Αναζητείται η Αριστερά

Πού είναι η Αριστερά τώρα που ένα τμήμα της έχει βυθιστεί στη διαχείριση κι ένα άλλο περιφρουρεί την υγειονομική της ζώνη; «Εδώ στο Μιλάνο κάτι κινείται» μου έλεγε έλληνας φίλος που διαμένει εκεί τα τελευταία επτά χρόνια, στέλνοντάς μου φωτογραφία από το μεγάλο συλλαλητήριο υπέρ των προσφύγων που έγινε πρόσφατα στην βόρεια πόλη της Ιταλίας. Ταυτόχρονα με την υπενθύμιση πως ευτυχώς εκεί έχουν προοδευτικό δήμαρχο, τον Μπέπε Σάλα. Φαντάσου, λέω, πού φτάσαμε: Ολόκληρη Αριστερά της Ιταλίας να περιμένει από τον Σάλα ή τον αντιδήμαρχο της Νάπολι Ενρίκο Πανίνι (που προσφάτως συνάντησε τον υποψήφιο δήμαρχο Νάσο Ηλιόπουλο στην Αθήνα).

Η Ιταλία του Γκράμσι, του ΚΚ, της Ροσάντα, της Καστελίνα, του Λούτσιο Μάγκρι παίζει τα ζάρια της αν θα γίνει ρήγμα στο Δημοκρατικό Κόμμα ή αν θα εξατμιστούν οι θλιβεροί 5 Αστέρες του Ντι Μάιο. Την ίδια ώρα που το πραγματικό αφεντικό λέγεται Σαλβίνι.

Κι εδώ; Εδώ η Αριστερά αμήχανη και εκτός των τειχών αναζητεί να ξαναπιάσει το νήμα του 2015. Το μέρος της Αριστεράς που κυβερνάει, παλεύει να πείσει πως κατάφερε να περπατήσει στον νέο Τρίτο Δρόμο. Πως δεν ανέτρεψε δηλαδή τον καπιταλισμό, αλλά ανακούφισε τους φτωχούς. Περίπου το είπε και ο Τσίπρας την πρόσφατη ΚΟ του κόμματός του – όπου είχαν προσκληθεί και όσοι αποτελούν τις νέες μεταγραφές του.

Το μέρος της Αριστεράς που έφυγε το 2015 δεν δείχνει να έχει πολυαπομακρυνθεί από το μοντέλο του προμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Μετέωρη Αριστερά, που πια δεν εκκινεί από τις γειτονιές ή τους εργασιακούς χώρους με σχέδιο μια καθολική ενοποίηση των δικτύων της, σήμερα φέρνει περισσότερο σε προσομοιώσεις του παλιού της εαυτού παρά σε φορέα ενός νέου σχεδίου για τον κόσμο της εργασίας.

Στην καλύτερη εκδοχή της και «απ’ τα κάτω» συγκινεί και εγείρει ελπίδα με δίκτυα αλληλεγγύης. Στη χειρότερη, τρομάζεις να την ξεχωρίσεις από τμήματα της νέας Δεξιάς. Στο κέντρο της όμως φαίνεται να χάνεται κάτι πολύ καθοριστικό για την ταυτότητά της. Η συνείδηση της συλλογικότητας και η γονιμοποίηση αυτής της ιδέας στις νεότερες μοναχικές γενιές. Περσόνες, παράγοντες, ΜΚΟ, γκρούπες αυτοεκπληρούμενων προφητειών, θύλακοι καθαρότητας, ξερόλες και αρλουμπολόγοι έχουν αντικαταστήσει τα παλιά παραδείγματα μαχόμενων αγωνιστών που είχαν απόλυτη εικόνα των θεμάτων του καθημερινού κόσμου – χωρίς να παραιτούνται από τον ρομαντισμό τους ή τη λαϊκότητα.

Σήμερα η Αριστερά στις συμπληγάδες των νέων προβλημάτων δεν φαίνεται εν Ελλάδι να κάνει το βήμα μπρος. Για πολλούς, όλο αυτό έχει να κάνει με την αμηχανία ή τη μελαγχολία που έχει σκορπίσει ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ υπάρχει βέβαια μια αντίφαση στα λεγόμενα της εκτός των τειχών Αριστεράς. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει πια σε αυτή, δεν υπάρχει λόγος αμηχανίας. Μπορεί να ξεδιπλώσει το σχέδιό της και χωρίς αυτόν. Οχι; Αν πάλι, ακόμη ανήκει (παρά τον νέο κυνισμό των κυβερνώντων), γιατί δεν φτιάχνει μια νέα Γέφυρα – απ’ τα αριστερά όμως αυτή τη φορά – για να πιέσει την κυβέρνηση να παραμείνει ριζοσπαστική ή τέλος πάντως κάπως φιλολαϊκή; Τα ερωτήματα μοιραία τίθενται και για το ΚΚΕ, που πάντως έχει άλλα φίλτρα αυτοπροστασίας, ιδεολογικής περιφρούρησης και κληρονομιάς. Τίθενται γιατί η καθαρότητα δεν αρκεί αν δεν δοκιμάζεται στην κίνηση της Ιστορίας.

Το πού είναι η Αριστερά θα απαντηθεί σχετικά γρήγορα στη νέα στροφή της Ευρώπης και στη νέα φάση του παγκόσμιου συστήματος. Αυτό βέβαια είναι το αισιόδοξο σενάριο. Γιατί στο πιο σκοτεινό, θα απαντήσουν άλλοι στα ερωτήματα και τις αγωνίες του κόσμου.