Το τέλος του MeToo;

«Εάν με κάποιον τρόπο ο Τζόνι Ντεπ επικρατήσει στη δίκη, μπορεί κανείς να περιμένει παρόμοιες αγωγές εναντίον άλλων γυναικών που έχουν βιώσει κακοποίηση» έγραφε στις 18 Μαΐου στους «New York Times» η Michelle Goldberg. Στο πολύ προσεκτικά συνταγμένο κείμενό της με τίτλο «Amber Heard and the death of MeToo» η αρθρογράφος παρουσίαζε τις άγριες επιθέσεις που δέχτηκε όλο αυτό το διάστημα η Αμπερ Χερντ, ακόμα και από διάσημες προσωπικότητες, μην παραλείποντας ωστόσο να παρατηρήσει πως «η υπόθεση δεν είναι απλή, η ασταθής ηθοποιός, που κατά καιρούς ήταν βίαιη απέναντι στον Ντεπ και που ποτέ δεν τήρησε την υπόσχεσή της να δωρίσει ολόκληρο τον διακανονισμό του διαζυγίου της σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, απέχει πολύ από το να είναι τέλειο θύμα».

Σε κάθε περίπτωση όμως η Χερντ επεδίωξε να αποτελέσει την τέλεια εκπρόσωπο του κινήματος #ΜeΤoo. Φάνηκε και στη δήλωσή της: «Είμαι ακόμη πιο απογοητευμένη με το τι σημαίνει αυτή η ετυμηγορία για άλλες γυναίκες». Η δικαστική της ήττα επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ήττα του MeΤoo και η ίδια ως προσωποποίηση του κινήματος.

Είναι όμως έτσι; Ή μήπως κινδυνεύουμε να φτάσουμε στο άλλο άκρο, αντιμετωπίζοντας ως a priori ένοχο κάθε άντρα που καταγγέλλεται από μία γυναίκα;

Υπενθυμίζεται, ότι ο Τζόνι Ντεπ κατηγορούσε την πρώην σύζυγό του για συκοφαντική δυσφήμηση εξαιτίας ενός άρθρου, που είχε γράψει η 32χρονη ηθοποιός στην «Washington Post» τον Δεκέμβριο του 2018, όπου ισχυριζόταν ότι απείλησε να τη σκοτώσει, τη χτυπούσε και την κακοποιούσε σεξουαλικά. Υστερα από έξι εβδομάδες καταθέσεων, αλληλοκατηγοριών και σοκαριστικών αποκαλύψεων, οι ένορκοι του δικαστηρίου του Φέρφαξ δικαίωσαν τον Ντεπ. «Οργιο μισογυνισμού» χαρακτήρισε τη δίκη σε άρθρο της η «Guardian» αναφέροντας πως «η αντίδραση στο MeToo έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά αυτή η απόφαση είναι ένα σημείο καμπής».

Την ίδια στιγμή στο τουίτερ γράφονταν οργισμένα μηνύματα εναντίον της Χερντ, ακόμα και από πολλές γυναίκες. Αλλωστε, πέραν όλων των άλλων, η όμορφη Χερντ ενεργοποιεί και το αίσθημα της υποσυνείδητης ζήλειας που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα για εκείνη που κατάφερε να κατακτήσει τον πολύφερνο άντρα – σύμβολο. Αλλο ένα κλισέ. Στην αντίπερα όχθη μηνύματα μίσους εναντίον του Ντεπ και για «βίαιους άντρες, το ισχυρό φύλο που καταφέρνει πάντα να επικρατήσει».

Μήπως όμως πέφτουμε στην παγίδα που προσπαθούμε να ξορκίσουμε; Αδύναμες γυναίκες θύματα πάντα των ανδρών, ένα έμφυλο στερεότυπο, το οποίο προσπαθώντας να εξαλείψουμε, το αναπαράγουμε, εδραιώνοντάς το. Δεν είναι κάθε άντρας βίαιος, ούτε κάθε γυναίκα θύμα. Δεν ευσταθεί κάθε καταγγελία γυναίκας εναντίον άντρα, εξ ορισμού.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σεξισμός από το να αντιμετωπίζεται η γυναίκα ως ασθενές προστατευόμενο είδος. Φεμινισμός δεν σημαίνει μισώ τους άντρες. Ισότητα δεν σημαίνει να ευνοούμαι επειδή είμαι γυναίκα. Αλλά να μην αδικούμαι εξαιτίας αυτού.

Η Αμπερ Χερντ δεν έπρεπε να αθωωθεί επειδή ήταν γυναίκα που διωκόταν από άντρα. Αλλά μόνο εάν η αθωότητά της τεκμηριωνόταν από νομικά επιχειρήματα. Αλίμονο, άλλωστε, και για τη δική μας χώρα, εάν οι δικαστικές αποφάσεις επηρεάζονταν από το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ούτε φυσικά έπρεπε να αθωωθεί για να μην πληγεί το κίνημα MeToo. Το ότι δικαιώθηκε ο Τζόνι Ντεπ σημαίνει ότι δικαιώθηκε ο Τζόνι Ντεπ. Τίποτα παραπάνω.