Οταν κυριαρχεί ο παραλογισμός

Μερικά επίκαιρα σχόλια από τη δική μου αντισυμβατική σκοπιά:

˜ Σχόλια επί σχολίων με κυριαρχούσα την άποψη που υποστηρίζουν η βιοηθική επιτροπή και οι συνταγματολόγοι, όσοι τουλάχιστον διάβασα ή άκουσα, ότι δεν μπορεί να επιβληθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του κορωνοϊού διότι αυτό αντίκειται στο Σύνταγμα.

Επικαλούνται γι’ αυτό τα άρθρα που προστατεύουν τις ατομικές ελευθερίες.

Αλλά το συγκεκριμένο άρθρο 5 του Συντάγματος ορίζει ότι «ο καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων». Επιτρέπεται η παραμικρή αμφιβολία ότι οι αρνούμενοι να εμβολιαστούν προσβάλλουν το δικαίωμα στη ζωή των συνανθρώπων τους, αφού έτσι διευκολύνουν τη διάδοση του κορωνοϊού που σκοτώνει τα θύματά του; Αλλά και πέραν αυτού, σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συντάγματος, «με ειδικό νόμο μπορεί να επιβληθεί επίταξη προσωπικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση επείγουσας κοινωνικής ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».

Σαφέστερη διάταξη για την επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού νομίζω ότι δεν χρειάζεται από πλευράς Συντάγματος. Το γιατί κάποιοι νομικοί επικαλούνται το Σύνταγμα για να αμφισβητήσουν τη δυνατότητα επιβολής του υποχρεωτικού εμβολιασμού, όταν το ίδιο τους διαψεύδει, μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το ότι υπηρετούν πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, βασιζόμενοι στο ότι οι περισσότεροι Ελληνες αγνοούν το κείμενο του ανώτατου νόμου. Αλλωστε, αν ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ήταν αντισυνταγματικός, τότε γιατί εφαρμόζεται χωρίς καμία αμφισβήτηση στα παιδικά εμβόλια;

Κάθε είδους σχόλια ακολούθησαν την ανεύρεση των κλαπέντων πινάκων του Πικάσο και του Μοντριάν από την Εθνική Πινακοθήκη. Το μόνο που δεν είδα, αν δεν μου διέφυγε, είναι η εύλογη απορία τι θαυμάζεται στον πίνακα του Πικάσο. Το τερατούργημα αυτό, που οι δήθεν φιλότεχνοι θεωρούν αριστούργημα, είναι αξιοθαύμαστο μόνο για την οικονομική αξία που του αποδίδεται ως έργο του Πικάσο. Γιατί, αν υποτεθεί ότι απεικονίζει μια από τις πανέμορφες ερωμένες του ζωγράφου, τότε οι άνδρες που θα εκαλούντο να ερωτευτούν τέτοιες τερατόμορφες γυναίκες μάλλον θα προτιμούσαν να προσχωρήσουν στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ δηλώνοντας γκέι.

Το σε ποιο απύθμενο βάθος μπορεί να οδηγηθεί η ανθρώπινη βλακεία αποδεικνύεται, όπως γράφει ο σπουδαίος διανοούμενος Γιώργος Σκαμπαρδώνης, από το εξής περιστατικό: Ο ιδιοφυής Μαρσέλ Ντισάν σε συνάντηση ανεξάρτητων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη το 1917 εξέθεσε ως έργο τέχνης μια λεκάνη για κατούρημα δίνοντάς της και το όνομα «Fountain» («Πηγή»). Οι περισσότεροι τεχνοκριτικοί επαίνεσαν το έκθεμα με ενθουσιασμό και από τότε η «Πηγή» θεωρείται τομή στην ιστορία της τέχνης! Ο ίδιος ο Ντισάν έκπληκτος δήλωσε ότι εξέθεσε τη λεκάνη κατουρήματος για πλάκα, αλλά οι περισσότεροι το πήραν στα σοβαρά τόσο που το 2004 άγγλοι κριτικοί ανέδειξαν τη «Fountain» ως το πιο επιδραστικό έργο του 20ού αιώνα! («ΤΑ ΝΕΑ», 19/7). Το φαινόμενο αυτής της μαζικής παράκρουσης, που άλλα βλέπει και άλλα φαντασιώνεται ότι βλέπει, το κατακεραύνωσε ο κορυφαίος δανός παραμυθάς Αντερσεν βάζοντας ένα παιδάκι να διαπιστώνει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, μολονότι ο λαός εκαλείτο να θαυμάζει τα δήθεν πολυτελή ρούχα του, επειδή έτσι τον είχε κάνει να πιστέψει ο πονηρός ράφτης του, που απλώς δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει το ράψιμό τους.