Ο Ρόμπερτ Φισκ για την Ελλάδα και την τύχη της ευρωπαϊκής ενότητας
Η αραβική ενότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση της Μέσης Ανατολής. Η ιδέα ότι ο αραβικός κόσμος θα αποτελέσει μια ημέρα ένα έθνος που ο πλούτος του, η πολιτική του ισχύς και ο στρατός θα κυριαρχεί στην πιο στρατηγική περιοχή του πλανήτη έχει αποδειχθεί τόσο ουτοπική όσο πραγματική αποδείχθηκε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι τώρα τουλάχιστον...
Η αραβική ενότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση της Μέσης Ανατολής. Η ιδέα ότι ο αραβικός κόσμος θα αποτελέσει μια ημέρα ένα έθνος που ο πλούτος του, η πολιτική του ισχύς και ο στρατός θα κυριαρχεί στην πιο στρατηγική περιοχή του πλανήτη έχει αποδειχθεί τόσο ουτοπική όσο πραγματική αποδείχθηκε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι τώρα τουλάχιστον…
Ο γνωστός βρετανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ δέχεται αυτόν τον καιρό καταιγιστικές ερωτήσεις από τους άραβες φίλους του. Τι συμβαίνει με την Ελλάδα; Μήπως αυτή η χώρα είναι πολύ «αραβική» στα ζητήματα της διαφθοράς, του μίγματος πλούτου και φτώχειας, της επιθυμίας της να αποφασίζουν άλλοι για την τύχη της; Και γιατί η ΕΕ είναι έτοιμη να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία για να εξασφαλίσει τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της Ουκρανίας, ενώ την ίδια στιγμή εμφανίζεται απρόθυμη να διαθέσει τα χρήματα που χρειάζονται για να κρατήσει τον ελληνικό πολιτισμό στους κόλπους της;
Ρωτούν επίσης τον Φισκ πώς εξηγείται ότι η Ιρλανδία ξεπέρασε την οικονομική της κρίση και η Ελλάδα όχι. Κι εκείνος απαντά ότι η Ιρλανδία είναι εξοικειωμένη με τα βάσανα (800 χρόνια την καταπίεζαν οι Βρετανοί), ενώ η Ελλάδα, παρά την πολιτιστική της κληρονομιά, ήταν μια μάλλον ασταθής χώρα τον 20ό αιώνα.
Είναι αλήθεια, γράφει ο βρετανός δημοσιογράφος, ότι η ελληνική κρίση έχει γίνει κουραστική: ένας αναγνώστης των Irish Times πρότεινε πρόσφατα τον όρο «Gratigue» (Greece+Fatigue) σε αντικατάσταση του Grexit. Είναι επίσης αλήθεια ότι πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν περάσει κρίσεις που κάνουν την ελληνική να μοιάζει με παιχνιδάκι. Την εποχή των κυρώσεων, το Ιράκ του Σαντάμ είχε φτάσει σε έναν τόσο υψηλό πληθωρισμό, που τα ξενοδοχεία υπολόγιζαν την τιμή του δωματίου σε ζυγαριές. Στη Βηρυτό, στο τελευταίο κομμάτι του 15ετούς εμφυλίου πολέμου, η ισοτιμία της λίρας ως προς το δολάριο είχε πέσει από το 3 στο 1.500.
Το 1942, υπενθυμίζει ο Φισκ, ο έλληνας χαράκτης Αλέξανδρος Κοντογιαννάκης σχεδίασε το νέο χαρτονόμισμα των 5.000 δραχμών, που απεικόνιζε από τη μια πλευρά έναν αγρότη να οργώνει και από την άλλη δύο εργάτες να στέκονται δίπλα σε μια φτερωτή Νίκη κι έναν Πειραιά που ως εκ θαύματος δεν είχε βομβαρδιστεί. Το χαρτονόμισμα αυτό είχε στόχο να δοθεί τέλος στον πληθωρισμό του πολέμου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, μέσα σε λίγες εβδομάδες, με το νέο χαρτονόμισμα δεν μπορούσε να αγοράσει κανείς ούτε δύο φρατζόλες ψωμί. Και όταν τελείωσε η κατοχή, πεινασμένοι ναζί στρατιώτες αντάλλασσαν χειροβομβίδες με πρόβατα.
Τίποτα τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί πια στην Ελλάδα, είτε με ευρώ είτε χωρίς, καταλήγει ο Φισκ. Τις επόμενες ημέρες, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποδείξει κατά πόσον θα έχει την τύχη της αραβικής ενότητας.