«Επιστάτης» και «Ευτυχισμένες Μέρες» θα ανέβουν στο «Απλό» το χειμώνα

Δύο έργα που φαίνεται να τα συνδέει η υπόγεια επικοινωνία τους με τα βαθύτερα νοήματα του αρχετυπικού αριστουργήματος “Περιμένοντας τον Γκοντό”. Δύο κορυφαίοι συγγραφείς νομπελίστες καταθέτουν μέσα από τα έργα τους την αγωνία τους για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ανθρώπινη μοναξιά, τον θάνατο, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη του άνθρωπου για επικοινωνία.

ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ

Ο Επιστάτης του Χάρολντ Πίντερ
Δεκέμβριος 2010 – Απρίλιος 2001

Το πρώτο Δεκαήμερο του Δεκέμβρη, ανεβαίνει σε μετάφραση Κώστα Σταματίου και σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, η αριστουργηματική ιλαροτραγωδία του Χάρολντ Πίντερ “Ο Επιστάτης”. Γραμμένο το 1951 παρουσιάστηκε στις 27 Απριλίου 1960 στο Arts Theatre London και ένα μήνα αργότερα μεταφέρθηκε στο Duchess όπου έδωσε 444 παραστάσεις. “Ο Επιστάτης” είναι το έργο που έκανε διάσημο τον Πίντερ στην Αγγλία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει παρουσιαστεί σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου κι έχει παιχτεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία το 1965 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
“Ο Επιστάτης” με τον Δημήτρη Καταλειφό στον ομώνυμο ρόλο, έργο – πρόκληση για πνευματική εγρήγορση – έχει ένα αναγνωρίσιμο σε πρώτη προσέγγιση απλό πυρήνα, αλλά όπως όλα τα έργα του Πίντερ κρύβει και άλλα επίπεδα.
Ένας γέρο – αλήτης βρίσκει καταφύγιο σε ένα ακατάστατο δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Πρόκειται για την εισβολή ενός παρείσακτου σε ένα χώρο που δύο αδέλφια τον διεκδικούν, μολονότι νοιώθουν μετέωροι και οι ίδιοι. Ο ένας, ο Άστον, ο καλός Σαμαρείτης ζει σε μια συναισθηματική απομόνωση, μαστορεύοντας τις διάφορες μηχανές του και κάνοντας όνειρα ότι θα φτιάξει στην αυλή ένα υπόστεγο. Ο άλλος, ο Μικ με ανησυχίες επιχειρηματικές μοιάζει πολυάσχολος αλλά, κατά βάση ζει σε ένα κόσμο ονειρικό- εφιαλτικό. Ο εισβολέας δέχεται την δουλειά του Επιστάτη που του προσφέρουν τα δύο αδέλφια, χωριστά ο καθένας, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν, μισεί τους ξένους, φοβάται και κρατάει σε απόσταση τα δύο αδέλφια και νοιώθει να απειλείται ακόμη και μέσα από την προσφορά, υπονομεύοντας τη σχέση και των δύο αδελφών προς ίδιον όφελος.
Στην πραγματικότητα οι σχέσεις των τριών ανθρώπων καθορίζονται από το αιώνιο παιχνίδι εξουσίας, κατοχής και επιβολής. Με τον “Επιστάτη” ο Πίντερ αφηγείται την ιστορία της κοινωνικής ζωής, τις ανθρώπινης απόπειρας συμβίωσης και συνύπαρξης, αναλύοντας τα τεχνάσματα, τις παγίδες, τις μεταμορφώσεις, χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο της λεκτικής και σωματικής βίας μέσα σε αυτό τον ατελείωτο πόλεμο για επιβίωση και επιβολή.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Μαγιού Τρικεριώτη, τη μουσική η Ελένη Καραΐνδρου και τους φωτισμούς ο Ανδρέας Σινάνος. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Νίκος Πασχίδης.
Παίζουν: Δημήτρης Καταλειφός – Ντέιβις (επιστάτης)
Δημοσθένης Παπαδόπουλος – Άστον (μεγάλος αδερφός)
Χάρης Φραγκούλης – Μικ (μικρός αδερφός)

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Ευτυχισμένες Μέρες του Σάμουελ Μπέκετ
Ιανουάριος 2011 – Απρίλιος 2011

Στα μέσα του Γενάρη 2011 θα ζωντανέψει, στην Κεντρική Σκηνή του Απλού Θεάτρου το κωμικοτραγικό Μπεκετικό σύμπαν μέσα από το θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ “Ευτυχισμένες Μέρες” σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και με τη μοναδική Ράνια Οικονομίδου να ενσαρκώνει το ρόλο – θρύλο της Γουίνι. Η ηρωίδα του Μπέκετ είναι το δραματικό πρόσωπο που κατορθώνει να δαμάσει τη μελαγχολία και να διασκεδάσει τη φθορά χάρη σε μια σοφή και λυτρωτική αισιοδοξία. Είναι μια φιγούρα μέσα από την οποία ο Μπέκετ αναζητά το νόημα της ύπαρξης, ψηλαφώντας τις τεταμένες σχέσεις που δένουν τα πρόσωπα μεταξύ τους και το καθένα με το σύμπαν, με το παρελθόν και το παρόν.
Οι “Ευτυχισμένες Μέρες” προσφέρουν δύο χαρακτήρες, της Γουίνι, μιας γυναίκας γύρω στα πενήντα και του Γουίλι, ενός άνδρας γύρω στα εξήντα.

Στην πρώτη πράξη, η Γουίνι, θαμμένη μέχρι την μέση σε ένα λοφάκι, μπορεί να μεταχειριστεί ακόμη τα χέρια της και κάποια αντικείμενα της – μια οδοντόβουρτσα, ένα μικρό καθρεφτάκι – περίστροφο, ένα μαντήλι και τα γυαλιά της. Στη δεύτερη πράξη η Γουίνι είναι θαμμένη μέχρι το λαιμό και μπορεί να κινεί μόνο τα μάτια της. Ο Γουίλι ζει και κινείται με τα τέσσερα γύρω από το λοφάκι και εμφανίζεται που και που, απαντώντας σπάνια στο μακρύ μονόλογο της Γουίνι. Η παρουσία του είναι πηγή παρηγοριάς και αισιοδοξίας για την Γουίνι.
Οι “Ευτυχισμένες Μέρες” παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη Νέα Υόρκη στο Cherrylane Theatre, σε σκηνοθεσία Alan Schneider, με τη Ruth White που πήρε το βραβείο Obie για την ερμηνεία της. Το 1963 το έργο ανεβαίνει στο Παρίσι από τη Μαντλέν Ρενώ στη γαλλική μετάφραση του ίδιου του συγγραφέα και έκτοτε γνωρίζει θριαμβευτική καριέρα σε ολόκληρο τον κόσμο και στην Ελλάδα.
Οι πρώτες ερμηνεύτριες της Γουίνι στην Αθήνα ήταν η Βάσω Μανωλίδου και η Χριστίνα Τσίγκου.
Οι “Eυτυχισμένες Μέρες” ανεβαίνουν σε σκηνικά – κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Ελένης Καραΐνδρου, φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου και συνεργάτη σκηνοθέτη τη Σύλβια Λιούλιου.

Στο ρόλο της Γουίνι η Ράνια Οικονομίδου.
Γουίλι ο Κώστας Γαλανάκης.