Γιώργος Μαρίνος στο in: Στρατηγική επιλογή της Τουρκίας να ηγεμονεύσει στην περιοχή

Στην ενίσχυση των διεκδικήσεων και των απειλών από την πλευρά της Τουρκίας σε σχέση με τα ζητήματα που αφορούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και την κυριαρχία των νησιών, αναφέρεται ο βουλευτής του ΚΚΕ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, Γιώργος Μαρίνος.

Μιλώντας στο in ο Γιώργος Μαρίνος υπογραμμίζει ότι «η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων διαψεύδει την ανάλυση που ερμηνεύει τις εξελίξεις με βάση τους εκλογικούς στόχους του Ερντογάν και του ΑΚΡ». Σημειώνει ότι βεβαίως, γίνονται κινήσεις για “εσωτερική κατανάλωση” «αλλά το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ».

Διαβάστε επίσης: Η βαλίτσα του Κουτσούμπα – Το πολιτικό άνοιγμα του ΚΚΕ

Σύμφωνα με το βουλευτή του ΚΚΕ «ο μύθος για το ρόλο των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ως “σωτήρων” και “προστατών”, έχει καταρρεύσει μέσα από πολλά και αναμφισβήτητα γεγονότα και δεν πρέπει να περάσει η εξαπάτηση του λαού από την κυβέρνηση και τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου που καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες».

Όσον αφορά δε το δίλημμα των εκλογών ο Γιώργος Μαρίνος τονίζει ότι έχει έρθει η ώρα να πει ο λαός: «Αρκετά δεν πάει άλλο».

Ξεκινώντας από τα εθνικά θέματα. Σας ανησυχούν οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων εναντίον της Ελλάδας, με ενορχηστρωτή τον Ερντογάν; Θεωρείτε ότι είναι θέμα προεκλογικής περιόδου ή αντίθετα παγιώνεται μία πολιτική διεκδικήσεων και προκλήσεων και με τί στόχο (πχ θερμό επεισόδιο, διπλωματικό παζάρι, τετελεσμένα);

Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εκδηλώνεται από πολλά χρόνια πριν και έχει οδηγήσει σε κρίσεις και στα πρόθυρα σύρραξης το 1976, το 1987, στην κρίση των Ιμίων το 1996 ή την κρίση στον Έβρο και πλησίον του Καστελόριζου το 2020. Άρα, δεν πρόκειται για ένα προσωρινό φαινόμενο. Περίοδοι σχετικής ύφεσης ετοιμάζουν νέα ένταση. Κι αυτό εκφράζει τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων των δύο κρατών για την αναβάθμιση της θέσης τους και την προώθηση των συμφερόντων τους σε συνάρτηση με τους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, με αιχμή αυτή την περίοδο τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το τουρκικό κράτος αξιοποιεί την οικονομική και στρατιωτική δύναμή του και ενισχύει τις διεκδικήσεις, τις απειλές για ζητήματα που αφορούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και την κυριαρχία των νησιών. Αυτό είναι η στρατηγική των λεγόμενων “γκρίζων ζωνών”, το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας”, η αβάσιμη αμφισβήτηση του δικαιώματος των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) ή ακόμα και η απαίτηση για την αποστρατιωτικοποίησή τους.

Η αλλαγή κυβέρνησης στην Τουρκία μπορεί να σημαίνει και αλλαγή πολιτικής;

Η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων διαψεύδει την ανάλυση που ερμηνεύει τις εξελίξεις με βάση τους εκλογικούς στόχους του Ερντογάν και του ΑΚΡ. Βεβαίως, κινήσεις για “εσωτερική κατανάλωση” είναι προσφιλής μέθοδος των αστικών κυβερνήσεων για τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων, αλλά το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ. Αφορά στρατηγικές επιλογές της τουρκικής αστικής τάξης, να επικρατήσει, να ηγεμονεύσει στην ευρύτερη περιοχή.

Αυτός ο σκοπός τροφοδοτεί τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και την κατοχή συριακών εδαφών, τους βομβαρδισμούς στο Β. Ιράκ, το απαράδεκτο τουρκο-λιβυκό Σύμφωνο. Αυτή η στρατηγική κατεύθυνση δεν αλλάζει με αλλαγή κυβέρνησης και είναι γνωστό πως το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα CHP και τα άλλα κόμματα, εκτός του ΚΚ Τουρκίας, παροτρύνουν τον Ερντογάν να ενισχύει στην επιθετικότητα.

Όταν οι διεκδικήσεις και οι απειλές χρονίζουν και κλιμακώνονται, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα πάρουν τη μορφή θερμού επεισοδίου ή και πιο επικίνδυνη στρατιωτική εμπλοκή. Οι απόψεις, που υποτιμούν αυτό το ενδεχόμενο που πηγάζει από τις εξελίξεις, καλλιεργούν αβάσιμο εφησυχασμό.

Η τουρκική πλευρά δημιουργεί τετελεσμένα, επιμένει σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγματεύσεις, με επιδίωξη να έρθει ως “ώριμο φρούτο” ένας συμβιβασμός για συνεκμετάλλευση των φυσικών πόρων της περιοχής, ένας οδυνηρός συμβιβασμός σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και ξέρετε μια τέτοια εξέλιξη πάει χέρι – χέρι με ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο και με παρέμβαση – διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Επομένως χρειάζεται λαϊκή ετοιμότητα και πάλη ενάντια σε κάθε αλλαγή των συνόρων και των συνθηκών που τα έχουν καθορίσει, απεμπλοκή από ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επικίνδυνα “παζάρια”, τα οποία συνδέονται και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που προβάλλεται ως λύση, αλλά κανείς δεν αναφέρεται στο τι θα γράφει το “συνυποσχετικό” της προσφυγής και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τις αποφάσεις που θα πάρει το δικαστήριο, το οποίο κατέχει τη δική του θέση στους ανταγωνισμούς των μεγάλων συμφερόντων.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία θεωρείτε ότι «αφύπνισε» την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ σε σχέση με την προστασία των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων και δημιούργησε ένα «πλέγμα προστασίας» για την Ελλάδα ή όχι και γιατί; Πώς βλέπετε τη θέση της Τουρκίας στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία; Αποδυναμώνεται ή το αντίθετο;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που δεν γίνεται για τα συμφέροντα των λαών και είναι άδικος τόσο από τη μεριά της Ουκρανίας και του ευρωατλαντισμού, όσο και από τη μεριά της καπιταλιστικής Ρωσίας, δεν έχει καμία θετική επίδραση στις εξελίξεις. Οι ευρωΝΑΤΟϊκοί δεν χρειάζονται “ξυπνητήρι” για να συνειδητοποιήσουν τις προκλήσεις της Τουρκίας. Είναι σε γνώση τους και εφόσον το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν σύνορα στο Αιγαίο, “ρίχνουν λάδι” σε αυτές.

Ο μύθος για το ρόλο των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ως “σωτήρων” και “προστατών”, έχει καταρρεύσει μέσα από πολλά και αναμφισβήτητα γεγονότα και δεν πρέπει να περάσει η εξαπάτηση του λαού από την κυβέρνηση και τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου που καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες. Η επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων διαμορφώνεται μεταξύ δύο κρατών μελών της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας, με στρατηγικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά και την ΕΕ, στην οποία η Ελλάδα είναι μέλος και η Τουρκία είναι με προενταξιακό καθεστώς.

Οι ευρωατλαντικοί “σύμμαχοι”, στον ανταγωνισμό τους με την Κίνα και τη Ρωσία, θεωρούν την Τουρκία στρατηγικό σύμμαχο, την θέλουν στο “δυτικό στρατόπεδο” και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να την τραβήξουν από τη ρωσική επιρροή. Άλλωστε, η Τουρκία είναι μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Διατηρεί υψηλού επιπέδου οικονομικές, πολιτικές σχέσεις και στρατιωτικές συναλλαγές με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, γενικότερα με την ΕΕ και αυτά καθορίζουν τη στάση αυτών των δυνάμεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Οι εξελίξεις, μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανίας -σε μια σειρά περιοχές, πχ στον Καύκασο κ.α- δείχνουν πως η αστική τάξη της Τουρκίας ενισχύει τις θέσεις της. Κάθε δήλωση τυπικής συμπάθειας εκπροσώπων των ΗΠΑ και της ΕΕ, πχ έναντι τουρκικών απειλών ή κινήσεων, καταλήγει στο γνωστό να “τα βρούνε οι δύο πλευρές”.

Αυτή η πρακτική είναι ακόμα πιο έντονη κατά τη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που η Τουρκία αναβαθμίζει πολύμορφα το ρόλο της και παίζει σε δύο “ταμπλό”. Το παράδειγμα με την πώληση των αμερικανικών μαχητικών F-16 στην Τουρκία είναι χαρακτηριστικό. Η ΝΔ και τα άλλα κόμματα ποντάρισαν στην παρέμβαση του γερουσιαστή Μενέντεζ, αλλά… η κυβέρνηση Μπάιντεν έδωσε το “πράσινο φως” να ενταχθούν τα F-16 στο τουρκικό οπλοστάσιο για τις ΝΑΤΟϊκές ανάγκες.

Πώς σχολιάζετε την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης;

Η Ελλάδα εμπλέκεται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και την συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα των συμβατικών υποχρεώσεων στο ΝΑΤΟ, έχει στείλει τεθωρακισμένα, διάφορα οπλικά συστήματα στην Ουκρανία, αφαιρεί από τα νησιά χρήσιμο για την άμυνα τους οπλισμό. Προετοιμάζει κέντρο εκπαίδευσης ουκρανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, την αποστολή του πυραυλικού συστήματος S-300 στην Ουκρανία, στρατιωτικές δυνάμεις σε χώρες της Αν. Ευρώπης.

Ιδιαίτερο στοιχείο της εμπλοκής είναι η χρησιμοποίηση των στρατιωτικών βάσεων από τις αμερικανοΝΑΤΟϊκές δυνάμεις σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις στην περιοχή και στον πόλεμο στο ουκρανικό έδαφος, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τινάξει την περιοχή στον αέρα, με τη χρήση ακόμα και πυρηνικών όπλων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε τη ελληνο-αμερικάνικη συμφωνία για την επέκταση και ενίσχυση των αμερικάνικων βάσεων στην Ελλάδα και την ανάπτυξε πάρα πέρα η ΝΔ. Οι βάσεις στη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα και το Στεφανοβίκειο, αποτελούν ορμητήριο του ΝΑΤΟ στην περιοχή, εργαλείο στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η πολιτική αυτή έχει κάνει τη χώρα “θύτη” σε βάρος άλλων λαών και το λαό μας στόχο αντιποίνων. Στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι όσο δυναμώνει η εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά ΝΑΤΟϊκά σχέδια, τόσο περιπλέκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και κλιμακώνεται η ένταση.

Το ΚΚΕ εκφράζοντας τη θέληση και τα συμφέροντα του λαού μας, πρωταγωνιστεί στον αγώνα για την απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για το κλείσιμο των αμερικάνικων βάσεων, να σταματήσει η αποστολή στρατιωτικού οπλισμού στην Ουκρανία, να επιστρέψουν τμήματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από αποστολές και μέσα στο εξωτερικό, να μην οδηγηθεί ο λαός στο πολεμικό σφαγείο για τα συμφέροντα των οικονομικών ομίλων και τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα, με στόχο και συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας. Θεωρείτε ότι υπάρχει ενδεχόμενο σύγκρουσης με την Τουρκία και σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει περίπτωση συνδρομής των συμμάχων;

Ακόμα και προσκείμενοι στο ΝΑΤΟ αναλυτές, αλλά και στελέχη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα “θα είναι μόνη της” σε μια σύγκρουση με την Τουρκία.

Ποιοι σύμμαχοι; Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά το παράδειγμα της Κύπρου, τις ευθύνες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για την εισβολή και διαιώνιση της κατοχής του 37% του νησιού για 49 χρόνια, τις ευθύνες τους για τη διχοτόμηση του νησιού, στο οποίο είναι εγκατεστημένες βρετανικές, ΝΑΤΟϊκές βάσεις για δεκαετίες.

Πρόκειται για εξοπλισμούς δισεκατομμυρίων ευρώ πχ για τα μαχητικά Rafale και τις φρεγάτες Belhara, περίπου 6 δισ. ευρώ το χρόνο, την ώρα που στενάζει ο λαός από την φτώχεια, την ακρίβεια και τα άλλα οξυμένα προβλήματα. Όλα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των επιθετικών του σχεδίων. Σ’ αυτά είναι ενταγμένα τα εξοπλιστικά προγράμματα και όχι στις ανάγκες της άμυνας της χώρας. Πρόσφατο παράδειγμα η μονάδα του πυραυλικού συστήματος Patriot που στάλθηκε στη Σαουδική Αραβία, που έχει εξαπολύσει πόλεμο στην Υεμένη και βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το Ιράν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και τα κυβερνητικά στελέχη που μιλούν για υπεροπλία της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια, αποκρύπτουν σκοπίμως πως το κυνηγητό των εξοπλισμών είναι πορεία αδιέξοδη, γιατί και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις κινούνται στην ίδια τροχιά, εφοδιάζονται με σύγχρονα όπλα ή αξιοποιούν την εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, ετοιμάζουν νέα πυραυλικά συστήματα.

Ενεργειακή κρίση. Η Ευρώπη έρχεται να «πληρώσει το λογαριασμό» του πολέμου και ποιες θα είναι οι συνέπειες για τους λαούς;

Ο λαός πλήρωσε την οικονομική κρίση του 2008 και τα μνημόνια των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, τις βαριές συνέπειες της πανδημίας με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Είναι αντιμέτωπος με το κύμα της ακρίβειας στο ηλεκτρικό ρεύμα, τα καύσιμα, τα τρόφιμα και τα άλλα είδη πλατιάς κατανάλωσης, σε συνδυασμό με τους άθλιους μισθούς και τις συντάξεις. Οι τιμές “τράβηξαν την ανηφόρα” πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Αυτός επιδείνωσε την κατάσταση και φορτώνει με νέα βάρη το λαό μας, που επιπλέον πληρώνει τις κυρώσεις της ΕΕ στην Ρωσία. Η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Η ακρίβεια και η ενεργειακή φτώχεια -μέρος της γενικότερης φτώχειας- έχει μπει στα σπίτια των λαϊκών νοικοκυριών.

Το φαινόμενο δεν είναι “εισαγόμενο” όπως ισχυρίζεται ψευδώς η κυβέρνηση, ούτε αποκλειστικό φαινόμενο της Ελλάδας, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πλήττει τον ελληνικό και τους άλλους λαούς στην Ευρώπη, που διαδηλώνουν, αγωνίζονται. Το πρόβλημα έχει αιτίες! Πίσω από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια βρίσκεται η απελευθέρωσης της ενέργειας, η πολιτική που διαχρονικά υπηρετεί τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων, των βιομηχανιών των τροφίμων, γενικότερα τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Η υποβάθμιση των εγχώριων πηγών ενέργειας, κυρίως του λιγνίτη, η χρησιμοποίηση του πανάκριβου φυσικού αερίου (βασικό καύσιμο) και η αγορά του απλησίαστου αμερικάνικου LNG στο όνομα της απεξάρτησης από το ρωσικό αέριο, συναντιέται με την πολιτική της λεγόμενης “Πράσινης Μετάβασης” της ΕΕ, των πράσινων χαρατσιών των ΑΠΕ, του Χρηματιστηρίου της Ενέργειας, που είναι εργαλεία του κεφαλαίου και έχουν τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων.

Τροφοδοτούν την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, που χειμώνα καιρό παγώνει τις λαϊκές οικογένειες, οι οποίες σκέφτονται ακόμα και το μπάνιο και το μαγείρεμα. Τα περί στήριξης των λαϊκών νοικοκυριών, που διατυμπανίζει η κυβέρνηση είναι μια “φούσκα”.

Οι βαριές συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής δεν διασκεδάζονται με το “άδειο καλάθι” των supermarkets και τα ισχνά επιδόματα, που τα χρυσοπληρώνουν οι εργαζόμενοι με την αβάσταχτη φορολογία.

Οι προτάσεις του ΚΚΕ για την κατάργηση του ΦΠΑ και του ειδικού φόρου στην ενέργεια και τα καύσιμα, η αξιοποίηση όλων των εγχώριων μορφών ενέργειας, η αύξηση των μισθών και των συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό, είναι βάση της λαϊκής κινητοποίησης για την ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών.

Εκλογές ενόψει. Με ποιο δίλημμα καλείται ο ελληνικός λαός στις κάλπες;

Τώρα πια υπάρχει πλούσια πείρα. Κυβέρνησαν φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις, αλλά και κυβερνήσεις συνεργασίας: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό κόμμα ΑΝΕΛ και πάλι ΝΔ. Ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλο, δοκιμάστηκε κάθε εκδοχή διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Ποιος ωφελήθηκε; Ωφελήθηκε σταθερά, διαχρονικά το μεγάλο κεφάλαιο, οι επιχειρηματίες που θησαύρισαν. Ποιος έχασε; Έχασε η εργατική τάξη, οι βιοπαλαιστές αγρότες και επαγγελματίες. Η ΝΔ μιλάει για αυτοδύναμη κυβέρνηση, όπως αυτή που κυβερνά σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει τον μπαγιάτικο μύθο περί “προοδευτικής κυβέρνησης”, ρίχνει και πάλι το δόλωμα του “μικρότερου κακού”, που διαρκώς μεγαλώνει στην πράξη… και ό,τι ψαρέψει.

Τι έκανε αυτά τα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ; Ψήφισε πάνω από το 50% των νομοσχεδίων της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πάνω από το 75%. Ψήφισαν τα βασικά νομοσχέδια που έδωσαν νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο και έπληξαν τις λαϊκές δυνάμεις. Σπουδαία αντιπολίτευση!

Έχει έρθει η ώρα να πει ο λαός: “Αρκετά δεν πάει άλλο” με την υψηλή φτώχεια και ανεργία, την αβάσταχτη ακρίβεια, τους μισθούς και συντάξεις που δεν επιτρέπουν να βγει ούτε το 15νθήμερο, την αβάσταχτη φορολογία, τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, την υποχρηματοδότηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, την εμπλοκή στα ευρωαταλαντικά σχέδια και τον πόλεμο.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνθηματολογεί και προσπαθεί να κρύψει τη στρατηγική σύμπλευση με τη ΝΔ. Την κοινή θέση τους για την στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, το “Ταμείο Ανάκαμψης”, το υπερμνημόνιο των δεσμεύσεων και των δισεκατομμυρίων στους μεγάλους επιχειρηματίες, την “πράσινη μετάβαση” της ενεργειακής φτώχειας και του “βιασμού” του περιβάλλοντος, των στρατηγικών σχέσεων με τις ΗΠΑ και την εμπλοκή στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια. Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες του προγράμματος της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, η βάση κάθε αστικής κυβέρνησης που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές και είναι από χέρι αντιλαϊκή.

Οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους και μπορούν να τη δείξουν, όπως την έδειξαν στην μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 9 Νοέμβρη, όπως την έδειξαν στους αγώνες των εργαζομένων στις κατασκευές, στο λιμάνι του Πειραιά, που κατέκτησαν νέες Συλλογικές Συμβάσεις, σε δεκάδες αγώνες. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να σαρώσει κάθε αναμονή για την έλευση του κάθε “σωτήρα” που παίζει με τις αγωνίες τους, που τους κοροϊδεύει.

Ο λαός πρωταγωνιστής, οργανωμένος ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο το κεφάλαιο και την εξουσία του, την αντιλαϊκή πολιτική, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Με ισχυρό, πανίσχυρο ΚΚΕ παντού στα συνδικάτα, στο μαζικό κίνημα, στις βουλευτικές, τις τοπικές εκλογές. Δύναμη ευθύνης, χωρίς καμιά δέσμευση στο μεγάλο κεφάλαιο, με πρόγραμμα που εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα για να ανοίγει ο δρόμος της αντεπίθεσης και της ανατροπής. Αυτό είναι το αληθινό, το πραγματικό δίλημμα.