Η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντά ένας δημοσιογράφος στα κείμενά του δεν είναι ούτε το ποιος, ούτε το πότε, ούτε το πώς. Αυτό που πρέπει να εξηγεί πάντοτε είναι το γιατί.
Αν και εγώ δεν
Η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντά ένας δημοσιογράφος στα κείμενά του δεν είναι ούτε το ποιος, ούτε το πότε, ούτε το πώς. Αυτό που πρέπει να εξηγεί πάντοτε είναι το γιατί.
Αν και εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος θα ακολουθήσω τον ίδιο δρόμο, αφήνοντας τα σχόλια για το παράλογο των ποινών του νέου κώδικα σε άλλα φιλικά blogs και θα προσπαθήσω να εξηγήσω την αιτία αυτής της απόφασης.
Λίγοι γνωρίζουν ότι οι βάσεις για τη φιλοσοφία του σύγχρονου δικαίου τοποθετήθηκαν τον 18ο αιώνα από τον Ιταλό φιλόσοφο Cesare Becaria. Ακόμη λιγότεροι ξέρουν ότι ένα από τα βασικά στοιχεία της σκέψης του ήταν η παρατήρηση πως το έγκλημα δεν μειώνεται με τη μεγέθυνση των ποινών, αλλά με την αύξηση της πιθανότητας σύλληψης.
Ιδωμένες λοιπόν κάτω από αυτό το πρίσμα, οι δρακόντειες ποινές του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας δεν αποτελούν προϊόν ενός διεστραμμένου μυαλού όπως φανταζόμαστε αλλά μια απελπισμένη προσπάθεια να αντισταθμιστεί η αδυναμία επιβολής του νόμου. Αφού πιάνουμε λίγους ας βάλουμε αυστηρά πρόστιμα να φοβούνται – λέει το υπουργείο.
Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες αυτού του γεγονότος τα τελευταία χρόνια.
Ποια ήταν η αντίδραση όταν έγινε φανερό ότι το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης δεν μπορούσε να αστυνομεύσει τα φρουτάκια στην ελληνική επαρχία; Εκεί δηλαδή που η κοινωνία είναι τόσο μικρή που ούτε στην τουαλέτα δεν μπορείς να πας χωρίς να το μάθει όλο το χωριό;
Απαγόρευσαν τα ηλεκτρονικά παιγνίδια ακόμη και από τα κινητά τηλέφωνα, μετατρέποντας το σύνολο του ενήλικου πληθυσμού της χώρας σε ακούσιους παραβάτες.
Και ποιος είναι ο λόγος που στη χώρα μας απαγορεύεται η πετρελαιοκίνηση στα ΙΧ τη στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη την επιδοτεί για περιβαλλοντικούς λόγους; Μα φυσικά τα νοθευμένα καύσιμα και το λαθρεμπόριο που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ στο δημόσιο, αλλά που ποτέ δεν έχουμε καταφέρει να αποκαλύψουμε. Λες και αν βάλεις ένα αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες να ακολουθεί ένα βυτίο την εβδομάδα από τη στιγμή που βγαίνει από το διυλιστήριο μέχρι να φτάσει στο σημείο παράδοσης δεν θα το δεις ποτέ να σταματάει στους χώρους παράνομης αποθήκευσης και μεταφοράς.
Έτσι λειτουργούν όλα στην όμορφη πατρίδα μας. Το κράτος και οι κάθε λογής διωκτικές αρχές θέλουν και την πίτα σωστή (να είμαστε όλοι νομοταγείς) και το σκύλο χορτάτο (να μην κουράζονται ψάχνοντας για παραβάτες). Και επειδή όλα δεν γίνονται καταφεύγουμε στο θέατρο των τεράστιων ποινών μήπως και τρομάξει κανένας αφελής και καταφέρουμε κάτι.
Μην απογοητεύεστε όμως που η ελληνική νομοθεσία επιστρέφει στο μεσαίωνα. Υπάρχει ακόμη ελπίδα. Άλλα 2000 χρόνια με την όπισθεν και φτάσαμε στο Χρυσό Αιώνα του Περικλή.