Κατερίνα Χατζηκυριάκου: «Κυριαρχεί ένα ευνουχιστικό εκπαιδευτικό σύστημα»

Ερμηνεύετε τη μαθήτρια στο «Μάθημα» του Ιονέσκο . Μιλήστε μας για το ρόλο σας…
Μία μαθήτρια.. Ένα παιδί.. Τα ανυπόμονα μάτια ενός παιδιού, δείχνουν την ανάγκη να του κρατήσουν με ασφάλεια το χέρι του, τα δύο μεγαλύτερα χέρια που θα το μεγαλώσουν, που θα του μάθουν γράμματα, που θα το φωτίσουν, που θα το αγκαλιάσουν. Δύο μεγαλύτερα χέρια χωρίς απωθημένα.

Το έργο σάς γυρνά κατά κάποιο τρόπο πίσω στα μαθητικά χρόνια;
Συνεχώς. Πολλές φορές σε συζητήσεις μας με τον Χρήστο για το έργο, έλεγε ο καθένας τη δική του ιστορία. Η ευαισθησία και ταυτόχρονα η σκληρότητα του έργου μας ευαισθητοποίησε και ξεκινήσαμε το όλο εγχείρημα, μας ήρθαν εικόνες, αναμνήσεις χαρούμενες, στενάχωρες, γεμάτες παράπονο ή θυμό για πράγματα που τα είδαμε μεγαλώνοντας… Όλα αυτά σε μία ηλικία τρυφερή που μας προδιαγράφει τη συνέχεια μας. Μέσα απ’ αυτό το ταξίδι, γνώρισα τον Χρήστο και ως παιδί.

Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο αγανακτήσατε με το εκπαιδευτικό σύστημα;
Αγανάκτησα όταν το είδα απ’ έξω, μετά. Όταν ήμουν μέσα ως παιδί και έφηβη κυρίως, παραπονιόμουν, πολλές φορές και για αβάσιμες αιτίες. Αργότερα, όταν ωρίμασα συνειδητοποίησα ότι κυριαρχεί ένα ευνουχιστικό εκπαιδευτικό σύστημα. Όταν απεμπλακείς, μπορείς να δεις τι συμβαίνει. «Έξω απ’ τον χορό». Και σκέφτομαι, όλοι αυτοί οι επιλεγμένοι από εμάς «εμπλεκόμενοι» με την παιδεία, τι κάνουν καλά είναι;

Θεωρείτε ότι η μόρφωση αγοράζεται;
Με ποια από τις δύο έννοιες; Ότι ο καθένας μπορεί με το χρήμα ΤΟΥ να «αλωνίζει» όπου θέλει και με όποιο χαρτί θέλει στο χέρι του, δηλαδή λάθος άνθρωποι σε λάθος θέση; Ή ότι έχουμε φθαρεί σαν ρομαντικοί άνθρωποι που ήμασταν κάποτε, και σεβόμαστε (όχι πάντα) μόνο ότι πληρώνουμε με το χρήμα ΜΑΣ, δηλαδή ιδιαίτερα μαθήματα από οικογένειες που χρησιμοποιούν ακόμα καρτοκινητό και χρωστάνε πέντε ενοίκια;

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για μια άσχημη εμπειρία που έχετε βιώσει στον εκπαιδευτικό χώρο;
Συναισθηματικές εμπειρίες, μέσα από περιστατικά. Ένα ζωηρό και ατίθασο παιδί, για κάποιο λόγο φέρεται έτσι, είσαι παιδαγωγός, κατάλαβε το. Και στην τελική αν δεν ευαισθητοποιηθείς, δες το απλά ως δουλειά σου και σταμάτα να λουφάρεις. Επικοινώνησε με αυτό το παιδί. Μην το προσβάλλεις.

Το χάσμα ανάμεσα σε καθηγητές και μαθητές είναι αγεφύρωτο και στις μέρες μας;
Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν «κλείνει» το χάσμα γενεών, αυτή την τρύπα, την διογκώνει προσθέτοντας το πρόβλημα εξήντα έξι: “Ο άνθρωπος μπερδεύει την πληροφορία με την γνώση”.

Από το σχολείο εκδηλώσατε το ενδιαφέρον σας για υποκριτική;
Όχι, όχι, τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν οι προπονήσεις μου.

Μιλήστε μας για την πρώτη σας εμπειρία στο χώρο..
Ένιωσα ασφάλεια. Σκηνοθέτης της πρώτης παράστασης που έπαιξα ήταν ο Γ. Καραμίχος, καθηγητής μου από τη σχολή και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Πέρα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο, έχετε αναλάβει και το κομμάτι της παραγωγής. Υπήρξαν στιγμές που να νιώσατε ότι η ευθύνη αυτή σας ξεπερνά;
Όχι, ποτέ. Σαφώς η ευθύνη του όλου πράγματος είναι ένα μεγάλο φορτίο. Αν δεν σταθείς στο πόσο βαρύ είναι, μπορείς να το δεις σαν ένα παζλ δημιουργίας προς το αποτέλεσμα. Προβλήματα, εμπόδια, κούραση, όλα αυτά υπάρχουν φυσικά, όμως το βράδυ σπίτι ξεκουράζεσαι ικανοποιημένος και ξυπνάς την επόμενη να ενώσεις νέα κομμάτια.

Έχετε λάβει επικριτικά ή και ειρωνικά σχόλια λόγω ηλικίας;
Μπορεί και να έχω ακούσει… Τίποτα δεν έχω λάβει όμως…

Ο χώρος της υποκριτικής στην Ελλάδα δίνει ευκαιρίες στους νέους;
Νομίζω εξαρτάται από το πώς εννοεί ο καθένας την λέξη «ευκαιρία».

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Ένα είναι. Να κάνω (θεατρική) πράξη αυτά που θέλω να πω.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου