Το γυμνό έχει την τιμητική του. Στο θέατρο έχει αρχίσει να απομακρύνεται από συστολές, ενώ δεν κοιτά φύλο και ηλικία. Στο χορό, οι παραστάσεις που φέρουν τη σφραγίδα του διαφορετικού «δίνουν» θεατρικότητα και γυμνό στη σκηνή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Κόκκινο Σπίτι» του Λέμι Πονιφάζιο, που ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 7 μέχρι […]
Το γυμνό έχει την τιμητική του. Στο θέατρο έχει αρχίσει να απομακρύνεται από συστολές, ενώ δεν κοιτά φύλο και ηλικία. Στο χορό, οι παραστάσεις που φέρουν τη σφραγίδα του διαφορετικού «δίνουν» θεατρικότητα και γυμνό στη σκηνή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Κόκκινο Σπίτι» του Λέμι Πονιφάζιο, που ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 7 μέχρι τις 9 Νοεμβρίου. Προέβαλε, κατά κύριο λόγο, το βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις παρακολουθήσεις. Με γυμνά σώματα, αλλά και εντυπωσιακά σκηνικά παρουσίασε και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
«Το ζητούμενο είναι να μην φαίνεται ο κόσμος ωραίος, αλλά να δούμε αυτό που υπάρχει. Δεν ήρθατε να διασκεδάσετε. Το θέατρο είναι για όλους», είχε δηλώσει ο χορογράφος Λέμι Πονιφάζιο.
Όπως και στο «Birds with Skymirrors», έτσι και στο «Κόκκινο Σπίτι», ο Πονιφάζιο στάθηκε στη σωματική κακοποίηση. Οι χορευτές χτυπούσαν το σώμα τους, ενώ οι κινήσεις τους ήταν λίγες, αργές, αλλά μεστές νοημάτων.
Το γυμνό στο χορό διχάζει. Ορισμένοι μιλούν για πρωτοπορία, ενώ άλλοι για ανούσια πρόκληση. Μπορεί να συνδεθεί όμως και με τον σωματικό πόνο, αλλά και να προβάλλει τα τραύματα της απολυταρχίας ή ακόμα και να «μιλήσει» για την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στη φύση.
Το πρωτόγονο, το αυθεντικό και το μυσταγωγικό έχουν συνοδεύσει χορευτικές παραστάσεις, στις οποίες πρωταγωνιστεί το γυμνό.
Ξένοι καλλιτέχνες, καλλιτέχνες από χώρες του Νότου χρησιμοποιούν, συχνά, το γυμνό και για να μιλήσουν για την ιστορία τους.
Γυμνό – σεξουαλική απελευθέρωση
Εκτός από το πρόσωπο του πόνου, το γυμνό έχει και το πρόσωπο της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της επανάστασης. Επιχειρώντας να σπάσει ταμπού και να «μιλήσει έξω από τα δόντια», η ομάδα DV8 παρουσίασε το «John», τον Οκτώβριο, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Η ομάδα συνηθίζει να σπάει τα ταμπού, ενώ μετρά πάνω από 25 χρόνια πορείας. Μέσα από την κίνηση «διερευνά» κοινωνικοπολιτικά θέματα. Η ονομασία της ομάδας, DV8, παραπέμπει στο ρήμα deviate, που σημαίνει «ξεστρατίζω», αλλά και «αφήνω τη βασική πλοκή για να βρω παράπλευρες ιστορίες».
Περνώντας στους έλληνες καλλιτέχνες, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ενσωματώνει στα έργα του το γυμνό.
H πρόσφατη παράστασή του «Still Life» ανέδειξε ένα συγκρουσιακό πεδίο ανάμεσα στον άνθρωπο και τα φυσικά υλικά με ερωτισμό και γυμνές εικόνες.
Τα σώματα γίνονταν ένα και η αρμονία των κινήσεων ξεγελούσε. Παράλληλα, προσπαθούσαν να ισορροπήσουν το ένα πάνω στο άλλο, ενώ η έννοια της αλληλεγγύης εισερχόταν στο μυαλό του θεατή.
Γυρνώντας το χρόνο πίσω και πηγαίνοντας στο 2012, ο εναλλακτικός, αλλά ενοχλητικός, σε πολλούς, Jan Fabre είχε παρουσιάσει δύο «ακατάλληλες» για ανηλίκους παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο βέλγος σκηνοθέτης και εικαστικός είχε παρουσιάσει το «The power of theatrical madness», ένα χοροθέαμα διάρκειας τεσσάρων ωρών, στο οποίο έπεφταν σκαμπίλια σε γυμνά οπίσθια. Μέσα από το γυμνό ο καλλιτέχνης είχε σκοπό να παρουσιάσει τις επιπτώσεις της βίας, ενώ ενέταξε την παραφροσύνη στην τέχνη. Ανέδειξε μια άλλη πλευρά, που θέλει την ηδονή και την ψευδαίσθηση να υπάρχουν σε έντονο βαθμό στη ζωή.
Κοινωνικές προεκτάσεις είχε πάρει το γυμνό και στην παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου , «Ντυμένοι-γυμνοί», στο Θέατρο Λιθογραφείον. Η εσωτερική αναζήτηση, η οδυνηρή πτυχή της συνύπαρξης και το σώμα ως εργαλείο αποκάλυψης ήταν στοιχεία της παράστασης.
Για πρώτη φορά, η ζωή του Νίκου Ξυλούρη ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι από τη Stages Network και τα Αθηναϊκά Θέατρα, με το έργο Ο Αρχάγγελος της Κρήτης. Έως τις 31 Ιανουαρίου στο θέατρο ΗΒΗ.
Σύνταξη
WIDGET ΡΟΗΣ ΕΙΔΗΣΕΩΝΗ ροή ειδήσεων του in.gr στο site σας