Είναι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η ξεκάθαρη δύναμη του Αγγλικου ποδοσφαίρου και κυνηγάει την κορυφή της Ευρώπης. Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον είναι στην καλύτερή του περίοδο – έχει στα χέρια του μια φουρνιά ποδοσφαιριστών από τα «σπλάχνα» της ομάδας.

Ο σούπερ σταρ Ντέιβιντ Μπέκαμ, το πολυεργαλείο Πολ Σκόουλς, ο Νίκι Μπατ, ο Ράιαν Γκιγκς, που τους έχει συνδυάσει αρμονικά με πιο έμπειρους παίκτες όπως ο Άντι Κόουλ και ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ανάμεσα στους «νέους» και ο Φίλιπ Μουλρίν.

Κατά πολλούς, ο -τότε- 20χρονος μεσοεπιθετικός ήταν από τους πλέον ταλαντούχους. Ωστόσο σε μια ομάδα αστέρων πήρε λίγες ευκαιρίες. Ελάχιστες για την ακρίβεια, καθώς στα χρόνια του στο Μάντσεστερ αγωνίστηκε μόλις 9 φορές σε όλες τις διοργανώσεις με τη φανέλα των «Κόκκινων Διαβόλων».

View this post on Instagram

A post shared by Holy Family Kajang (@holyfamilykajang)

Τον Μάρτιο του 1999 θα έρθει η μετακόμιση στην Νόργουιτς, η καταξίωση, η εθνική Ιρλανδίας. Μπορεί να μην φορούσε πλέον τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, αλλά ήταν ένας σταρ του ποδοσφαίρου στην Αγγλία – έστω και στη λογική «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη». Οι ετήσιες αποδοχές του άγγιζαν τα 650.000 δολάρια, είχε ακριβά αυτοκίνητα, σχέση με το μοντέλο Νίκολα Τσάπμαν και βραδιές με πάρτι και αλκοόλ.

Και κάπου εκεί, στο ζενίθ της καριέρας του, χάθηκε η αγάπη και το νόημα για το παιχνίδι. «Θα έλεγα ότι ξεκίνησε αυτό στην τελευταία μου χρονιά στη Νόργουιτς, το 2005. Ξαφνικά άρχισε να μην μου αρέσει ο τρόπος ζωής μου. Ένιωθα ότι την είχα σιχαθεί» θα πει ο Φίλιπ Μουλρίν στην ιστοσελίδα της Αγγλικής ομάδας.

«Είχε μια πολύ ωραία καριέρα και ήμουν προνομιούχος, αλλά πέρα από αυτά υπήρχε ένα τεράστιο κενό μέσα μου. Και ήταν σοκαριστικό για εμένα – γιατί δεν είμαι χαρούμενος ενώ έχω όλα όσα θα ήθελαν οι άνδρες της ηλικίας μου;» θυμάται από εκείνη την περίοδο.

«Στο μοναστήρι δεν έχουμε τηλεόραση. Όμως έχουμε ένα δωμάτιο με μερικούς υπολογιστές, άρα πάω καμιά φορά και βλέπω τα τρίλεπτα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις από τους αγώνες»

Θα το παλέψει λίγα χρόνια ακόμα, ωστόσο το 2008, στα 30 του, θα πάρει τη μεγάλη απόφαση: θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και θα ψάξει αλλού το μέλλον (και την ευτυχία) του. Όχι από τη θέση του πάγκου, όπως κάνουν οι περισσότεροι παίκτες όταν αποσύρονται. Η λύση για τον Φίλιπ Μουλρίν ήταν η εκκλησία.

«Και τότε αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ταξίδι, ώστε να βρω ξανά την πίστη που είχα ως νέος. Επέστρεψα στο πατρικό μου και όλα πήραν άλλη κατεύθυνηση» είπε και συνέχισε: «Έγινα εθελοντής σε ένα κέντρο για άστεγους, άρχισα να πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία, να προσεύχομαι και ένιωσα ολοκληρωμένος».

Ο  Φίλιπ Μουλρίν είχε πάρει την απόφασή του: θα γινόταν ιερέας. Το 2009 θα αρχίσει να μελετάει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μπέλφαστ, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε σεμινάρια για ιερείς. Μετά πήγε στο Pontifical Irish College στη Ρώμη, ενώ σπούδασε θεολογία στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο.

Ο Φίλιπ Μουλρί το 2019. (Φωτογραφία: YouTube)

Και το τελευταίο διάστημα ζει σε μοναστήρι. «Υπάρχει ένας υπέροχος δεσμός ανάμεσα στους μοναχούς, σαν αυτόν που υπήρχε ανάμεσα στους παίκτες παλιά».

Και έχοντας καλύψει το κενό μέσα του, έχει βρει και πάλι την αγάπη του για το ποδόσφαιρο – έστω κι αν θεατής. «Στο μοναστήρι δεν έχουμε τηλεόραση. Όμως έχουμε ένα δωμάτιο με μερικούς υπολογιστές, άρα πάω καμιά φορά και βλέπω τα τρίλεπτα βίντεο με τις καλύτερες φάσεις από τους αγώνες».

Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια που έβγαλε τις ποδοσφαιρικές φανέλες και φόρεσε τα… ράσα, αλλά είναι μια απόφαση που όχι απλά δεν μετανιώνει αλλά θέλει να τη ζήσει όσο περισσότερο μπορεί. «Θα έλεγε κανείς ότι πλέον νιώθω περισσότερο μοναχός».

Ειδήσεις Σήμερα: