1

Χιλιάδες άνθρωποι στήθηκαν πριν από λίγες ημέρες για να παρακολουθήσουν το θέαμα των Λεοντιδών μετεωριτών. Αρκετοί από αυτούς συνειδητοποίησαν ότι το θέαμα συνοδευόταν από ακρόαμα: είχαν την εντύπωση ότι μπορούσαν να ακούσουν τους μετεωρίτες, καθώς έπεφταν στη Γη. Αυτά «δεν γίνονται», βέβαια, γι αυτό και λίγοι τόλμησαν να το σχολιάσουν.


Και όμως. Ερευνητές της NASA πιστεύουν ότι έχουν την απάντηση σε ένα φαινόμενο που, αν δεν είχε σταθερή επαναληπτικότητα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, θα θεωρούνταν τυπική περίπτωση ψευδαίσθησης. Ναι. Η είσοδος ενός μετεωρίτη στην ατμόσφαιρα μπορεί πράγματι να συνοδεύεται από ηχητικά «εφέ», τέτοιας φύσης μάλιστα που να δίνεται η εντύπωση του απόλυτου συγχρονισμού μεταξύ εικόνας και ήχου.


Η πρώτη φορά που καταγράφτηκαν μαρτυρίες για την περίεργη αυτή ηχητική υπόκρουση του διαστημικού θεάματος ήταν το 1719 από τον αστρονόμο Έντμουντ Χάλεϊ, τον άνθρωπο που έδωσε το όνομά του στο γνωστό κομήτη. Ο Χάλεϊ βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα παράδοξο, ωστόσο, το οποίο δεν κατάφερε να λύσει. Οι μετεωρίτες που παρακολουθούσε βρίσκονταν σε ύψος σχεδόν 100 χιλιομέτρων.


Ακόμα και αν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι η είσοδός τους στην ατμόσφαιρα συνοδευόταν από ήχο, τα ηχητικά κύματα θα χρειάζονταν τουλάχιστον πέντε λεπτά για να φτάσουν στα αφτιά των επίγειων παρατηρητών. Αλλο πέντε λεπτά, άλλο λίγα δευτερόλεπτα -πόσο μάλλον μερικά κλάσματα δευτερολέπτου. Ο Χάλεϊ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήχος δεν μπορούσε να ακουστεί. Αρα δεν υπήρχε.


Επί αιώνες οι παρατηρητές πίστευαν ότι πρόκειται πράγματι για ψευδαίσθηση. Αλλά την περασμένη εβδομάδα, χιλιάδες άνθρωποι ανέφεραν ξανά ότι «άκουσαν» τους μετεωρίτες να πέφτουν.


Την απάντηση στο ερώτημα έδωσε ο Κόλιν Κέι, φυσικός από το Νιούκαστλ της Αυστραλίας. Κατά τη γνώμη του, ένας μετεωρίτης που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα παράγει και άλλα ηλεκτρομαγνητικά κύματα πέραν των ορατών από τον άνθρωπο (πέραν της λάμψης του, δηλαδή, που μπορούμε να παρακολουθήσουμε). Πρόκειται για ραδιοκύματα πολύ χαμηλής συχνότητας, από μερικά KHz έως και 30KHz.


Τα σήματα αυτά φτάνουν στη Γη με την ταχύτητα του φωτός (το φως είναι και αυτό ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα) και προκαλούν ταλαντώσεις σε αντικείμενα που μπορούν, λόγω της σύστασής τους, να συντονιστούν. Σε πειράματά του στο εργαστήριο, ο Κέι κατάφερε να συντονίσει σε τέτοια χαμηλόσυχνα ηλεκτρομαγνητικά κύματα αντικείμενα όπως ο συρμάτινος σκελετός γιαλιών, τα αλουμινόχαρτο συσκευασίας, ακόμα και τρίχες από πολύ ξηρά μαλλιά (αυτά που έχουν πολύ «στατικό», όπως λέμε).


Η ερμηνεία του Κέι, που είναι κάπως πιο περίπλοκη από το βασικό της σκελετό τον οποίο περιγράψαμε πιο πάνω, έχει βρει αρκετούς υποστηρικτές στην επιστημονική κοινότητα. Πρόκειται για μια εξήγηση κατανοητή, εύλογη και, τελικά, απαραίτητη, καθώς εξηγεί ένα φαινόμενο γνωστό από χρόνια το οποίο, επειδή δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε, τείναμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: