Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος ΣΤ’)

Ο διθύραμβος Ηίθεοι χαρακτηρίζεται από την πλούσια χρήση τού απευθείας λόγου στις διηγήσεις, αλλά ο διθύραμβος Θησεύς αποτελεί πλέον διάλογο. Το ένα πρόσωπο του διαλόγου είναι ο Αιγέας, ο βασιλιάς της Αθήνας, που έχει πληροφορηθεί πριν από λίγο ότι προσεγγίζει την πόλη του ένας νεαρός ήρωας, ήδη γνωστός για τα μεγάλα κατορθώματά του στον Ισθμό. Ακόμη δεν ξέρει ότι ο νέος αυτός είναι ο γιος του, ο Θησέας. Δε γνωρίζουμε ποιος είναι ο δεύτερος συνομιλητής, που με τις ερωτήσεις του δίνει την ευκαιρία στο βασιλιά να διηγηθεί τα κατορθώματα και να κάνει μια ωραία περιγραφή του νέου που έρχεται. Το πιθανότερο είναι να πρόκειται για ένα χορό αθηναίων πολιτών.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, σε αυτό το ποιητικό δημιούργημα του Βακχυλίδη, σε αυτό το παιχνίδι των ερωτήσεων και των απαντήσεων, πρέπει να αναγνωρίσουμε εκείνον το διθύραμβο από τον οποίον ξεκίνησε η τραγωδία.

Αξιοσημείωτη είναι και μια συμποτική ωδή – εγκώμιο του Βακχυλίδη για το βασιλιά των Μακεδόνων Αλέξανδρο Α’, όπου η φαντασία του ποιητή οδηγεί σε μια πραγματικά έξοχη περιγραφή του συμποσίου.

Συγκεφαλαιώνοντας, θα λέγαμε ότι ο Βακχυλίδης δεν κατάφερε να αγγίξει το μεγαλείο του Πινδάρου, της μεγάλης αυτής ποιητικής φυσιογνωμίας. Όμως, η ζωηρή αφήγηση, η τρυφερή κομψότητα των λέξεων, η ανθρώπινη προσέγγιση των θεών και των ηρώων, κύρια γνωρίσματα του ποιητικού έργου του, είναι στοιχεία που δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να υποτιμηθούν.

Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα του Βακχυλίδη, που είναι ευκολότερη από εκείνη του Πινδάρου, ελλείπουν σε γενικές γραμμές οι ιωνισμοί, ενώ αφθονούν τα κοσμητικά επίθετα — ορισμένα από αυτά προέρχονται από τον Όμηρο, άλλα πάλι έχουν σχηματιστεί από τον ίδιον τον κείο ποιητή και απαντούν μόνο στη δική του ποίηση.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Θησέας αναγνωρίζει τον πατέρα του, Αιγέα.

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Α’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Β’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Γ’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Δ’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Ε’)