Joy Division πριν τη μπάντα: Σκλάβες του σεξ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί

Ένας αριθμός φυλακής των Ναζί, μια ημερομηνία γέννησης και, με μαύρο μελάνι στη δεξιά γωνία, οι λέξεις: «γυναίκα  οίκου ανοχής».

Οι ξεθωριασμένες καφέ καρτέλες που ανακαλύφθηκαν μέσα σε ένα γκαράζ του στρατοπέδου συγκέντρωσης Ράβενσμπρουκ είναι η μόνη καταγραφή της ύπαρξης αυτών των τραγικών γυναικών.

Στις 27 Ιανουαρίου 2025, την 80^η  Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κρύβουν ακόμα πολλές αφανείς ιστορίες φρίκης.

Μία από αυτές είναι εκείνη των Joy Divisions, σύμφωνα με πληροφορίες από το The Mirror.

Ποιες ήταν οι «Μεραρχίες της Χαράς»

Το 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ είχε την ιδέα να δημιουργήσει οίκους ανοχής σε 10 στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός του Ράιχ, με τις γυναίκες να προμηθεύονται από το κυρίως γυναικείο Ράβενσμπρουκ.

Στον διοικητή του Άουσβιτς Ρούντολφ Χες το 1942, ο Χίμλερ έγραψε:

«Θεωρώ απαραίτητο να παρέχουμε με τον πιο φιλελεύθερο τρόπο στους σκληρά εργαζόμενους κρατούμενους γυναίκες σε οίκους ανοχής».

Από όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ναζί, το Ράβενσμπρουκ είναι ίσως από τα πιο σκληρά.

Το γυναικείο στρατόπεδο συγκέντωσης Ράβενσμπρουκ

Μικρότερο από το Νταχάου και λιγότερο γνωστό από το Άουσβιτς, ήταν ο τόπος αμέτρητων φρικαλεοτήτων που στοίχισαν τη ζωή σε 90.000 από τις 130.000 τρόφιμους του.

Όταν έφτασαν, οι κρατούμενες χωρίστηκαν σε κατηγορίες, και η καθεμία τους αναγνωρίστηκε από ένα τρίγωνο με χρωματική κωδικοποίηση που ήταν ραμμένο στη φόρμα του.

Για τις Πολωνές, το μπάλωμα ήταν κόκκινο, για τις Εβραίες ήταν κίτρινο και για τις εγκληματίες ήταν πράσινο.

Υπήρχε όμως και ένας άλλος τύπος κρατουμένων, οι «αντικοινωνικοί», που αναγνωρίζονταν από ένα μαύρο τρίγωνο.

Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν οι άνεργοι, οι ζητιάνοι, οι άστεγοι, οι πόρνες, οι Ρομά και οποιοσδήποτε άλλος που οι Ναζί έκριναν ότι ήταν αντικομφορμιστής.

Ο Έσχενμπαχ, διευθυντής του μουσείου του Ράβενσμπρουκ, λέει: «Οι γυναίκες που άλλαζαν συχνά απασχόληση, δεν συμμορφώνονταν με τους εθνικοσοσιαλιστικούς κανόνες συμπεριφοράς ή των οποίων η σεξουαλική συμπεριφορά θεωρούνταν επιδεικτική, ήταν επίσης αντικείμενο διώξεων».

«Αφού εξέτισαν ποινή φυλάκισης, πολλές από αυτές τις γυναίκες οδηγήθηκαν στο Ράβενμπρουκ».

Πολλές από τις γυναίκες αυτές ήταν που εργάζονταν στους οίκους ανοχής που δημιουργήθηκαν από το 1942 σε 10 στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεταξύ των οποίων το Άουσβιτς, το Μπούχενβαλντ και το Νταχάου.

Οι «οίκοι ευχαρίστησης» μέσα στα στρατόπεδα

Χτισμένοι με σχέδια που είχαν εκπονηθεί από την Επιθεώρηση των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, οι οίκοι ανοχής περιλάμβαναν αίθουσες αναμονής για τους επισκέπτες, δωμάτιο φύλαξης, τουαλέτες, κοινόχρηστο χώρο και κοιτώνα για τις γυναίκες κρατούμενες και μικροσκοπικά «κελιά συνουσίας».

Οι πόρτες καθενός από αυτά ήταν εξοπλισμένες με τρύπες, επιτρέποντας στους φρουρούς να ελέγχουν ότι η ερωτική πράξη γινόταν με τον προβλεπόμενο τρόπο και να διασφαλίζουν ότι οι κρατούμενοι τηρούσαν την απαγόρευση της ομιλίας.

Κάθε συνεδρία διαρκούσε 20 λεπτά, ενώ κάθε γυναίκα αναμενόταν να κοιμάται με οκτώ άνδρες την ημέρα και έως και 40 τα Σαββατοκύριακα.

Ο οίκος ανοχής στο Άουσβιτς στεγαζόταν στην πτέρυγα 24 και ήταν γνωστός σε κρατούμενους και φρουρούς ως «Οίκος της Ευχαρίστησης».

Υποσχέσεις ελευθερίας

Η κρατούμενη Αντονία Μπρούν θυμάται πώς οι γυναίκες εξαναγκάζονταν σε αυτή τη δουλειά με υποσχέσεις φρέσκου φαγητού και βιταμινών.

Το κρίσιμο είναι ότι τους υποσχέθηκαν επίσης την ελευθερία τους μετά από έξι μήνες δουλείας.

«Αφού τις είχαν καλλωπίσει, τις ‘δοκίμασαν’ όλες μια ομάδα φρουρών των SS στο χειρουργείο του στρατοπέδου», λέει.

«Στη συνέχεια τις έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να εργαστούν. Φυσικά καμία δεν αφέθηκε ελεύθερη, όπως είχαν υποσχεθεί τα SS».

Αν και οι Ναζί απαγόρευαν την πορνεία, ο Χίμλερ δικαιολόγησε το σχέδιό του λέγοντας ότι το σεξ θα αποθάρρυνε την ομοφυλοφιλία μεταξύ των κρατουμένων.

Υπολόγιζε επίσης ότι θα ενθάρρυνε τους δούλους των στρατοπέδων να γίνουν πιο παραγωγικοί, με «bonus κουπόνια» που έδιναν πρόσβαση στους οίκους ανοχής και απονέμονταν στους πιο σκληρά εργαζόμενους.

Κουπόνια για την χρήση γυναικών

Ο Ρίζαρντ Ντάκο, Πολωνός πολιτικός κρατούμενος και μέλος της πυροσβεστικής του Άουσβιτς, ήταν ένας από τους άνδρες που χρησιμοποιούσαν τις γυναίκες.

«Αν ήθελα να πάρω ένα κουπόνι, έπρεπε να το διευθετήσω με έναν άνδρα των SS. Και έδιναν κουπόνια μόνο σε υγιείς κρατούμενους. Δεν τα έδιναν σε κρατούμενους που ήταν στα τελευταία τους», λέει.

«Οι κρατούμενοι που δούλευαν ως μάγειρες για τα SS, ως κομμωτές για τα SS, οι ειδικοί κρατούμενοι έπαιρναν αυτά τα κουπόνια. Εγώ πήρα δύο κουπόνια.

«Ήθελα να την αγκαλιάσω όσο περισσότερο μπορούσα, γιατί είχαν περάσει τριάμισι χρόνια από τότε που είχα συλληφθεί, τριάμισι χρόνια χωρίς γυναίκα».

Η βάρβαρη μεταχείριση της «μεραρχίας της χαράς»

Η πρώην κρατούμενη στο Ράβενσμπρικ Σάρλοτ Κρολ λέει:

«Οι πόρνες ξεχώριζαν πάντα από τις άλλες γυναίκες κρατούμενες. Όλες μας αναγκαστήκαμε να ξυρίσουμε τα κεφάλια μας, αλλά σε αυτές επιτρεπόταν να κρατήσουν τα μακριά τους μαλλιά».

«Εξυπηρετούσαν μέχρι και οκτώ άνδρες την ημέρα. Την Κυριακή ήταν χειρότερα. Οι φύλακες είχαν ρεπό και περίμεναν από τις αγαπημένες τους κρατούμενες να τους κάνουν παραστάσεις όλη την ώρα. Αυτές οι φτωχές, μισοπεθαμένες γυναίκες κακοποιούνταν χωρίς έλεος».

«Οι άνδρες των SS ήταν γουρούνια. Παρακολουθούσαν τους σκλάβους εργάτες να κάνουν έρωτα με αυτές τις γυναίκες όλη την εβδομάδα και έπαιρναν τη σειρά τους τα Σαββατοκύριακα».

Η κρατούμενη Ίρμα Τρκσάκ θυμάται ακόμη την οδυνηρή επίδραση που είχε στις γυναίκες: «Γύριζαν πίσω σαν συντρίμμια. Ένας Θεός ξέρει με πόσους άνδρες είχαν κοιμηθεί. Ήταν κατεστραμμένες, άρρωστες και πολλές πέθαναν μετά».

Σε μια ακόμα αρρωστημένη τροπή, οι φύλακες του στρατοπέδου απολάμβαναν να αναγκάζουν γνωστές ομοφιλόφιλες να εργάζονται στους οίκους ανοχής και να υποχρεώνουν τους ομοφυλόφιλους άνδρες να κάνουν σεξ με αυτές.

Καταδικασμένες στα μικρά γράμματα της ιστορίας

Η απόλυτη ντροπή για το τι αναγκάζονταν να κάνουν οι εκατοντάδες γυναίκες ήταν τόσο μεγάλη που ελάχιστοι τόλμησαν ποτέ να μιλήσουν γι’ αυτό.

Ο Έσενμπαχ λέει: «Οι γυναίκες κρατούμενες που εξαναγκάστηκαν να εργαστούν στους οίκους ανοχής των στρατοπέδων συγκέντρωσης υπέστησαν σοβαρές σωματικές και ψυχικές βλάβες».

«Οι μάρτυρες δεν αναφέρουν σχεδόν ποτέ τις σκλάβες του σεξ και, αν το κάνουν, συχνά μιλούν γι’ αυτές με περιφρόνηση».

Μέσα στην έκθεση του μουσείου του Ράβενσμπουρκ σήμερα υπάρχει η μοναχική μαρτυρία μία γυναίκας αγνώστων στοιχείων που, πριν αυτοκτονήσει στο Άουσβιτς, άφησε ένα σπαρακτικό σημείωμα.

Το κείμενο αναφέρει:

«Ήμουν δασκάλα μουσικής, μητέρα μιας κόρης, σύζυγος ενός αγαπημένου συζύγου. Τώρα είμαι ζωντανή αλλά μέσα μου είμαι νεκρή εξαιτίας αυτού που με ανάγκασαν να κάνω».

Ζωντανές στο αμφιλεγόμενο όνομα μιας μπάντας

Όταν το συγκρότημα Joy Division σχηματίστηκε το 1976, αρχικά ονομάζονταν Warsaw, εμπνευσμένοι από το τραγούδι των David Bowie και Iggy Pop .

Ωστόσο, αργότερα άλλαξαν το όνομα τους σε Joy Division.

Η αλλαγή αυτή, σύμφωνα με τον κιθαρίστα του συγκροτήματος, Μπέρναρντ Σούμνερ, έγινε όταν κάποιος τους πρότεινε το όνομα και τους φάνηκε ελκυστικό και προκλητικό, χωρίς να είχαν πλήρη συνείδηση του ιστορικού του υποβάθρου.

Η επιλογή του ονόματος ενσωμάτωνε τη σκοτεινή, ατμοσφαιρική διάθεση που ήθελαν να περάσουν μέσω της μουσικής τους, αλλά η ιστορική σύνδεση παρέμεινε αμφιλεγόμενη και προκάλεσε συζητήσεις, ειδικά όταν έγινε γνωστό το πλήρες υπόβαθρο του όρου.