Θεραπευτική προσέγγιση στις αλλεργίες

Προληπτική θεραπεία

Το σημαντικότερο ρόλο στην προληπτική θεραπεία παίζει η αποφυγή των αλλεργιογόνων ουσιών.
Τα αλλεργιογόνα κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με το αν κάποιος μπορεί να τα αποφύγει εντελώς, μερικώς ή καθόλου.

Εννοείται ότι για την καθημερινή αποφυγή των αλλεργιογόνων απαιτούνται συνεχής επαγρύπνηση και σχολαστική προσοχή εκ μέρους των αλλεργικών ατόμων ή των γονιών του αλλεργικού παιδιού. Αν, π.χ., ένα παιδί είναι αλλεργικό στο αβγό, θα πρέπει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να μην τρώει όχι μόνο αβγό, αλλά και καθετί που το περιέχει (π.χ., γλυκίσματα, παγωτά κ.λπ.).

Το πιο αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του αλλεργιολόγου για την πλήρη ή τουλάχιστον τη μεγάλης διάρκειας θεραπευτική επιτυχία αποτελεί η ειδική απευαισθητοποίηση (ΕΑ). Αυτή στηρίζεται στη σταδιακή χορήγηση συνεχώς μεγαλύτερων δόσεων αλλεργιογόνων, ώστε σιγά σιγά το άτομο να τα «συνηθίσει» και να μη τα θεωρεί ξένα. Αν δεν επιχειρηθεί όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και οι προϋποθέσεις κατάλληλες, η ευκαιρία χάνεται σχεδόν οριστικά για το αλλεργικό άτομο. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η ΕΑ αποτελεί πανάκεια. Ωστόσο, πολύ συχνά, ιδιαίτερα μάλιστα κατά την παιδική ηλικία, αποτελεί τη θεραπευτική μέθοδο εκλογής, προσφέροντας τη μόνη ουσιαστική θεραπεία.
Στην πράξη, καίρια ερωτήματα που αφορούν στην ΕΑ είναι τα εξής: σε ποια αλλεργιογόνα απευθύνεται, πότε αποφασίζεται και πότε είναι περισσότερο αποτελεσματική.

Με την ΕΑ αντιμετωπίζονται: η σκόνη του σπιτιού, η γύρη, οι μικροοργανισμοί (μικρόβια, ατμοσφαιρικοί μύκητες, μονίλια), τα υμενόπτερα έντομα (σπάνια) και τα αλλεργιογόνα των ζώων (όταν δεν είναι πρακτικά δυνατή η απομάκρυνσή τους από το περιβάλλον του παιδιού).
Η ΕΑ αποφασίζεται όταν: 1. η αλλεργιολογική έρευνα αποκαλύψει το απόλυτα υπεύθυνο αλλεργιογόνο, 2. η αποφυγή του δεν είναι δυνατή, 3. ο αριθμός των υπεύθυνων αλλεργιογόνων είναι μικρός, 4. το χρονοδιάγραμμα της θεραπείας μπορεί να τηρηθεί πλήρως.


Η θεραπεία είναι περισσότερο αποτελεσματική στις ακόλουθες περιπτώσεις: 1. όταν αφορά σε ασθενείς ηλικίας κάτω των είκοσι ετών, 2. η αλλεργία απασχολεί το άτομο λιγότερο από οκτώ χρόνια, 3. η αλλεργική διαταραχή είναι εντοπισμένη (μόνο ρινοπάθεια ή μόνο βρογχικό άσθμα) και 4. όταν το χρησιμοποιούμενο για τη θεραπεία εκχύλισμα περιέχει ένα μόνο τύπο αλλεργιογόνου (π.χ., γύρη) ή μείγμα από συγγενή βιολογικά αλλεργιογόνα. Η επιτυχία εξαρτάται τόσο από το θεραπευτικό σχήμα που θα εφαρμοστεί όσο και από την τελική δοσολογία (σε ποσότητα και αραίωση) των χρησιμοποιούμενων εκχυλισμάτων.

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας με ΕΑ δεν αποκλείεται να αντιδράσει παθολογικά ο οργανισμός του απευαισθητοποιημένου ατόμου. Σχετικά πιο συχνά οι αντιδράσεις παρατηρούνται στην αρχή της θεραπείας ή όταν αλλάζει η αραίωση του εκχυλίσματος και ο γιατρός προχωρά σε μεγαλύτερες δόσεις.

Αλλα προληπτικά μέτρα που αφορούν στον τρόπο ζωής του παιδιού.
Οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν διακριτικά τις καθημερινές δραστηριότητες του παιδιού τους, στις οποίες περιλαμβάνονται η σωστή διατροφή, τα κατάλληλα παιχνίδια και η απαραίτητη ανάπαυσή του. Ενδεχομένως, θα υπάρχουν πρόσθετες φροντίδες -ίσως μακροχρόνιες-, όπως το κατάλληλο διαιτολόγιο για το παιδί που πάσχει από τροφική αλλεργία ή τα σχολαστικά μέτρα υγιεινής και καθαριότητας για το παιδί με έκζεμα.

Συμπτωματική θεραπεία

Η συμπτωματική θεραπεία διευκολύνει τη "λύση" της αλλεργικής κρίσης. Ορισμένες φορές -π.χ., στο αναφυλακτικό σοκ- είναι αναντικατάστατη και αποδεικνύεται σωτήρια για τον πάσχοντα. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της συμπτωματικής αγωγής είναι προσωρινά και ο γιατρός θα κληθεί, αργά ή γρήγορα, να αντιμετωπίσει μια νέα κρίση. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι δεν πρέπει με τη συμπτωματική θεραπεία να αναβάλλεται συνεχώς η πλήρης έρευνα του περιστατικού και να παραμένουν άγνωστα τα αίτιά του.
Τα φάρμακα συμπτωματικής θεραπείας διακρίνονται σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες: αντιισταμινικά, κορτικοστεροειδή, βρογχοδιασταλτικά και διάφορα άλλα.

Επιστροφή στην Κεντρική Σελίδα

health.in.gr