Η αίσθηση της ακοής Τα σύγχρονα μέσα προγεννητικού ελέγχου που «κατασκοπεύουν» το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μαμάς του, μας έχουν αποκαλύψει ότι η αίσθηση της ακοής ξεκινά ήδη από την 26η εβδομάδα της κύησης. Όταν γεννηθεί το μωράκι -οπλισμένο με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης- προσανατολίζει όλες του τις αισθήσεις στους ανθρώπους. Σαν να γνωρίζει […]
Τα σύγχρονα μέσα προγεννητικού ελέγχου που «κατασκοπεύουν» το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μαμάς του, μας έχουν αποκαλύψει ότι η αίσθηση της ακοής ξεκινά ήδη από την 26η εβδομάδα της κύησης. Όταν γεννηθεί το μωράκι -οπλισμένο με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης- προσανατολίζει όλες του τις αισθήσεις στους ανθρώπους. Σαν να γνωρίζει ότι από αυτούς εξαρτώνται η επιβίωση και η ευημερία του. Από όλα τα ηχητικά ερεθίσματα, λοιπόν, προτιμά την ανθρώπινη φωνή, ενώ δείχνει αδιάφορο στους χαμηλούς ήχους. Όταν, όμως, αρχίσει να κλαίει ο λιλιπούτειος συγκάτοικός του στο διπλανό κρεβατάκι της αίθουσας νεογνών, δεν θα αργήσει να τον μιμηθεί. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα, η ακοή του μωρού είναι επιλεκτική. Ενώ ανταποκρίνεται θετικά σε όλους τους γνώριμους και οικείους ήχους που το περιβάλλουν, μπορεί να μην αντιδράσει καθόλου ακόμη και στον πιο εκκωφαντικό θόρυβο. Ακούει, λοιπόν, με μεγάλη ευχαρίστηση αυτό το χαρακτηριστικό «γλου – γλου» του μπιμπερό όταν πίνει γάλα, την κουδουνίστρα του ή ένα χαρτί που τσαλακώνεται, ενώ ο ήχος μιας σειρήνας ή ενός συναγερμού το αφήνει εντελώς αδιάφορο. Το δεύτερο μήνα το μωρό αρχίζει να αντιδρά σε ήχους ολοένα χαμηλότερης έντασης και υψηλότερης συχνότητας. Οι αντιδράσεις του μάλιστα ποικίλλουν και εξαρτώνται κάθε φορά από τη διάθεση στην οποία βρίσκεται εκείνη τη στιγμή. Αν έχει φάει και είναι ξεκούραστο, οι καθημερινοί ήχοι του σπιτιού, όπως είναι το βουητό της ηλεκτρικής σκούπας ή αυτός που κάνει το πιστολάκι των μαλλιών, του αρέσουν πολύ. Όταν, όμως, είναι πεινασμένο και κουρασμένο, οποιοδήποτε ηχητικό ερέθισμα μπορεί να γίνει η αιτία ενός ασταμάτητου κλάματος.
Το μωράκι, αν και είναι συνήθως ασταθές σχετικά με τις ηχητικές του προτιμήσεις, παραμένει σταθερό στη μεγαλύτερη αδυναμία του: την ανθρώπινη φωνή. Όταν, μάλιστα, ακούει τη φωνή της μαμάς του, η έκφραση στο προσωπάκι του αλλάζει και προσπαθεί να γυρίσει όλο του το σώμα προς το μέρος της.
Μεγαλώνοντας, οι αντιδράσεις του μωρού γίνονται πιο ώριμες. Κάθε φορά που ακούει τη μαμά του ή κάποιο άλλο αγαπημένο πρόσωπο, απαντά με κραυγούλες χαράς, κουνάει τα χέρια και τα πόδια του με ενθουσιασμό, ενώ, αν του μιλήσει κάποιος από ένα άλλο δωμάτιο, θα αρχίσει να χαμογελά πριν ακόμη τον δει. Είναι ένα από τα προνόμια που επιφυλάσσει αποκλειστικά σε όσους αγαπά. Γιατί, αν του μιλήσει κάποιος άγνωστος, το μωράκι συνήθως είναι επιφυλακτικό, ενώ δεν αποκλείεται να ξεσπάσει ακόμη και σε κλάματα.