Η McLaren ξανά μπροστά στις Συμπληγάδες

Πάνος Ν. Διαμάντης

Οποιαδήποτε τρικυμία μεταξύ των δύο οδηγών της ίδιας ομάδας κι αν μπορείτε να σκεφτείτε, η McLaren την έχει περάσει. Συνήθως το σκαρί έμπαζε νερά – κι όμως, τώρα η McLaren-Mercedes ετοιμάζεται να ριχτεί σε νέα φουρτούνα με τη διαφαινόμενη επιστροφή του Kimi Raikkonen το 2010, δίπλα στον Lewis Hamilton.

Αποσπασματικά, τα μαθήματα αγωνιστικής ιστορίας της τελευταίας εικοσαετίας δεν εμφανίζουν ανάλογη περίσταση για τη McLaren. Είναι εμπειρίες για την ομάδα, αλλά λίγο έξω από τον τόπο και το χρόνο. Δεν είναι μόνο ότι κάθε δίδυμο οδηγών είχε εντελώς ξεχωριστό συνδυασμό προσωπικοτήτων, αλλά και δύο νέες παράμετροι:

Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει πια στην ομάδα ο Ron Dennis. Ο Martin Whitmarsh και η Mercedes δεν διεκδικούν κανένα πιστοποιητικό πατρότητας του Lewis Hamilton. Σε αντίθεση με τον R. Dennis, ο M. Whitmarsh δεν έχει σκοπό ζωής να κάνει πρωταθλητή τον Αγγλο – δεν τον βάζει πάνω από την ισορροπία της ομάδας. Θέλει μόνο να του προσφέρει ισονομία, κυρίως για να μην τον σταυρώσει ο βρετανικός Τύπος.

Η δεύτερη νέα παράμετρος του 2010 είναι μια σημαντική πτυχή των νέων κανονισμών: Η απαγόρευση ανεφοδιασμών. Για τη McLaren θα είναι πολύ πιο εύκολο να εφαρμόζει την ισονομία των Lewis Hamilton και Kimi Raikkonen, εφόσον θα είναι απαλλαγμένη από το δίλημμα ποιος θα μπαίνει πιο αργά στα pits, ποιος θα μένει για περισσότερη ώρα ελαφρύτερος στην πίστα, να κάνει ταχύτερο γυρολόγιο.

Στο εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο ότι η McLaren MP4/25 του 2010 θα είναι ένα εκ των κορυφαίων μονοθεσίων του χρόνου, δεδομένου ότι τα επόμενα αυτοκίνητα θα αποτελούν μετεξέλιξη των φετινών, η αγγλική ομάδα θα βρεθεί ξανά σε μια περίοδο που θα κληθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ των δύο οδηγών της. Ας δούμε, παρακάτω, πως τα κατάφερε μέχρι σήμερα:

1988-΄89: Senna vs Prost

Η μοναδική ομοιότητα μεταξύ της περιόδου 1988-΄89 κι αυτής που ξημερώνει το 2010 είναι ότι η αγγλική ομάδα θα έχει δύο πρωταθλητές. Διότι η προσωπικότητα των Ayrton Senna / Alain Prost δεν είχε καμία σχέση με αυτή των Lewis / Kimi.

Η McLaren φρόντιζε να προσφέρει ισονομία και πανομοιότυπο εξοπλισμό στον Βραζιλιάνο και τον Γάλλο, αλλά φυσικά δεν μπορούσε να αγνοήσει την ανάγκη η μονομαχία τους να μην στέλνει κάθε δεύτερη Κυριακή τα μονοθέσια της στην αμμοπαγίδα – χρειαζόταν, πάνω από όλα, τα πρωταθλήματα.

Έτσι, έμεινε στον Ayrton και τον Alain να συνάψουν μια «συμφωνία κυρίων»: Όποιος στρίψει πρώτος κερδίζει, χωρίς να τον απειλήσει ο άλλος, που θα είναι αναγκασμένος να μένει ήσυχος στη δεύτερη θέση.

Το πλάνο ήταν καλό, αλλά με πολλά ευαίσθητα σημεία. Τα πρώτα άρχιζαν να εμφανίζονται όταν ο επικεφαλής των δύο άρχιζε να βραδυπορεί σχετικά με μηχανική αστοχία ή να χάνει χρόνο με πρόβλημα στο pit-stop του. Φυσικά, η συμφωνία τινάχτηκε στον αέρα στη Σουζούκα το 1989, όταν ο A. Prost επιχείρησε αντιαθλητικά να περάσει – διαπιστώνοντας ότι η δεύτερη θέση δεν του έκανε για το πρωτάθλημα.

1990-΄92: Senna vs Berger

Η McLaren εξακολούθησε να είναι κορυφαία ομάδα μετά την αποχώρηση του A. Prost και ο αντικαταστάτης του, Gerhard Berger, επιχείρησε, κατάφερε και του επετράπη να πάρει την πρώτη pole position του 1990 από τον Ayrton, στο Φοίνιξ των ΗΠΑ. Ωστόσο σύντομα ο Αυστριακός έμελλε να περιοριστεί σε δεύτερο ρόλο στην ομάδα.

Όχι επειδή του δόθηκε τέτοια εντολή, αλλά διότι ο Ayrton -αφού πέρασε ορισμένες ημέρες θυμού και αυτοσυγκέντρωσης στο νησί Τατούι της Βραζιλίας- ήταν ασύλληπτος κερδίζοντας τις επόμενες τέσσερις (και συνολικά τις δέκα από τις επόμενες έντεκα) pole positions της McLaren μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Αυτή τη φορά η McLaren δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι για την προτεραιότητα. Αυτή καθορίστηκε στην πίστα από τους δύο οδηγούς, καθορίστηκε από το γυρολόγιο. Ο G. Berger φαινόταν να είχε αποδεχθεί τη μοίρα του, όταν το 1991 -και πάλι στη Σουζούκα- θυσίασε τη νίκη του για χάρη της στέψης του Ayrton.

Όταν ο αντίπαλος του Βραζιλιάνου για τον τίτλο Nigel Mansell εγκατέλειψε, ο Ayrton έκανε στην άκρη και χάρισε τη νίκη στον Gerhard. Κάποιοι (Βρετανοί) χαρακτήρισαν την κίνησή του αλαζονική, αλλά ο Αυστριακός διέγνωσε ειλικρινή ευγνωμοσύνη από τον φίλο του, πλέον, Ayrton.

1997-΄99: Hakkinen vs Coulthard

Μετά από μισή δεκαετία χωρίς τον Ayrton, στο περιθώριο, η McLaren κατάφερε να προσεγγίσει ξανά την κορυφή το 1997 καθώς ωρίμαζε η συνεργασία της με τη Mercedes-Benz και να συνθέσει μια ρεαλιστική πρωταθληματική προσπάθεια το 1998.

Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Ο Mika Hakkinen και ο David Coulthard φάνταζαν οδηγοί κοινής δυναμικής, στην κατάλληλη ηλικία, με κοινές εμπειρίες, πολλά υποσχόμενοι και οι δύο για το μέλλον. Πίστευαν και οι δύο ότι μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές.

Η McLaren ανέτρεξε στην ιστορία και επανέφερε την παλιά συμφωνία κυρίων των Senna – Prost. Μόνο που, τώρα, ο David Coulthard δεν απέφυγε το λάθος να αφήσει μια μικρή χαραμάδα αδυναμίας που θα τον έκανε σύντομα υποτελή του Mika Hakkinen.

Στον τελευταίο αγώνα του 1997, στη Χερέθ, αλλά και στον πρώτο του 1998, στη Μελβούρνη, ο David Coulthard ήταν μονίμως το θύμα αυτής της συμφωνίας κυρίων. Ο Mika είχε στρίψει πρώτος στην Αυστραλία, αλλά έπεσε δεύτερος λόγω προβλήματος στον ανεφοδιασμό. Ο Σκοτσέζος τον άφησε να περάσει και να κερδίσει, τιμώντας τη συμφωνία, λέγοντας ότι προέχει το καλό της ομάδας. Το ίδιο συνέβη, αργότερα, και στο Ιντερλάγκος.

Ο David Coulthard κέρδισε στην Imola, αλλά όταν είχε ο ίδιος ένα μικρό φιάσκο στο pit-stop του στο Μάνυ Κουρ, η McLaren δεν ζήτησε από τον Mika να κάνει στην άκρη. Επιπλέον, στο Hockenheim κάποιο μηχανικό πρόβλημα στο μονοθέσιο του Mika τον ανάγκαζε να βραδυπορεί – παρόλα αυτά ο David, που ακολουθούσε, έμενε πιστά δεύτερος παρότι σημείωσε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Ο Mika αισθανόταν άσχημα και το έδειχνε, στη συνέντευξη Τύπου.

Οι πράξεις του Ron Dennis το 1998 είναι ο μεγάλος αντίλογος στον ισχυρισμό της ομάδας ότι στα βάθη της ιστορίας της ποτέ δεν έδινε την προτεραιότητα σε έναν εκ των δύο οδηγών της. Κάποιοι λένε ότι ήταν προσωπικό θέμα ευαισθησίας του Ron Dennis, που είχε σοκαριστεί από το φρικτό ατύχημα του Mika Hakkinen στην Αδελαΐδα το 1995 και βάσει αυτού ήθελε να δει τον Φινλανδό πρωταθλητή.

2005-΄06: Raikkonen vs Montoya

Χρειάστηκαν τρία χρόνια να σταθεί ξανά στα πόδια της η McLaren, από το τέλος του 1999 που η Ferrari παρασκηνιακά ώθησε τη FIA στην απαγόρευση της χρήσης βηρυλλίου στον νέο κινητήρα της Mercedes. Το 2003 ο David Coulthard είχε πλέον ξεπεράσει το σημείο που έπειθε ότι έχει τα νιάτα και την ταχύτητα να χτυπήσει στα ίσα τον εν αναμονή πρωταθλητή Kimi Raikkonen. Όμως, αυτό δεν ίσχυε και για τον Juan Pablo Montoya, που αντικατέστησε τον Σκοτσέζο το 2005.

Θεωρητικά η McLaren βρισκόταν μπροστά σε ένα πρόβλημα, σχετικά με την ισορροπία των δύο οδηγών. Ξεκίνησε εφαρμόζοντας την κλασσική της αρχή: Ισονομία. Τα κατάφερε καλά, αλλά αυτό που ουσιαστικά την έσωσε ήταν η περίσταση.

Ο Juan Pablo το έδειχνε το 2005 ότι δεν είχε προσαρμοστεί καθόλου στην αγγλική ομάδα. Ο φλεγματικός Ron Dennis είχε πολύ διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων από εκείνη που προέκυπτε από το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Κολομβιανού.

Παρόλα αυτά οι δύο κατάφεραν να συνυπάρξουν κι ο Juan Pablo κατάφερε στο μέσον της σεζόν να λύσει κάθε πρόβλημα εγκλιματισμού και να κερδίσει στο Σίλβερστοουν. Όμως, η McLaren σώθηκε και πάλι από την περίσταση, δηλαδή από το χαρακτήρα του έτερου οδηγού της ομάδας.

Ο Kimi Raikkonen δεν έδινε δεκάρα αν κέρδιζε ο Juan Pablo. Ήθελε ισονομία, φυσικά, αλλά όπως θα έλεγε κι ο ίδιος …δεν πήγαν καλά τα πράγματα σήμερα για εμάς, ο Juan Pablo ήταν ταχύτερος, έτσι είναι η ζωή – τι μπορείς να κάνεις;»!

2007: Alonso vs Hamilton

Ακριβώς το αντίθετο συνέβη δύο χρόνια αργότερα. Η McLaren πόνταρε ότι το πρώτος έτος του Lewis στη F1 θα ήταν έτος εκμάθησης, συνεπώς δεν ανησυχούσε για τη συνύπαρξή του με τον F. Alonso – ούτε μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε, κυρίως στο Grand Prix του Αγ. Βαρθολομαίου, στη Βουδαπέστη.

Από τη Μελβούρνη κιόλας κατέστη σαφές ότι ο Lewis είχε την ταχύτητα να ανταγωνιστεί τον πρωταθλητή δίπλα του – και στη νίκη του F. Alonso στη Μαλαισία άρχισαν οι πρώτες υποψίες του αγγλικού Τύπου ότι ο μικρός μπορεί να γίνει ο πρώτος οδηγός στην ιστορία που κατακτά το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά.

Αυτές οι υποψίες μετατράπηκαν στο Μονακό σε ολομέτωπη επίθεση προς τον Ron Dennis, έπειτα από απόφαση του Αγγλου -θέλοντας να προστατεύσει την επένδυση που έκανε στον F. Alonso- να καθορίσει μέσω της στρατηγικής τη νίκη υπέρ του Ισπανού.

Στη συνέχεια της χρονιάς ο Lewis παρασύρθηκε σφόδρα από τον αγγλικό Τύπο – αλλά πιθανώς να είχε δίκιο να θέλει να πάρει το πάνω χέρι αμέσως, υπό τον κίνδυνο να γίνει νέος Coulthard, υποτελής δια παντός στον πρώτο οδηγό της εκάστοτε ομάδας του. Και ο Ron Dennis το γνώριζε.

Αλλά μαζί, γνώριζε και το κόστος όταν πήρε την απόφαση να αφήσει τους οδηγούς του ελεύθερους: Η αντίδραση του Fernando, καθώς και του ισπανικού Τύπου, ήταν άγρια και καταιγιστική – καθότι στον Fernando είχαν δοθεί υποσχέσεις προτεραιότητας στην ομάδα. Το κλίμα ήταν θλιβερό.

Και το αποκορύφωμα ήρθε στο GP Ουγγαρίας 2007. Ο Ron Dennis ζήτησε από τον Lewis Hamilton, κατά τη διάρκεια των δοκιμών κατάταξης, να αφήσει τον Fernando να περάσει για να είναι καθαρός ο προτελευταίος γύρος του Ισπανού. Κι ο Lewis, ο πνευματικός υιός του Ron Dennis, τον έβρισε χυδαία μέσω της ραδιοεπικοινωνίας!

Θέλοντας να τον τιμωρήσει, ο Ron Dennis έδωσε την εντολή στην ομάδα του να καθυστερήσουν να απελευθερώσουν τον Alonso από την τελευταία του αλλαγή ελαστικών, ώστε όταν ο Lewis θα έμπαινε να κάνει το ίδιο να περίμενε πίσω από τον Ισπανό και να μην προλάβαινε να ξεκινήσει εκείνον που θα ήταν ο τελευταίος -και ταχύτερος- γύρος του στις δοκιμές κατάταξης.

Όμως ο βρετανικός Τύπος, που παραμόνευε, δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες και θεώρησε τον Fernando υπαίτιο για την κίνηση αυτή, ώστε ο Ισπανός να απορρίψει την τελευταία ευκαιρία του Lewis για να κερδίσει την pole position. Ο πατέρας Anthony Hamilton πήγε άμεσα στους αγωνοδίκες – και ο Fernando τιμωρήθηκε με ποινή πέντε θέσεων στην εκκίνηση!

Αν είχε κερδίσει ο Ισπανός στην Ουγγαρία θα είχε γίνει πρωταθλητής. Κι αν η McLaren είχε ελέγξει τους δύο οδηγούς της, θα είχε πετύχει το ίδιο. Αν και, φυσικά, πολλοί λένε ότι η απώλεια των τίτλων ήταν απόρροια του σκανδάλου κατασκοπίας του 2007.

Ο αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes, Norbert Haug, είναι ένας εξ αυτών: Με τον Alonso ακούγονταν διάφορα προς τα έξω, αλλά στην πραγματικότητα μέσα στην ομάδα ο καθένας έκανε τη δουλειά του και θα είχαμε κερδίσει τα πρωταθλήματα. Αλλά η απώλειά τους δεν έχει να κάνει με την προτεραιότητα των οδηγών, είπε.

Συμπεράσματα

Κι έτσι, ο Γερμανός πιστεύει ότι …η διαχείριση δύο κορυφαίων οδηγών, ειλικρινά, δεν θα είναι πρόβλημα. Έχουμε τη δυνατότητα να την πετύχουμε. Ίσως με κάποια νέα συμφωνία κυρίων του 21^ου αιώνα, αν υπάρχει, αν μπορεί να είναι απαλλαγμένη από όλες τις ασθένειες της συμφωνίας Senna / Prost και Hakkinen / Coulthard.

Ίσως χάρη στον τρόπο με τον οποίο ο Kimi σκέφτεται και φιλοσοφεί τα πράγματα πριν μιλήσει και με ψυχραιμία προσπαθεί να φέρει μέσω των επιδόσεών του τις περιστάσεις προς όφελός του. Αλλά θα αντέξουν, ο Φινλανδός και η ομάδα, πιθανές εκρήξεις και παρασκηνιακές διεργασίες της οικογένειας Hamilton, όταν ο Lewis χάνει από τον (ωμά ταχύτερο οδηγό της F1) Kimi;

Και επιπλέον, στο σχεδιασμό της ΜΡ4/25 με βάση ποιου οδηγού τον τρόπο οδήγησης θα ληφθούν κρίσιμες μηχανολογικές αποφάσεις; Ευτυχώς για την ομάδα, ο Lewis και ο Kimi χρειάζονται εξαιρετικά σταθερό εμπρός μέρος – σιχαίνονται την υποστροφή, ενώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα με υπερστροφικές τάσεις του μονοθεσίου. Αλλά οι ομοιότητες του στιλ οδήγησης των δύο σταματούν κάπου εκεί.

Εφόσον ανακτήσει τον Kimi Raikkonen του χρόνου, η McLaren έχει μπροστά της ορισμένες πολύ κρίσιμες στιγμές. Κρίσιμες σχετικά με την εντύπωση ισονομίας που πρέπει να δώσει στον Kimi και ίσως με κάποια εντύπωση του αγαπημένου μας παιδιού που ίσως πρέπει να δώσει στην οικογένεια Hamilton. Κρίσιμες για να μην καταλάβει η μία πλευρά την εντύπωση που έχει αποκομίσει η άλλη, ίσως.

Αν η McLaren και η Mercedes κουμαντάρουν σωστά το καράβι, αν το κρατήσουν σε ισορροπία και κλείσουν τα στεγανά, με το ανώτερο οδηγικό δίδυμο της F1 θα μπορούν να ελπίζουν πως θα έχουν τη δύναμη να κερδίσουν τον πανίσχυρο δεσμό που αναπτύσσεται ήδη στην απέναντι όχθη, στο Μαρανέλο.

auto.in.gr