Τρανς γυναίκες: Ημέρα και για εκείνες τις… αόρατες που ξεχνάμε

Η Ημέρα της γυναίκας είναι η πιο βαρετή του χρόνου. Τριαντάφυλλα και αντρικό στριπτίζ, παρέες στα μπουζούκια και εκπτώσεις στα καλλυντικά, ποιος δεν το ξέρει πια; Είναι η πιο βαρετή μέρα το χρόνου. Σα να αντιγυρίζει σε χασμουρητό η νίκη των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας, που θυσιάστηκαν το 1857.

Και τα χρόνια περάσανε, ενάμισης αιώνας, που λένε έτσι λογοτεχνικά κι άλλαξαν τα πράγματα για τις γυναίκες. Αρκετά, μην λέμε κι ό,τι θέμε, αλλά όχι ριζικά. Και μας δέρνουν και μας βιάζουν και μας σκοτώνουν. Αλλά, ας πούμε, κερδίσαμε την φωνή μας, την παρουσία μας. Κερδίσαμε να βλέπουμε το φως.

Όλες; Όχι όλες. Γιατί είναι και κάποιες γυναίκες που τις ξεχνάμε. Οι αόρατες. Τα ερωτηματικά, οι παραγκωνισμένες. Αυτές που δεν καταδεχόμαστε, εμείς οι τυχεροί να βρισκόμαστε σωστά τοποθετημένοι στα σώματα με τα οποία γεννηθήκαμε.

Πρέπει να είναι τρομερή βία να είσαι γυναίκα σε ξένο σώμα, με τρίχες και πέος. Πρέπει να είναι τρομερός ο αγώνας για απελευθέρωση. Ορμόνες, χειρουργείο, μια τρέλα. Κι όλα αυτά είναι ήδη πολύ ζόρικα, φαντάσου και τα άλλα, τα μη ιατρικά. Να πρέπει να το ανακοινώσεις. «Μαμά, μπαμπά, είμαι κορίτσι». Να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Αστεία πράγματα, είναι –κι αν είναι!- ταμπού η ψυχική ασθένεια, κοίτα όμως πόσο εύκολα υιοθετείται σαν καλό σενάριο σε περιπτώσεις σαν κι αυτήν: Οι τρανς γυναίκες είναι άρρωστες. Δεν είσαι τρανς, είσαι σχιζοφρενής. Τρελή. Του γιατρού.

Τραμπουκισμοί, εξώσεις, βία, βία, βία.

«Τραβέλια».

Αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε «τρανς γυναίκα»; Πορνεία στην Συγγρού.

Άντρας που είχε «βίτσιο» να βάλει βυζιά.

«Αδερφή» με φουστάνια.

Σε αυτήν την περίπτωση τα στερεότυπα έφτιαξαν μια πραγματικότητα: Οι γυναίκες είναι πιο φτωχές από τους άντρες έτσι κι αλλιώς. Ειδικά δε οι τρανς γυναίκες είναι πιο φτωχές από όλους. Παραμένουν στο κοινωνικό περιθώριο και ναι, στην πλειοψηφία τους γίνονται σεξεργάτριες. Φαντάζεστε τι θα είχε να γίνει αν σε κάποιο σχολείο οι γονείς ήξεραν πως τα βλαστάρια τους τα διδάσκει μία τρανς γυναίκα; Ε, το φαντάζεστε. Είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο.

Ακόμα και το φεμινιστικό κίνημα, κάποιες πτυχές του έστω, δυσκολεύεται να κατανοήσει πως τυχαίνει κάποιοι άνθρωποι να γεννιούνται σε λάθος σώμα. Έτσι, πολιτικοποιώντας την αδυναμία να καταλάβει, υφαίνει μεγαλοστομίες. «Γεννήθηκαν άντρες και άρα έχουν μεγαλώσει ως πατριάρχες και άρα δεν έχουν θέση στο γυναικείο κίνημα».

Κι έρχονται τώρα οι τρανς γυναίκες να πρέπει να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες ακόμα και σε ένα από πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Λες κι άμα μοιραστεί η πίτα του φεμινισμού, θα βγει κάποιος χαμένος.

Ταμπού και μίσος

Η αναγνώριση της τρανς κοινότητας με την θεσμοθέτηση του άρθρου για την ταυτότητα φύλου ήταν μία ανάσα αξιοπρέπειας (και πόσο κλισέ αυτή η φράση, αλλά πόσο ρεαλιστική σαν εικόνα). Όμως, δεν ήταν ούτε καν βήμα, ας πούμε ότι ήταν απλώς το κούνημα του ποδιού, που το κρατούσαν καθηλωμένο νόμοι, ταμπού και μίσος. Και πια δε μιλάμε για «αλλαγή φύλου», αλλά για επαναπροσδιορισμό, για μετάβαση σε αυτό που πραγματικά είσαι. Σε αυτό με το οποίο γεννήθηκες.

Δεν πιστεύω ότι έχουμε την κοινωνία που μας αξίζει, πιστεύω πως έχουμε πέσει σε μία λαγουδότρυπα εσωτερικών συγκρούσεων με εσωτερικούς «εχθρούς», για να μένουμε καθηλωμένοι σε μία κοινωνία που δε μας αξίζει. Έτσι, κάθε βήμα επανατοποθέτησης στον κοινωνικό χάρτη ατόμων περιθωριοποιημένων, είναι βήμα προς το φως για όλους μας. Όπως απελευθερώνονται τα τρανς άτομα από σώματα που δεν είναι δικά τους.

Τρανς γυναίκες. Γυναίκες. Γυναίκες όπως εγώ κι η μάνα μου. Εξίσου πολύ, περισσότερο καταπιεσμένες. Ημέρα της Γυναίκας για όλες μας, μα πιο πολύ για εκείνες που δεν τους επιτρέπεται ακόμα να κοιτάζουν το φως.