Η διαρκής κυβερνητική ομερτά για τις υποκλοπές

Η 30η Ιουλίου 2024 θα θεωρηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος ως μια μαύρη μέρα για τη λειτουργία των θεσμών και ειδικά της δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Την ημέρα εκείνη η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανάφερε αυτολεξεί ότι:

«Από το πιο πάνω πλούσιο αποδεικτικό υλικό συνάγεται αναντίλεκτα ότι δεν υπήρξε καμία απολύτως εμπλοκή με το κατασκοπευτικό λογισμικό predator ή οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο λογισμικό κρατικής υπηρεσίας και δη της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), της Αντιτρομοκρατικής (Δ.Α.Ε.Ε.Β.) και γενικότερα της ΕΛΑΣ (Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη) ή οποιουδήποτε κρατικού λειτουργού.»

Δηλαδή, η ανώτερη εισαγγελική αρχή της χώρας αποφαινόταν ότι «σκάνδαλο υποκλοπών», με την έννοια της εμπλοκής κρατικών υπηρεσιών, κρατικών λειτουργών και της κυβέρνησης που αποτελεί τον πολιτικό προϊστάμενο αυτών των υπηρεσιών, απλώς δεν υπάρχει.

Σύμφωνα με αυτή την ανακοίνωση, οι μόνες «επαρκείς ενδείξεις» για την κίνηση ποινικής δίωξης αφορούσαν κάποιους ιδιώτες που εμπλέκονταν στις εταιρείες που εκπροσωπούσαν το παράνομο λογισμικό predator.

Δηλαδή, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αποφάνθηκε ότι παρακολουθήσεις με πανάκριβο κατασκοπευτικό λογισμικό, που το κόστος του μόνο κυβερνήσεις μπορούν να αναλάβουν, και οι οποίες συνέπιπταν σε μεγάλο βαθμό ως προς τους στόχους, με τον κατάλογο «νόμιμων επισυνδέσεων» της ΕΥΠ (τις οποίες νομιμοποίησε πλήρως η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου), ήταν απλώς ιδιωτική υπόθεση.

Κάποιοι ιδιώτες, ανάμεσά τους ξένοι υπήκοοι (ένας αυτών με προϋπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ), είχαν το χούι να παρακολουθούν ή να προσπαθούν να παρακολουθήσουν δημοσιογράφους, πολιτικούς, επιχειρηματίες, υπουργούς, δικαστές, ανώτατους αξιωματικούς.

Μάλιστα με περισσή έπαρση η ίδια ανακοίνωση σημείωνε ότι «σε καμία άλλη χώρα δεν διεξήχθη τόσο ενδελεχής (Δικαστική) έρευνα -με τη συμμετοχή μάλιστα και τριών Aνεξαρτήτων Αρχών- για παρόμοια υπόθεση, στις περισσότερες δε περιπτώσεις οι ανάλογες έρευνες κατέληξαν σε επιβολή απλών κυρώσεων και δη προστίμων σε βάρος των ανωτέρω εμπλεκομένων εταιρειών».

Και τώρα είμαστε στη φάση όπου διεξάγεται αυτή η δίκη των «ιδιωτών κατηγορουμένων».

Μόνο που αυτή η δίκη, -την οποία τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, με λίγες εξαιρέσεις έχουν απλώς αποσιωπήσει-, έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο από την εκδίκαση μιας «ιδιωτικής υπόθεσης», χάρη στην έδρα και τον εισαγγελέα, που τιμούν τον όρκο που έχουν δώσει, αλλά και τις προσπάθειες της πολιτικής αγωγής.

Γιατί από τις καταθέσεις των μαρτύρων σε αυτή την υπόθεση έχουμε πλέον μια εικόνα ότι υπήρξε μια πολύ συγκεκριμένη μεθόδευση γύρω από την υπόθεση.

Καταρχάς υπογραμμίστηκε, ξανά και ξανά το γεγονός ότι η ΕΥΠ είχε υπαχθεί απευθείας στον πρωθυπουργό, άρα στο Μέγαρο Μαξίμου, άρα ο γραμματέας του πρωθυπουργού και ανιψιός του Γρηγόρης Δημητριάδης είχε επίγνωση των όσων γίνονταν στην ΕΥΠ, συμπεριλαμβανομένων και πληροφοριών για το ποιοι «στόχοι» παρακολουθούνταν.

Έπειτα, είχαμε ξήλωμα μιας ολόκληρης διεύθυνσης στην ΕΥΠ, ώστε να απομακρυνθούν ανεπιθύμητοι υπάλληλοι, αλλά και τη δημιουργία μιας νέας αυτοτελούς υπηρεσίας «ειδικού σκοπού», του ΚΕΤΥΑΚ.

Σε αυτό το φόντο, η ΕΥΠ αρχίζει να περιλαμβάνει στους στόχους νόμιμων επισυνδέσεων και μια σειρά από πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφους κ.λπ.

Κάποια στιγμή αποφασίζεται ότι δεν αρκεί η παρακολούθηση μέσω ΕΥΠ, γιατί αυτή δεν είναι αποτελεσματική και ότι χρειάζεται καλύτερο λογισμικό, δηλαδή παράνομο κατασκοπευτικό λογισμικό, που «μολύνει» ένα κινητό τηλέφωνο, το κάνει σταθμό παρακολούθησης και επιτρέπει και την καταγραφή επικοινωνιών σε πλατφόρμες τύπου WhatsApp. Αυτό το παρείχε η ισραηλινών συμφερόντων εταιρεία Intellexa, που αντιμετώπισε τη χώρα μας ως εφαλτήριο της επιχειρηματικής δράσης της στην Ευρώπη. Εκεί εμφανίζονται και δύο έλληνες επιχειρηματίας, ο Φέλιξ Μπίτζιος και ο Γιάννης Λαβράνος, που συνδέονται ποικιλοτρόπως με την εταιρεία που είχε το κατασκοπευτικό λογισμικό Predator.

Όπως όλοι θυμόμαστε όταν αποκαλύπτεται ότι υπήρχαν μολυσμένα τηλέφωνα με το Predator, του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, της Α. Σϊφορντ, άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Ενεργοποιήθηκε, όμως, και ένας μηχανισμός συγκάλυψης.

Όπως υπογραμμίστηκε στη δίκη, όχι μόνο η κυβέρνηση αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση, παρότι ήταν εμφανές ότι η δημιουργία του ΚΕΤΥΑΚ αποσκοπούσε ακριβώς στο να «στεγάσει» τη χρήση του παράνομου κατασκοπευτικού λογισμικού, ενώ ήταν εμφανές ότι διάφορες συναλλαγές «συγκάλυπταν» την προμήθειά του, αλλά και φρόντισε να προσπαθήσει να υπονομεύσει τη λειτουργία της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής, της ΑΔΑΕ, αλλάζοντας τη σύνθεσή της.

Πάλι, όπως υπογραμμίστηκε στη δίκη το κρίσιμο στοιχείο που εξαρχής προσπάθησε να συγκαλύψει η κυβέρνηση ήταν η σχέση ανάμεσα στο ΚΕΤΥΑΚ της ΕΥΠ με το Predator. Γι’ αυτό και αρνήθηκε κάθε διερεύνηση των συμπτώσεων ανάμεσα στον κατάλογο των νόμιμων επισυνδέσεων της ΕΥΠ και του καταλόγου των SMS «μόλυνσης» που είχαν σταλεί και που θα αποδείκνυε και τυπικά αυτό που όλοι έχουμε αντιληφθεί: την ύπαρξη κοινού κέντρου παρακολούθησης. Αυτό έγινε με την άρνηση της ίδιας της ΕΥΠ να δώσει στοιχεία, της Υπηρεσίας που έχει πολιτικό προϊστάμενο τον πρωθυπουργό, αλλά και με ενέργειες υπουργών της κυβέρνησης, που αρνήθηκαν να εκδώσουν την Κοινή Υπουργική Απόφαση για τη δημιουργία του ψηφιακού αρχείου της ΑΔΑΕ που δεν επέτρεψε στην τελευταία να ελέγξει αποτελεσματικά εάν τα θύματα του Predator ήταν και θύματα της ΕΥΠ.

Όλα αυτά τα στοιχεία όχι μόνο δεν εξετάστηκαν στο διαβόητο πόρισμα Ζήση, αλλά όπως αποκάλυψε και ο Βασίλης Λαμπρόπουλος υπήρξε συγκεκριμένη προσπάθεια επηρεασμού των πραγματογνωμόνων που αποφάνθηκαν ότι ήταν απλή σύμπτωση ότι ίδιοι άνθρωποι ήταν στόχοι και επισύνδεσης της ΕΥΠ και «μόλυνσης» με Predator.

Στη δίκη μάλιστα εξετάστηκε και ο… κρεοπώλης, μέσω της χρεωστικής κάρτας του οποίου είχε πληρωθεί η αποστολή μολυσμένων μηνυμάτων στο τηλέφωνο του Νίκου Ανδρουλάκη, τον οποίο το πόρισμα Ζήση δεν εντόπισε, τον εντόπισε όμως η δημοσιογραφική έρευνα, και που παρ’ όλα αυτά η μήνυση σε βάρος του από τον Νίκο Ανδρουλάκη είχε αρχειοθετηθεί, με τον Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ζήση να επικυρώνει την αρχειοθέτηση. Όμως, τώρα – επιτέλους! – ένα δικαστήριο θεώρησε ότι έπρεπε να καταθέσει και μάλιστα αντιμετωπίστηκε ως κάποιος που οι ισχυρισμοί του καθόλου δεν πείθουν. Και μάλιστα το δικαστήριο ζήτησε – και ορθά – να εξεταστούν όλες οι κινήσεις αυτής της κάρτας, που «φορτίστηκε» με 500 ευρώ, σε ΑΤΜ πολύ κοντά στο ΚΕΤΥΑΚ, λίγες μέρες πριν πληρωθούν από αυτή τα μολυσμένα sms που στάλθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2021.

Όλα αυτά δείχνουν ότι στην πραγματικότητα όλοι οι κυβερνητικοί χειρισμοί, όπως, δυστυχώς, και οι χειρισμοί της ηγεσίας της δικαιοσύνης, όχι μόνο δεν έριξαν άπλετο φως σε αυτή την υπόθεση, όχι μόνο δεν έκαναν τη διερεύνηση που γίνεται δημόσια όλες αυτές τις ημέρες στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο, αλλά και ουσιαστικά κινήθηκαν με κριτήριο τη συγκάλυψη της υπόθεσης και προφανώς των κυβερνητικών ευθυνών που υπάρχουν γι’ αυτή.

Γιατί όσο και εάν η κοινή γνώμη είναι εθισμένη στην ιδέα ότι «μας ακούνε» και ότι «τα καταγράφουν όλα», δεν ανήκει σε καμιά εκδοχή κράτους δικαίου, ούτε η παρακολούθηση πολιτικών, υπουργών και δημοσιογράφων μέσω της ΕΥΠ, ούτε η «μόλυνση» των τηλεφώνων τους με κατασκοπευτικό λογισμικό. Ούτε περιλαμβάνεται στα καθήκοντα – ούτε βεβαίως στα δικαιώματα ή τα «προνόμια» – του Πρωθυπουργού ή των άλλων αξιωματούχων που στελεχώνουν τον μηχανισμό του Μεγάρου Μαξίμου, δηλαδή του κέντρου της κυβερνητικής εξουσίας στο «επιτελικό κράτος», η αξιοποίηση είτε της ΕΥΠ, είτε «παραμάγαζων» εντός της ΕΥΠ, για να παρακολουθούνται, με χρήση παράνομου λογισμικού κιόλας, υπουργοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, αξιωματικοί. Όλα αυτά – τα γεγονότα δηλαδή που έλαβαν χώρα και κανείς δεν έχει πια καμιά αμφιβολία για αυτό– αποτελούν πράξεις παράνομες και υπονομευτικές για τη Δημοκρατία.

Προφανώς, το Μονομελές Πλημμελειοδικείο σε αυτή τη δίκη έχει συγκεκριμένη αρμοδιότητα. Πράγμα που σημαίνει ότι για τα περισσότερα από όσα αποκαλύφθηκαν, εάν θέλουμε να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, θα πρέπει να ανοίξει ξανά στο σύνολό της η υπόθεση. Αυτή, που η κυβερνητική πλειοψηφία αρνείται να ανοίξει σε επίπεδο Βουλής (όλοι θυμόμαστε την παρωδία εξεταστικής) και η τότε ηγεσία της δικαιοσύνης επέλεξε να «κλείσει» πρόωρα.