Καλή ανάταση!

Περιδιαβαίνοντας τα στενά του Πόρου, αυτά τα βράδια, μυρίζεις άνοιξη και ελπίδα. Πάντα η άνοιξη μυρίζει ελπίδα και αισιοδοξία. Κυρίως όταν είναι ηλιόλουστη. Αλλά τα βράδια έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Κάτι πιο εσωτερικό. Αν παίρνεις μια ανάσα ψυχικής ανάτασης, χωρίς υποβοήθηση από τις ηλιαχτίδες, σημαίνει ότι μπορείς να βαδίσεις πιο σίγουρα προς στην επόμενη μέρα. Ό,τι κι αν φέρνει αυτή.

Αυτά τα βράδια στον Πόρο είναι γεμάτα ανοιξιάτικες μυρωδιές και αναμνήσεις. Από πασχαλινές διακοπές και παιδικά παιχνίδια, τότε που τρέχαμε στην Κολώνα, στο Σιντριβάνι και στα σκαλιά του Αη Γιώργη και οι μανάδες μάς έψαχναν να μας ντύσουν και να μας στολίσουν για να πάμε στην Περιφορά, ή στην Ανάσταση.

Τότε που δεν τρώγαμε τη μαγειρίτσα της γιαγιάς ό,τι κι αν μας έταζαν και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να έχουμε πετύχει το πιο δυνατό κόκκινο αβγό του σπιτιού. Οι συζητήσεις μας είχαν να κάνουν με το ποια ενορία έριξε τα πιο δυνατά βαρελότα και τα παρακάλια μας ήταν αν θα μπορούσαμε «να ρίξουμε κι εμείς καλέ μπαμπά του χρόνου»…

Οι ημέρες στον Πόρο είναι σαν δώρο. Ποιο unboxing; Ξανοίγεις το βλέμμα σου στη θάλασσα κι έχεις πιει το νερό της λησμονιάς. Ούτε λόγος να διαβάσεις mail και να σηκώσεις κινητό. Μάτια και θάλασσα γίνονται ένα. Χωροχρονικό συνεχές. Πόσα Πάσχα; Πόσα καλοκαίρια; Πόσα ανταμώματα με αυτό το νησί; Χτυπάει τις ώρες το Ρολόι και η καρδιά είναι συντονισμένη στους χτύπους του. Ο ήχος του έχει περάσει στις φλέβες, στα υπόγεια νερά, στο συλλογικό υποσυνείδητο. Δεν μετράει τον χρόνο που περνάει. Είναι η υπενθύμιση του πού βρίσκεσαι, ποιος είσαι και τι έχεις ανάγκη να κάνεις.

Αυτά τα βράδια στον Πόρο έχουν την ανοιξιάτικη ψυχρούλα που αναζωογονεί και σε κάνουν να αισθάνεσαι δυνατός. Ξυπνούν τις αισθήσεις από το λήθαργο της πόλης, της δουλειάς, του άγχους, της θλίψης και της παραίτησης. Δεν σου τρυπάνε το μυαλό σαν το ξυπνητήρι: «Ε, ξύπνα!»·  σε χαϊδεύουν τρυφερά για να τεντωθείς σαν σε ήρεμο κυριακάτικο πρωινό: «Καλά ξυπνητούρια, γλυκό μου.»

Δεν είναι όλα στάχτη και μπούρμπερη, δεν το βλέπεις γύρω σου; Μοιάζουν έτσι, αλλά δεν είναι. Δεν βλέπεις την αναγέννηση; Κάθε φορά, κάθε άνοιξη το ίδιο, μετά τον κάθε χειμώνα.

Γι’ αυτό επιστρέφουμε στις πατρίδες των παιδικών μας χρόνων, στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, κάθε άνοιξη. Για να δούμε πέρα από το γκρίζο κουκούλι μας. Για να δούμε τον ορίζοντα. Για να δούμε περισσότερα και πιο καθαρά. Για να μυρίσουμε την ελπίδα εκεί που την φυτέψαμε και να γεμίσουμε δύναμη από εκεί που πηγάζει. Για την επόμενη ημέρα, την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, τα επόμενα βήματα, τα επόμενα σχέδια.

Καλή ανάταση!