«Να κάτσει ο δολοφόνος του παιδιού μου στο εδώλιο» – Το in στα Τέμπη με τον Χρήστο Χούπα

Πότε με σπαραγμό και πότε με οργή. Τα λόγια του Χρήστου Χούπα ξεχύνονται σαν χείμαρρος, καθώς μιλά στο in 739 ημέρες μετά την τραγωδία των Τεμπών για τον χαμό της Ελπίδας του, της αγαπημένης του κόρης.

Ζητά να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι. Εξηγεί ότι αγωνίζεται μαζί με τους άλλους συγγενείς των θυμάτων για τη δικαίωση και την «αποκατάσταση της αλήθειας».

Να κάτσει ο δολοφόνος του παιδιού μου στο εδώλιο. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον κόσμο που στέκεται στο πλευρό μας

Πηγαίνοντας στα Τέμπη: Η συνάντηση με τον Χρήστο Χούπα

Με τον μπαμπά της Ελπίδας, τον Χρήστο Χούπα συναντηθήκαμε στη Λαμία. Από εκεί, για 2.5 περίπου ώρες καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Άνθρωπος αρκετά ομιλητικός και πληθωρικός σε εκφράσεις και συναισθήματα. Απόλυτα ευγενής και μόνιμα λυπημένος.

Μας είπε την ιστορία της ζωής του, ενώ μας έκανε ένα σύντομο «μάθημα» γεωγραφίας και ιστορίας για τα βουνά που βλέπαμε και τις περιοχές που διανύαμε. Συνέχιζε να μιλάει και να μιλάει… για το γρήγορο «πέρασμα» στην Αθήνα, για την σύζυγό του, για τα παιδιά του με καμάρι, και για την αγαπημένη του Ελπίδα με νοσταλγία και πόνο. Έδειχνε φωτογραφίες της. Σταματούσε για λίγο ο διάλογος. Επανερχόταν: «Έχω φέρει φαγητό να φάμε! Μην επιστρέψετε στην Αθήνα νηστικοί μετά από τόση δουλειά». Ψητό κρέας, μία ντομάτα, μία ζυμωτή φρατζόλα ψωμί και ένα τάπερ με ελιές. Μεγάλο πράγμα η ευγένεια σκέφτομαι.

Έχουμε βγει από τη Λάρισα. Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά, η θερμοκρασία επίσης κι εμείς κατευθυνόμαστε προς τα Τέμπη. «Εδώ είναι η ταμπέλα» μας λέει: «Προς σιδηροδρομικό δυστύχημα».

Λίγο παρακάτω μάς τονίζει να κοιτάξουμε αριστερά στο βάθος. «Βλέπετε την ταμπέλα προς Πανδρεμένος, εκεί πέταξαν τα πειστήρια μαζί με τα οστά των παιδιών» ανέφερε. «Να τραβήξετε τις ταμπέλες, είναι σημαντικές».

Λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στο σημείο του δυστυχήματος, στη μέση του χωματόδρομου που διασχίζουμε, υπάρχει ένας τοίχος από μπετόν. Επάνω στον τοίχο ξεχωρίζουν κάποια καλλιγραφικά γράμματα με κόκκινη μπογιά: «Δεν έχω οξυγόνο».

Ο στενός χωματόδρομος ανοίγει και μπροστά μας βρίσκεται ο χώρος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δει μόνο σε τηλεοπτικά πλάνα και φωτογραφίες. Η ώρα είναι 5.30 το απόγευμα. Είναι Σάββατο 8 Μαρτίου και μόλις φθάσαμε στην «κοιλάδα των Τεμπών». 739 ημέρες μετά…

Στο σημείο του «μπαζώματος»

Με τον Χρήστο Χούπα, τον μπαμπά της Ελπίδας, περπατάμε κατά μήκος του μπαζωμένου χώρου. Μου εξηγεί τί ακριβώς έχει συμβεί στο σημείο. Στο έδαφος παρατηρεί κανείς τη μαύρη πίσσα, «πέτρες-κροκάλες» -κατά τον κ. Χούπα -και πάνω στο ασφαλτοστρωμένο σημείο του δυστυχήματος, που κάποτε ήταν γόνιμο χωράφι, δεκάδες φωτογραφίες χαμένων παιδιών, καντηλάκια, πανό, λουλούδια και στη μέση ένα εκκλησάκι.

Οι γραμμές του τρένου είναι περιφραγμένες. Πάνω στο σύρμα, καρφωμένα πανό με συνθήματα που ζητούν δικαίωση. Ο κ. Χρήστος περπατά συνέχεια πάνω-κάτω, συνομιλεί με πολίτες και άλλους συγγενείς που βρίσκονται στον χώρο. Μία αμαξοστοιχία intercirty περνά. Ο μηχανοδηγός αποτίει φόρος τιμής και ο ήχος της κόρνας χάνεται στο βάθος… Αυτό συμβαίνει για δεύτερη φορά όσο είμαστε στο σημείο. Ο κ. Χρήστος σηκώνει το κεφάλι και κοιτάζει ψηλά.

Η συνέντευξη

«Εδώ θα κάνουμε τη συνέντευξη» μου λέει. Έχουμε κατευθυνθεί στο σημείο όπου υπάρχει η φωτογραφία της κόρης του. Γύρω από τη φωτογραφία λευκές μικρές πέτρες και ανθισμένα λουλούδια. Σαν μικρός τάφος. Δεν είναι όμως ο μοναδικός. Υπάρχουν περιμετρικά του μπαζωμένου χώρου δεκάδες παρόμοια μνήματα με φωτογραφίες των «χαμένων» των Τεμπών. Όλα περιποιημένα και προσεγμένα από τους ανθρώπους τους. «Κοίτα! Δίπλα είναι η κόρη του γιατρού, του Παπαγγελή, η Αναστασία» μου λέει.

Αφού τελειώσαμε τα τηλεοπτικά μας «καθήκοντα», επιστρέψαμε στο σημείο. Ξεκινάμε. Συγκινημένος εξηγεί τί νιώθει όταν βρίσκεται στον χώρο. Δεν μασάει όμως τα λόγια του… Αναφέρεται στο «μπάζωμα», μιλά για τη Δικαιοσύνη, για τα λάθη και τις παραλείψεις. Εξηγεί την «ανατομία» του εδάφους και πώς με «φερτά υλικά», κροκάλες, χαλίκια και μπετόν, σήκωσαν το έδαφος σχεδόν 1 μέτρο ψηλότερα από τα γύρω χωράφια και κάλυψαν τον τόπο του δυστυχήματος.

Ζητά δικαίωση και δικαιοσύνη. Ζητά να καθίσει στο εδώλιο «ο δολοφόνος του παιδιού του». Μιλάει με σκληρά λόγια για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή. «Δεν θα με ικανοποιούσε να πάει ο σταθμάρχης και η καθαρίστρια. Πρέπει να πάνε αυτοί που ξεγέλασαν το παιδί μου και μπήκε στο τρένο» ανέφερε.

Ο Χρήστος Χούπας δείχνει ανακουφισμένος, εκφράζοντας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους πολίτες που στηρίζουν τον αγώνα τους. «Συγκίνηση». Αυτό είναι το συναίσθημα που νιώθει βλέποντας τη στήριξη του κόσμου. Όσο για τους πολιτικούς; «Καλό θα είναι να ακούσουν τους πολίτες που μας αγκαλιάζουν», γιατί τα Τέμπη, όπως λέει, «είναι η κορυφή του παγόβουνου»…

Όταν έκλεισαν οι κάμερες, τον ρώτησα πώς το διαχειρίζεται όλο αυτό, την απώλεια, τον πόνο… «Στο σεργιάνι» μου απαντά, «στη γύρα. Παίρνω τη γυναίκα και πάμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».