Στις 2 Μαΐου 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 69 ετών, ο Λευτέρης Βογιατζής, σημαντικός ηθοποιός και θεατρικός σκηνοθέτης.

Ο γεννημένος στην Αθήνα Βογιατζής σπούδασε αγγλική φιλολογία και ακολούθως έκανε θεατρικές σπουδές, ενώ πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1973.


Σκηνοθέτησε και έπαιξε σε πολλές παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, με τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του να ξεχωρίζουν κατά γενική ομολογία στο ελληνικό θεατρικό τοπίο.


Στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 3 Απριλίου 2005 υπήρχε το κείμενο μιας συνέντευξης που είχε παραχωρήσει ο Λευτέρης Βογιατζής στη δημοσιογράφο Μυρτώ Λοβέρδου, με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Γιώργου Διαλεγμένου Bella Venezia.


«ΤΟ ΒΗΜΑ», 3.4.2005, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στο πλαίσιο της εν λόγω συνέντευξης (τίτλος της, «Φοβάμαι την αλαζονεία») ο Βογιατζής, ο σκηνοθέτης της παράστασης στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, είχε πει τα ακόλουθα:

«Οποιοσδήποτε θα αισθανόταν μια κρυφή χαρά για το ενδιαφέρον που δημιουργεί η δουλειά του. Αλλά, ειλικρινά, προτιμώ να μην το σκέφτομαι. Με βαραίνει. Θα ήθελα να είμαι ένα ουδέτερο φως και να παίρνω χρώμα μόνον από τη δουλειά μου».


«Μακάρι να έβλεπα τα πράγματα με λιγότερη αγωνία. Έχω δημιουργήσει έναν τρόπο δουλειάς που συνήθως με ικανοποιεί κατά 35%. Εγώ όμως θέλω να τον ικανοποιώ όσο μπορώ περισσότερο. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό. Από όλους αναζητώ το εντελώς. Λέω ότι θέλω να αναποδογυρίσει ένα τραπέζι και το τραπέζι πρέπει να αναποδογυρίσει. Δεν υποχωρώ, προσπαθώ και σπρώχνω όλους προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν κρύβομαι, δεν παριστάνω πως το πέτυχα. Αντιμετωπίζω την αλήθεια, την πραγματικότητα. Ακόμα κι αν πρέπει να σηκώνω κάθε φορά όλα τα βάρη. Μόνον έτσι έχω μια αίσθηση καθαρότητας. Θέλω να προσπαθώ συνεχώς. Και θέλω να έχουμε όλοι τη δύναμη να προσπαθούμε συνεχώς. Γιατί το θέατρο δεν γίνεται από έναν».


«Οι ηθοποιοί έχουν δυνάμεις που ούτε οι ίδιοι τις λαμβάνουν υπόψη. Εμένα μου αρέσει να διακρίνω στους άλλους στοιχεία που δεν βλέπουν. Άλλοτε πέφτω έξω κι άλλοτε όχι. Άλλωστε ορισμένοι προτιμούν να μένουν κλεισμένοι σε αυτό που είναι. Παλαιότερα δεν το καταλάβαινα αυτό, τώρα πια το καταλαβαίνω, αλλά νιώθω λιγότερο δυνατός να τους αλλάξω. Δεν παύω όμως να προσπαθώ και να οδηγώ την κατάσταση εκεί που νιώθω. Δεν τα παρατάω. Έχω καταφέρει να διατηρήσω την έκπληξη στον εαυτό μου. Γι’ αυτό και απολαμβάνω πάλι τις παραστάσεις των άλλων. Νιώθω όπως στα δεκαοκτώ μου».


«Ξέρεις τελικά τι είναι ο ηθοποιός; Είναι εκείνος που ξεκουμπώνει ένα φερμουάρ, το οποίο κρύβει τα εσωτερικά του όργανα. Την ώρα που τα αποκαλύπτει στον κόσμο, σκύβει το πρόσωπο προς τον εαυτό του, με έκπληξη. Αν ο άνθρωπος δεν έφερε από τη φύση του τις ιδιότητες του ηθοποιού, δεν θα υπήρχε ρυθμός στην πλάση».

Ειδήσεις Σήμερα: