Είναι δύσκολο και επικίνδυνο να λες πως κάτι δεν θα συμβεί ποτέ αφού η τεχνολογία συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τις ακατάπαυστες προόδους της.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι που αλλάζει με εξαιρετικά πιο αργούς ρυθμούς και αυτό είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Οι άνθρωποι μπορούν να δουν πολύ καθαρά μόνο σε ένα μικρό μέρος του οπτικού τους πεδίου. Το υπόλοιπο είναι στην πραγματικότητα θολό και η ποιότητα της εικόνας συμπληρώνεται από τον εγκέφαλό μας ή καθαρίζει όταν στρέψουμε σε εκείνο το σημείο το βλέμμα μας.
Εδώ βρίσκεται και το Catch-22 των ταινιών 3D. Αν έχουν συχνές εναλλαγές πλάνων ο εγκέφαλός μας κουράζεται γιατί στην πραγματική ζωή το οπτικό μας νεύρο δεν χρειάζεται να αλλάζει τόσο συχνά σημείο εστίασης (αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι παθαίνουν πονοκέφαλο βλέποντας ταινίες 3D).
Αν πάλι οι εναλλαγές δεν είναι συχνές, η ταινία θα είναι πιο βαρετή από τις δισδιάστατες όπου η καταιγιστική δράση δεν κουράζει τα μάτια μας.
Οι 3D movies λοιπόν μάλλον δεν έχουν και πολύ μέλλον. Θα παραμείνουν μια εξειδικευμένη εφαρμογή μόνο για ειδικές περιπτώσεις όπως συνέβη και με άλλες εξαιρετικές τεχνολογίες. Θυμηθείτε τον τετρακαναλικό ήχο. Καλύτερος από τα δύο κανάλια του ήχου στέρεο αλλά όχι αρκετά καλός για τα αυτιά (και την τσέπη) των περισσότερων από εμάς.