Εμβληματικά αθηναϊκά στέκια προηγούμενων δεκαετιών

Η καντίνα στην Πλατεία Μαβίλη
Ένα από τα πιο γνωστά «βρώμικα» της πρωτεύουσας και στέκι των πεινασμένων ξενύχτηδων για κάτι περισσότερο από δυο δεκαετίες, κατέβασε ρολά στις αρχές του νέου έτους. Το κλείσιμο της καντίνας φαντάζει ως τέλος εποχής για όλους αυτούς που περίμεναν στην ουρά για ένα βραστό ή ψητό με από όλα, για τα μπουλούκια των νεαρών που «έστρωναν» το στομάχι τους με τα γνωστά σάντουιτς ξημερώματα, γυρίζοντας από τα νυχτερινή τους έξοδο, για τους εργαζόμενους (ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.α.) που χόρταιναν την πείνα τους πριν-κατά τη διάρκεια ή μετά το νυχτοκάματο. Οι ιστορίες που γράφτηκαν αυτά τα 26 χρόνια πολλές… Ο καθένας από εσάς θα έχει να πει τη δική του και άλλες τόσες έχει να εξιστορήσει ο κύριος Γιάννης, ο άνθρωπος μέσα στην καντίνα-σήμα κατατεθέν της Πλατείας Μαβίλη, μιας πλατείας που δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Η καντίνα που έκλεισε, γιατί δεν έλαβε τη σχετική άδεια από το Δήμο Αθηναίων για να συνεχίσει τη λειτουργία της, έχει μετακομίσει πίσω από το χώρο στον οποίο βρισκόταν και συγκεκριμένα επί της οδού Σούτσου, ως σταθερό μαγαζί με τη φωτεινή επιγραφή «Καντίνα Μαβίλη».

Καντίνες με θέα

Η καντίνα στα Λιμανάκια της Βάρκιζας
Με κατεύθυνση προς Βάρκιζα και πριν το Island, στο αριστερό σου χέρι, συναντούσες τη θρυλική καντίνα-καφέ των Λιμανακίων. Η εν λόγω καντίνα βρισκόταν σε ένα προνομιακό σημείο όπου μπορούσες να πιεις τον καφέ σου αγναντεύοντας τη μαγευτική θέα στη θάλασσα υπό τους ήχους… των κινητήρων και των εξατμίσεων των αμετόνοητων «κοντράκηδων» που ανεβοκατέβαιναν τα Λιμανάκια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας. Η καντίνα άλλωστε ήταν στέκι των φίλων της ταχύτητας και ο μπροστινός της χώρος αποτελούσε μια αυτοσχέδια έκθεση μοτοσικλετών και «πειραγμένων» αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού.

H καντίνα στο Λαιμό Βουλιαγμένης
Εκτός από τον Αστέρα και ως ένα από τα πιο μαγευτικά σημεία της Αττικής, ο Λαιμός Βουλιαγμένης ήταν ακόμη γνωστός και για την περιβόητη καντίνα του που βρισκόταν στο τέλος του δρόμου και αποτελούσε κλασική αξία τόσο για τους «κοντράκηδες», όσο και για τα ζευγάρια που ήθελαν να ζήσουν το ρομάντζο τους. Με απεριόριστη θέα στα καταγάλανα νερά του Σαρωνικού η καντίνα του Λαιμού μεγάλωσε γενιές και γενιές, ενώ επικρατούσε το αδιαχώρητο όποια ώρα και εποχή και αν περνούσες από εκεί. Η συγκεκρικριμένη καντίνα αποτελούσε την αρχή ή το τέλος της βραδιάς των θαμώνων της, οι οποίοι παρέτασσαν τα αυτοκίνητα και απολάμβαναν τα νόστιμα σάντουιτς, από τα καλύτερα της Αθήνας. Άλλωστε, σε μια εποχή που τα κινητά και το facebook δεν υπήρχαν καν στη σφαίρα της φαντασίας, κατηφόριζες έως το γνωστό στέκι στο Λαιμό, γιατί όλο και κάποιο φιλικό ή γνωστό πρόσωπο θα συναντούσες. Σήμερα στο συγκεκριμένο σημείο δεν έχει απομείνει τίποτα να θυμίζει κάτι από την εποχή εκείνη, παρά μόνο οι αναμνήσεις όσων έτυχε να περάσουν έστω και για λίγο από εκεί.

Η χαρά του παιδιού

Το Ροντέο
Το Ροντέο ήταν το θρυλικό luna park του Αλίμου, που αρχικά είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του στη Λεωφόρο Συγγρού -στο ύψος του Ωνάσειου- στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Έπειτα από μια δεκαετία σχεδόν, μετακόμισε στην παραλία του Αλίμου, εκεί όπου μέχρι πρότινος βρισκόταν η καφετέρια Όστρια. Το Ροντέο ήταν γνωστό απ’ άκρη σ’ άκρη της πρωτεύουσας και σχέδον όλοι οι σημερινοί 35άρηδες και άνω έχουν παίξει στα παιχνίδια του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Θυμόμαστε και αναπολούμε το Λαβύρινθο, το Χταπόδι, τη Σκοποβολή, τη Μπαλαρίνα, τη Ρόδα, το Τρενάκι του τρόμου, το Τελεφερίκ με καρέκλες που σε έκανε βόλτα σε όλο το πάρκο ή τη χαρακτηριστική φιγούρα της Κακιάς Μάγισσας που ανεβοκατέβαζε τη σκούπα της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει επίσης το Έντερπραιζ, τα Συγκρουόμενα και το Ταψί όπου έπρεπε να κρατιέσαι σφιχτά για να μη σωριαστείς καταμεσής! Το ιστορικό Ροντέο έφυγε από την περιοχή το 1987 προς απογοήτευση μεγάλων και –κυρίως- μικρών, ενώ ήταν τέτοια η επιρροή που άσκησε και η δόξα που γνώρισε ώστε για αρκετά χρόνια -μέχρι και σήμερα ακόμη- ο κόσμος συνέχιζε να αποκαλεί «Ροντέο» όλα τα μετέπειτα luna park.

Εμβληματικά στέκια δυο διαφορετικών μουσικών κόσμων

Το Ρόδον
Ένα συναυλιακός χώρος-σταθμός για την Ελλάδα ή «Το κορυφαίο συναυλιακό κλαμπ στον κόσμο» σύμφωνα με δήλωση του Eric Burdon. Στα 18 χρόνια λειτουργίας του το Ρόδον, το ιστορικό κλαμπ της οδού Μάρνη, φιλοξένησε μερικές από τις πιο σπουδαίες διεθνείς μπάντες, ενώ ήταν ο πρώτος κλειστός χώρος που φιλοξένησε καλλιτέχνες που -ομολογουμένως- σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάταγαν ποτέ το πόδι τους για συναυλίες στη χώρα μας. Για να αναφέρεις τα έργα και ημέρες του Ρόδον πρέπει να χύσεις πολύ μελάνι. Ιστορίες ατέλειωτες, συναυλίες θρυλικές, βραδιές μαγικές. Μερικές από τις ιστορικές συναυλίες που ζήσαμε στο Ρόδον ήταν αυτές των Paradise Lost, Motorhead. Sepultura, Iggy Pop, Ramones, Nick Cave, Τρύπες, Διάφανα Κρίνα, Τζίμη Πανούση, Ενδελέχεια, αλλά και Mobby, Faithless και τόσων άλλων. To Ρόδον άνοιξε τις πόρτες του (το πρώτο μαγαζί με επαγγελματίες σεκιούριτι) στις 6 Νοεμβρίου του 1987 με τους Yeah και τις έκλεισε στις 19 Μαϊου του 2005 με τον Steve Wynn, σφραγίζοντας μια ολόκληρη εποχή στα συναυλιακά δρώμενα της Ελλάδας.

Η Barbarella
Η πιο γνωστή και ιστορική ντίσκο των ‘80s άνοιξε τις πόρτες τις το Σεπτέμβριο του 1983 στον αριθμό 253 της Λεωφόρου Συγγρού και έγραψε τη δική της ιστορία στη νυχτερινή Αθήνα. Χαρακτηριστική της εν λόγω ντισκοτέκ ήταν η μεγάλη πίστα -μεγέθους 120 τ.μ.- που δέσποζε στο χώρο, όπου κόσμος από κάθε σημείο της Αθήνας έγραψε τα δικά του χιλιόμετρα με… αεροπλανικές φιγούρες υπό τους ήχους των θρυλικών 80s. Η Barbarella είχε όλα αυτά που πρέπει να έχει μια ντίσκο της εποχής που σέβεται τον εαυτό της. Ντισκομπάλα, φώτα νέον, αμέτρητα και πολύχρωμα φωτορυθμικά, καθρέφτες, καπνούς, λέιζερ, μπουρμπουλήθρες…
και θαμώνες με φουσκωτά μαλλιά, φράντζες, βάτες (πολλές βάτες), φαρδιές ζώνες, λαμέ ρούχα, πολύχρωμα πουκάμισα και όλο αυτό το look που ίσως να βλέπετε και στις δικές σας φωτογραφίες και θέλετε να τις κάψετε. Αξιομνημόνευτοι είναι οι διαγωνισμοί χορού που πραγματοποιούνταν με κριτές τους σταρ της δεκαετίας Στάθη Ψάλτη, Πάνο Μιχαλόπουλο, Σταμάτη Γαρδέλη, ενώ τις Δευτέρες ερχόντουσαν κυρίως τουρίστες από τα κοντινά ξενοδοχεία της εποχής και μπορούσε να μετρήσει κανείς πάνω από 500 άτομα. Η μουσική που κυριαρχούσε στη θρυλική ντισκοτέκ ήταν κυρίως pop επιτυχίες της εποχής, rock και φυσικά disco, funk και φυσικά italo disco. Η είσοδος τριετία ’85-’87 κόστιζε 1.000 δραχμές, ενώ όπως είναι γνωστό πολλές ταινίες, καθώς και video clip της εποχής γυρίστηκαν στην Barbarella. Η εμβληματική ντισκοτέκ μάς αποχαιρέτησε το 1994, αφήνοντας ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό τόσο στην αθηναϊκή νύχτα όσο και μέσα στην καρδιά μας.

Τζωρτζίνα Ντούτση