Λίνα και Φαντία, οι ζωές δύο γυναικών στον πόλεμο

Η Λίνα και η Φαντία εγκατέλειψαν την εμπόλεμη Συρία και ζουν εδώ και περίπου δυο χρόνια μόνες του στο Λίβανο μαζί με τα παιδιά τους. Είναι μόνο δύο από τις 145.000 γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία των οποίων οι άντρες σκοτώθηκαν, αιχμαλωτίστηκαν, αγνοούνται ή έχουν παγιδευτεί και οι οποίες αναγκάστηκαν να αναλάβουν εξολοκλήρου την ευθύνη της φροντίδας των οικογενειών τους.

Η Λίνα μένει μαζί με τα επτά παιδιά της σε μια αυτοσχέδια σκηνή στον Λίβανο εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Έφυγαν από το σπίτι τους στη Συρία πριν από δυο χρόνια, όταν οι συγκρούσεις έφτασαν και στο χωριό τους. Ο άντρας της αργότερα επέστρεψε να δει τι είχε απογίνει το σπίτι τους. Από τότε δεν τον έχουν ξαναδεί.

Λαμβάνει κάποια χρήματα από την Ύπατη Αρμοστεία κάθε μήνα, όμως δεν επαρκούν για το φαγητό και τα φάρμακα των παιδιών της, τρία από τα οποία είναι πολύ άρρωστα. Αναγκάστηκε να χτίσει μόνη τη σκηνή της, με τη βοήθεια των αδερφών της, μαζεύοντας ξύλα για την κατασκευή και φτιάχνοντας αυτοσχέδιους τοίχους από κομμάτια υφάσματος. Μαγειρεύει σε μια κουζίνα στη μέση της σκηνής και ανησυχεί συνέχεια μην πιάσει φωτιά. Κάθε μέρα παλεύει να παραμείνει δυνατή.

Ψηλά σε ένα λόφο έξω από την Τρίπολη στο Λίβανο, ζει η Φαντία μαζί με τα τέσσερα παιδιά της σε έναν απομονωμένο ουρανοξύστη. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον πόλεμο της Συρίας όταν σκοτώθηκε ο άντρας της τον Μάιο του 2012. Σήμερα, νιώθει ευάλωτη και μόνη.

Τα λεφτά είναι τόσο λίγα που μερικές φορές μπορεί να μαγειρέψει μόνο ένα γεύμα την ημέρα. Το κρέας και τα λαχανικά είναι μια ακριβή πολυτέλεια. «Βλέπουμε κρέας μία φορά το μήνα, όταν παίρνουμε κουπόνια για φαγητό» λέει. «Που και που μπορεί να αγοράσω λίγο για να μην λείπει τόσο πολύ στα παιδιά».

Η Γυναίκα Μόνη, έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας

Η Γυναίκα Μόνη, μία νέα έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας, αποκαλύπτει τον καθημερινό αγώνα των γυναικών που έχουν παγιδευτεί σε μια δίνη δυσκολιών, απομόνωσης και αγωνίας.

Περισσότερες από 145.000 γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία ζουν και μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους στην Αίγυπτο, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Ιορδανία.

Η έκθεση «Γυναίκα Μόνη – ο Αγώνας για Επιβίωση των Γυναικών Προσφύγων από τη Συρία» βασίζεται στις προσωπικές μαρτυρίες 135 γυναικών, οι οποίες συγκεντρώθηκαν με συνεντεύξεις σε διάστημα τριών μηνών στις αρχές του 2014.

Η νούμερο ένα δυσκολία που ανέφεραν οι γυναίκες είναι η έλλειψη πόρων. Οι περισσότερες γυναίκες παλεύουν να πληρώσουν το ενοίκιο, να ταΐσουν τις οικογένειές τους και να αγοράσουν βασικά είδη οικιακής χρήσης. Πολλές έχουν εξαντλήσει τις οικονομίες τους, πουλώντας ακόμη και τις βέρες τους.

Μόλις το 1/5 από αυτές εργάζεται επ’αμοιβή, πολλές δυσκολεύονται να βρουν δουλειά ή έχουν πάρα πολλά άλλα θέματα που χρειάζεται να διαχειριστούν. Μόνο το 1/5 επίσης δέχεται υποστήριξη από άλλους ενήλικες συγγενείς.

Ορισμένες επωφελούνται από τη γενναιοδωρία της τοπικής κοινωνίας, όπως αυτής κάποιων ιδιοκτητών σπιτιών που τους επιτρέπουν να μένουν χωρίς ενοίκιο ή των τζαμιών. Μερικές στέλνουν τα παιδιά τους να δουλέψουν. Το 1/4 λαμβάνει βοήθεια σε μετρητά από την Ύπατη Αρμοστεία και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Τα 2/3 όσων λαμβάνουν τέτοια βοήθεια εξαρτώνται εξ’ολοκλήρου από αυτήν. Το 1/3 των γυναικών αναφέρουν ότι δεν έχουν αρκετή τροφή να φάνε.

Η Ύπατη Αρμοστεία απηύθυνε επείγουσα έκκληση στους δωρητές, τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να αναλάβουν δράση.

Το 60% των γυναικών που έδωσαν συνέντευξη δήλωσαν ότι νιώθουν ανασφάλεια, ενώ μία στις τρεις δήλωσε φοβισμένη ή εξαιρετικά πιεσμένη με αποτέλεσμα να διστάζει ακόμη και να βγει από το σπίτι της.

Πολλές γυναίκες παραπονέθηκαν για συστηματική λεκτική παρενόχληση από οδηγούς ταξί και λεωφορείων, σπιτονοικοκύρηδες και παρόχους υπηρεσιών καθώς επίσης και από άντρες στα μαγαζιά, στις αγορές, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμη και κατά τις διανομές ανθρωπιστικής βοήθειας.

Οι περισσότερες γυναίκες ανησυχούν για την επίπτωση που έχει αυτή η κατάσταση στα παιδιά τους.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ