Κατανοώ και συμμερίζομαι απόλυτα τα συναισθήματα όσων συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και φωνάζουν εναντίον του πολιτικού κόσμου. Ωστόσο, θα μου επιτρέψετε να διηγηθώ ένα περιστατικό.
Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας να περάσω το δρόμο από τη διάβαση και με το φανάρι πράσινο για τους πεζούς μια μηχανή μεγάλου κυβισμού όρμησε ανάμεσά μας και πέρασε. Λίγα βήματα παρακάτω όμως σταμάτησε γιατί η ροή αυτοκινήτων από τον κάθετο δρόμο είχε ήδη ξεκινήσει.
Στην αρχή σκέφθηκα να το αφήσω έτσι, αλλά επειδή αυτό κάνουμε όλοι συνήθως είπα να τον επιπλήξω. Τον πλησίασα και του είπα επί λέξει : –
– Όταν είμαι με το αυτοκίνητο δεν θέλεις να βρεθώ εγώ μπροστά σου. Τώρα όμως περνάς με κόκκινο από τη διάβαση των πεζών. –
– Μου τη λες τώρα δηλαδή; – –
– Ναι σου τη λέω –
– Πρόσεξε γιατί θα κατέβω κάτω να σε κοντύνω.
Αν και όπως είδα πρέπει να είχαμε το ίδιο ύψος προτίμησα να απομακρυνθώ χωρίς άλλη κουβέντα, αλλά αναρωτιέμαι:
Είναι ποτέ δυνατόν να λειτουργήσει οτιδήποτε στην Ελλάδα και να ξεκολλήσουμε από την κρίση όταν οι νόμοι και οι κανόνες ισχύουν μόνο για τους άλλους; Μήπως οι ευθύνες των πολιτικών που δικαίως αναζητούμε λειτουργούν παράλληλα και σαν ένα βολικό άλλοθι για να κρύψουμε τις δικές μας;
Με αυτό το έγκλημα κατά της πατρίδας ποιος θα αγανακτήσει;