Και ο άνθρωπος; Πώς ήταν αυτός ο άνθρωπος, που πολλοί τον γνώρισαν ως Γ. Θέμελη και ακόμη περισσότεροι τον θαυμάζουν καθώς ενστερνίζονται τα αποκαλυπτικά, τα φωτιστικά του ποιήματα; Πώς θα τον αντικρίσουμε στη συγκλονιστική ώρα της ανάστασης, έστω και με αλλαγμένη τη σάρκινη σκευή της ύπαρξής του; […]


Τον πρωταντίκρυσα ένα μεσημέρι, θαρρώ, εμπρός στον περίλαμπρο ναό της Αγίας Σοφίας, τότε που ήμουνα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Δεν τον είχα ξαναδεί ζωντανό, αλλά τον γνώριζα από φωτογραφίες του. Συνομιλούσε με κάποιον —ίσως με τον Χρήστο Ντάλια (σ.σ. λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή Χρήστου Μαλάκη, 1907-1998)— και του είπε: «Έγραψα κάτι πολύ σπουδαίο». Και πώς το είπε; Με ένα χαμογελαστό, σεμνό φως στο ευγενές πρόσωπό του, με μιαν αστραψιά περηφάνιας στο βλέμμα. Επρόκειτο, συμπέρανα αργότερα, για την Ωδή για να θυμόμαστε τους ήρωες —από τα λαμπρότερα, στ’ αλήθεια, ποιητικά του κατορθώματα. […]


Μέτριος, μάλλον χαμηλός στο ανάστημα, λεπτός, ευκίνητος, διακριτικός και μάλλον συνεσταλμένος, ευφυέστατος δίχως να το δείχνει, πολιτισμένος με την έννοια που μια εργώδης, άγρυπνη πνευματική ζωή φιλοδωρεί στον άνθρωπο. Καμιά σκιά στο πρόσωπό του, καμιά κρυψίνοια στη συμπεριφορά του. Στις χειρονομίες του ευπρεστέστατος, στη στάση του, άνθρωπος σωστός. Στις λέξεις του, μετρημένος. Και στις επιστολές του, που φυλάγω, λιγόλογος, σεμνός, ουσιώδης.


Όταν μια Κυριακή μεσημέρι, με πλησίασε ο Κώστας Στεργιόπουλος για να μου ανακοινώσει την εκδημία του, μέσα στη λύπη και στην ταραχή μου, συλλογίστηκα: «Τι κρίμα που δεν ειδωθήκαμε περισσότερο, που δεν συνομιλήσαμε περισσότερο, που όταν πήγα μια δυο φορές στο σπίτι του ως φοιτητής —ήμουνα στο ίδιο πανεπιστημιακό έτος με μια κόρη του—να μην επιδιώξω να τον ζήσω, να τον χαρώ ως φίλο περισσότερο». Από τους λίγους που νοσταλγείς, που ακόμη αναζητείς. Ως ποιο βαθμό μπορεί η ποίηση να κορέσει την πείνα φιλίας του ανθρώπου;

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, «Νοσταλγική αναπόληση», Τετράδια «Ευθύνης», τόμος 38 (Πρόσωπο και είδωλο του Γ. Θέμελη), σ. 257-258.


Αυτά είχε γράψει ο συγγραφέας, μεταφραστής και εκδότης Κώστας Τσιρόπουλος (1930-2017) για το λογοτέχνη (ποιητή, δοκιμιογράφο, θεατρικό συγγραφέα και μεταφραστή) Γιώργο Θέμελη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 17 Απριλίου 1976, Σάββατο του Λαζάρου.


Ο Κώστας Τσιρόπουλος

Ο Θέμελης, που είχε γεννηθεί στη Σάμο στις 23 Αυγούστου 1900, σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (κατέστη πτυχιούχος αυτής το 1925), αλλά το όνομά του συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη, όπου καλλιεργήθηκε πνευματικά και έζησε έως το τέλος του βίου του.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1923 δημοσιεύοντας το ποίημα «Βραδυνές ώρες» στο περιοδικό Μηνιαία Επιθεώρησις της Σάμου.


Το 1930 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και το 1935 διορίστηκε καθηγητής στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Γυμνό παράθυρο το 1945, ενώ το 1950 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Εστία το πρώτο θεατρικό έργο του, η Διδώ.


Από το 1961 έως το 1965 ο Θέμελης διετέλεσε γενικός γραμματέας και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).


Η τελευταία ποιητική συλλογή του Θέμελη (Το Περιστέρι και τα Εφτά Αναστάσιμα Θαύματα) εκδόθηκε από τα παιδιά του μετά το θάνατό του.

Ο Θέμελης τιμήθηκε το 1956 και το 1962 με το Β’ (συλλογή Δενδρόκηπος) και το Α’ (συλλογή Φωτοσκιάσεις) Κρατικό Βραβείο Ποίησης αντίστοιχα.

Ειδήσεις Σήμερα: