! Τι κάνεις εδώ;’ Χαμογέλασε – είχε το πιο εξαιρετικό χαμόγελο – και μου ζήτησε να πιούμε ένα ποτό μαζί του… Όλα ξαφνικά ζωντάνεψαν. Εγώ ζωντάνεψα».

Μετά την παράσταση, ο Άλαν την περίμενε. Πήγαν σε μια παμπ και μετά τη συνόδευσε μέχρι το σταθμό. «Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου για μέρες μετά, ‘Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ να το πιστέψω»».

Η Κίρστι Άλεϊ αγαπούσε πάντα τον Τζον Τραβόλτα: «Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου»

Και ξαφνικά ήρθε ο έρωτας

«Με βομβάρδισε με emails», λέει η Λιντς. Δεν γνώριζαν τίποτα ο ένας για τον άλλον, ούτε για τους γάμους τους. Η σύζυγος του Άλαν βρισκόταν τότε στα τελευταία στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ και δεν μπορούσε να τραφεί ή να μιλήσει- ο σύζυγος της Λιντς φαινόταν ευτυχισμένος με την παρέα του.

Η Λιντς και ο Άλαν σύντομα ήρθαν κοντά- ένιωσε ότι είχε βρει την αδελφή ψυχή της. Αφού πέθανε η σύζυγός του, εκείνη και ο Άλαν παντρεύτηκαν, το 2010. «Ποτέ δεν είχα βρεθεί σε σχέση με κάποιον που απλά με περιέβαλε με αγάπη. Ήταν η πιο υπέροχη θεραπευτική εμπειρία» λέει.

Της άρεσε ιδιαίτερα η «εξαιρετική ικανότητα του Άλαν να γνωρίζει τι αισθανόμουν».

Η έλλειψη αγάπης της μάνας

Η μοναξιά ήταν η συντριπτική εμπειρία της παιδικής ηλικίας της Λιντς Το δεύτερο από τρία παιδιά της οικογένειας, μεγάλωσε νιώθωντας ότι δεν είχε αξία. «Λαχταρούσα να με αγαπάει η μητέρα μου. Αλλά η μητέρα μου δεν με ήθελε κοντά της» εξηγεί στα απομνημονεύματά της με τίτλο, The Cloak. Στα 13 της, πήγε σε οικοτροφείο. Στα 19 της, μπήκε σε μια χορωδία και ερωτεύτηκε τον μαέστρο. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν πέντε παιδιά, εκ των οποίων το ένα πέθανε όταν ήταν μωρό. Η Λιντς έφτασε να θεωρεί τον πρώτο της γάμο καταπιεστικό και ζήτησε διαζύγιο όταν ήταν 52 ετών.

Γιατί όμως η εμμονή με έναν «έρωτα της ζωής της»; Η Λιντς αρχίζει να τραγουδάει. «Κάποιο μαγεμένο βράδυ … ντα ντα ντουμ … Θα δεις έναν ξένο σε ένα γεμάτο δωμάτιο».

«Αυτό είναι το είδος της ρομαντικής ιδέας που είχα στο μυαλό μου όλη μου τη ζωή. Ήμουν τόσο μπερδεμένο κορίτσι. Πάντα έψαχνα ένα πρόσωπο για να εντυπωσιάσω τη μητέρα μου».

Η χρυσή χορδή της ζωής 

Στα 30 της, η Λιντς άρχισε να ενδιαφέρεται για την ψυχανάλυση και αφού βίωσε η ίδια τα οφέλη της, εκπαιδεύτηκε ως ψυχοθεραπεύτρια και αναλυτική ψυχολόγος. Περιγράφει την ιδέα της εξατομίκευσης του Καρλ Γιουνγκ ως «το συγκλονιστικό πάθος» της ζωής της. «Αυτό που σημαίνει είναι η ατομική ανάπτυξη» λέει. «Όλοι μας έχουμε μια χρυσή χορδή που διατρέχει τη ζωή μας. Και δεν φτάνουμε ποτέ στο τέλος της».

Εκείνη και ο Άλαν βρίσκονταν σε διακοπές στην Ελβετία όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τον ρώτησε για «κάτι πολύ συνηθισμένο» και της έκανε εντύπωση «ότι δυσκολεύτηκε να απαντήσει, κάτι που μέχρι τότε δεν ίσχυε στην επικοινωνία μας».

Ο Άλαν δεν φαινόταν να ξέρει πώς αισθανόταν ούτε τι θα ακολουθούσε. «Έμοιαζε κανονικός αλλά δεν ήταν» λέει.

Κατά την επιστροφή τους στην Αγγλία, ο Άλαν διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ. «Έτσι, τα τελευταία χρόνια μαζί του, τον αγαπούσα, αλλά φυσικά έγινα φροντιστής».

Ο Άλαν πέθανε το 2018. Αλλά η Λιντς εξακολουθεί να αισθάνεται ότι περιβάλλεται από την αγάπη του. «Και εξακολουθώ να θέλω αυτή την αγάπη» λέει. Στο Ντόρσετ της Αγγλίας, όπου ζει τώρα, έχει νέους φίλους και χόμπι και είναι πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης u3a (πανεπιστήμιου της τρίτης ηλικίας). «Είμαι ένα πολύ πιο ικανοποιημένο άτομο απ’ ό,τι θα ήμουν χωρίς τον Άλαν» λέει.

«Πριν τον γνωρίσω, είχα πάντα αυτό το είδος της ασταθούς αίσθησης ότι κανείς δεν νοιαζόταν πραγματικά για το τι μου συνέβαινε. Από τότε που γνωριστήκαμε, δεν έχω αυτό το συναίσθημα. Μου έδωσε κάτι που πραγματικά μου έλειπε. Μου έδωσε αυτό το αίσθημα ότι ήμουν αξιαγάπητη».

*Με στοιχεία από theguardian.com